Κική Δημούλα (1931-2020)

  Ένα ματσάκι ωχρότητα

Με συνοδεύει φιλικά ένας μοναχικός περίπατος.

Για καλή μου τύχη

πηγαίναμε κι οι δυο μας προς τα εκεί.

Παλαιά σχέση ψυχραμένη.

Αστείες παρεξηγήσεις περί Άλλων

που διαλύονται.

Κουτσομπολιά των ονείρων οι άλλοι.

Στεκόμαστε στις βιτρίνες μου.

Είναι αλλαγή της εποχής μου.

Θα φορεθώ πολύ. Κανένα σχέδιο. Ίσια γραμμή.

Λαιμόκοψη. Κεφάλι να σκεπάζει το γόνατο.

Χέρια ντραπαρισμένα στο στήθος χαλαρά.

Ανεξίτηλα χρώματα εισαγωγής· από μέσα.

Ψηλά είναι κατακόκκινο το βράδυ.

Αιματοχυσία εμφυλίου στερεώματος.

Τα κίτρινα χρυσάνθεμα υπαίθριου ανθοπώλη

σε διπλή τιμή με πικραίνουν

- ένα ματσάκι ωχρότητά σου.

Είμαι στα ίχνη μιας βροχής.

Περίεργης. Σα να έβρεχε είναι· άλλοτε.

Απόρρητα βρέχει, κρυφά απ' τη βεβαιότητα

σχεδόν κρυφά κι από την ίδια τη βροχή.

Το ξέρει μόνο η γοητεία του δισταγμού

η τσίγκινη τραγιάσκα κάποιου ήχου

και το συμβούλιο των σταγόνων ψηλά

γύρω από τη στρογγυλή λάμπα του δρόμου.

Απόρρητα βρέχει.

Σα να 'ναι εμπιστευτικό το φανερό.

Όπως και είναι. Πόσες φορές κρυφά από μας

δεν έχουμε συμβεί κρυφά από τις πράξεις μας -

πάντα τελευταίες το μαθαίνουν· από τις συνέπειες

που το γνωρίζουν εξ' αρχής.

Ακόμα κι από τη νεότητα σχεδόν κρυφά γερνάμε.

Σα να 'ναι εμπιστευτικό το ολοφάνερο.

Πάντα τελευταία το μαθαίνει - απ' τη νεότητα

των άλλων.

Μήπως μαθαίνουμε ποτέ ότι δε ζούμε;

Κρυφό μας το κρατάει για πάντα ο θάνατός μας.

Το ξέρει μόνον η ζωή που συνεχίζεται των άλλων.

Κουτσομπολιά ονείρων παρεξήγηση οι άλλοι.

Κική Δημουλά 

Από τη συλλογή "Χαίρε Ποτέ", 1988

***

 Πέρασα

Περπατώ και νυχτώνει.

Αποφασίζω και νυχτώνει.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.

Ξέρω απ'όλα. Λίγο απ'όλα.

Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,

πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.

Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων

μ'ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.

Όχι, δεν ειμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες με βροχή,

εντάθηκα πίσω απ'αυτό

το συρματόπλεγμα το υδάτινο

υπομονετικά κι απαρατήρητα,

όπως ο πόνος των δέντρων

όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει

κι όπως ο φόβος των γενναίων.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα από κήπους,στάθηκα σε συντριβάνια και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν

σε αθέατα αίτια χαράς.

Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.

Τα τεντωμένα τόξα τους

βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.

Είδα πολλά και ωραία όνειρα

και είδα να ξεχνιέμαι.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,

τα δικά μου και των άλλων,

κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσα τους

να περάσει ο πλατύς χρόνος.

Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.

Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα

και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.

Έλαβα κάρτες σύντομες:

εγκάρδιο αποχαιρετιστήριο από την Πάτρα

και κάτι χαιρετίσματα

απο τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.

Mίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,

στους φανοστάτες,στις φωτογραφίες.

Και πολύ στις αλυσίδες.

Έμαθα να διαβάζω χέρια

και να χάνω χέρια.

Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.

Πήγα κι από εδώ,πήγα και από εκεί...

Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.

Έχασα κι από εδώ, έχασα κι από κεί.

Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα

κι από την απροσεξία μου.

Πήγα και στη θάλασσα.

Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πές πως το πήρα.

Φοβήθηκα τη μοναξιά

και φαντάστηκα ανθρώπους.

Τους είδα να πέφτουν

από το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,

που διέτρεχε μιάν ηλιαχτίδα

κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.

Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες

ορθόδοξης ερημιάς.

Όχι,δεν είμαι λυπημένη.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.

Και δεν μου έλειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.

Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,

σκοτεινή, με ακόνισε.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Όσο μπόρεσα έφερ'αντίσταση σ'αυτό το ποτάμι

όταν είχε νερό πολύ,να μη με πάρει,

κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό

στα ξεροπόταμα

και παρασύρθηκα.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Σε σωστή ώρα νυχτώνει.

Κική Δημούλα

από τη συλλογή "το λίγο του κόσμου" (1971)

https://www.youtube.com/watch?v=H4SL6HeIk3Q

***

Η γη των απουσιών

Τώρα θα κοιτάζεις μία θάλασσα.

Η διάθεση να σ' εντοπίσω

στη συστρεφόμενη εντός μου γη των απουσιών

έτσι σε βρίσκει:

πικρή παραθαλάσσια αοριστία.

Εκεί δεν έχει ακόμα νυχτώσει

κι ας νύχτωσε τόσο δω

των τόπων οι κρίσιμες ώρες

σπάνια συμπίπτουν.

Κάτι σαν φως και ουτε φως,

Η ώρα του εαυτού σου έχει πέσει.

Χορεύουν φύκια

κάτω απ' το τζάμι του νερού.

Τα ρηχά, έχουν κι αυτά

τα βάσανά τους και τα γλέντια τους.

Τώρα θα έχουν λύσει τα μαλλιά τους

οι αγνές ησυχίες τριγύρω

με τη σιωπή σου θα τις κάνεις

γυναίκες σου εκπληρωμένες.

Ξαπλώνουν δίπλα σου.

Η σκέψη σου στερεώνει σκαλοπάτια στον αέρα

κι ανεβαίνει. Σε κρατάει στο ράμφος της.

Που ξέρω εγώ τα ευαίσθητα σημεία του πελάγους

για να σε καταλάβω;

Θα κοιτάζεις μία έρημη θάλασσα.

Το βλέμμα σου δεν παραλλάζει

από πλαγιά που γλυκά

και μ' ανακούφιση σκουραίνει

κατρακυλώντας μες στην απομάκρυνση.

Αναπνέεις με το στέρνο των μακρινών ηρεμιών,

που έχω γι' αυτές διαβάσει

στους πολύτομους κόπους που έδεσα.

Σ' ένα αβαθή σου στεναγμό βούλιαξε ένα βαπόρι.

Δεν θα ήτανε βαπόρι. Θα ήτανε σκιάχτρο

στα υγρά περβόλια της φυγής

να μην πηγαίνουν οι διαθέσεις

να την τσιμπολογάνε.

Η τερατώδης του πελάγους δυνατότητα,

η κίνηση του πλάτους,

φθάνει στα πόδια σου αφρός,

ψευτοεραστής στα πρώτα βότσαλα.

Τους σκάει ένα φιλί και ξεμεθάει.

Τώρα, θα σου έχουν πει ό,τι είχαν να σου πουν

Οι αναδιπλώσεις των κυμάτων

και θα επιστρέφεις κάπου.

Θα παίρνεις κάποιο χωματόδρομο,

μια άλλη άπλα,

αλλού γυμνή κι αλλού ντυμένη με βλάστηση.

Η σκέψη σου, μετά από τόση θάλασσα,

κατέβηκε από γλάρος,

βάζει το δέρμα της προσαρμογής και χάνεται.

όπου είναι θάμνος, πράσινη

όπου σκοτεινό, σκοτεινή.

Εκεί που οι καλαμιές σπέρνουν ψιθύρους,

ψιθυριστή,

όπου περνάει ρίζα, ριζωμένη

όπου κυλάει ρυάκι, ρέουσα

κι όπου δαγκώνει η πέτρα, πέτρινη.

Στην ψυχή σου δεν φθάνει κανείς

ούτε δια ξηράς ούτε δια θαλάσσης.

Αυτό το δισκίο,

το ακουμπισμένο στο μαύρο ατμοσφαιρικό τραπέζι,

που το περνάς κι εσύ, όπως κι οι άλλοι, για φεγγάρι,

ασ' το, δεν είναι φεγγάρι.

Ειναι το βραδινό μου χάπι

το ψυχοτρόπο.

Κική Δημουλά

από τη συλλογή "το λίγο του κόσμου" (1971)

μικρό απόσπασμα από συνέντευξή της:

«Δεν μου ήταν ποτέ εύκολο να συνεννοηθώ με άνθρωπο. Ούτε μπορούσα να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι ήταν τόσο διαφορετικοί από εμένα. Αυτό βέβαια ήταν πολύ αφελές από τη μεριά μου, αλλά και πολύ χρήσιμο. Γιατί με είχε σε μια μόνιμη ταραχή, σε μια διαρκή διαμαρτυρία και σ’ ένα πολύ γόνιμο παράπονο… Από την άλλη, είχα μια ευγένεια η οποία με κατέστρεψε απολύτως! Εμπόδισε δηλαδή τη ζωή μου να πάρει το δρόμο της. Υπέμεινα πράγματα τα οποία δεν έπρεπε να υπομείνω, με το αιτιολογικό μιας ευγένειας ότι θα πίκραινα, ότι θα πείραζα, ότι θ’ αναστάτωνα των άλλων τη ζωή. Αυτό ήταν μία ήττα. Καθαρή ήττα…»

Read more at: https://parallaximag.gr/life/elliniki-poiisi-echase-ti-megali-kyria-tis

***

"σας συνόδεψε φιλικά ένας μοναχικός περίπατος
για καλή σας τύχη
πήγατε μαζί κι οι δυο σας προς τα εκεί.."
στη  "γη των απουσιών"
κρατώντας "ένα ματσάκι ωχρότητα"

μαζί με την Κατερίνα πια..
στη "Λυπιού"
να σε ρωτά:
"..πώς είναι ο κόσμος όταν λείπουμε;"
κι Εσύ ν' απαντάς:
σα "πληθυντικός αριθμός"
που φτωχαίνει
σε βαθμό μέγιστο.."

Αντίο

Ιω

https://www.youtube.com/watch?v=1w54OZZRtz0
https://www.youtube.com/watch?v=CmOsCd2KMWo

...

https://www.youtube.com/watch?v=obcCMbIiqe8

https://www.youtube.com/watch?v=vzBCkX91Ah4

Υ.Γ. σε όσους, κατά καιρούς,
έχουν αμφισβητήσει την ποίησή της
https://neoplanodion.gr/2020/02/22/%e1%bd%81-%ce%b8%cf%81%ce%af%ce%b1%ce%bc%ce%b2%ce%bf%cf%82-%cf%84%e1%bf%86%cf%82-%ce%ba%ce%b9%ce%ba%e1%bf%86%cf%82-%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%bf%cf%85%ce%bb%e1%be%b6/

Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο