Η παραλία του Ντόβερ - Μάθιου Άρνολντ

Η παραλία του Ντόβερ

Γαλήνια η θάλασσα αυτό το βράδυ.
Το φεγγάρι γεμάτο, λάμπει πάνω απ’ τα στενά
Η παλίρροια ανεβαίνει· στη γαλλική ακτή το φως
Τρεμοφέγγει και σβήνει·
απόκρημνοι ορθώνονται της Αγγλίας οι βράχοι,
Απέραντοι στον ήρεμο κόλπο και φωτισμένοι αχνά.
Έλα στο παράθυρο, ο βραδινός αέρας γλυκός!
Κοίταξε εκεί, στου αφρού τη μακριά γραμμή,
Όπου το πέλαγο σμίγει με την ασημόχροη απ’ το σεληνόφως γη
Άκου! Τον τραχύ ορυμαγδό
Των βοτσάλων που τα κύματα σύρουν και πετούν με ορμή,
Ενώ επιστρέφουν, ψηλά στον γιαλό.
Αενάως σταματούν και ξαναρχίζουν,
Με τρεμάμενο αργό ρυθμό σκορπίζουν
Της λύπης την αιώνια μουσική.

Ο Σοφοκλής, αιώνες πριν,
Άκουσε στο Αιγαίο αυτή τη μουσική
Και του ήρθε στον νου η άμπωτη και η πλημμυρίδα η θολή
Της δυστυχίας του γένους των ανθρώπων·
Αλλά κι εμείς μια ιδέα τέτοια αποκτούμε
Από τη θάλασσα αυτών των βόρειων τόπων
Τους ήχους της όταν ακούμε.

Η Θάλασσα της Πίστης ήταν κι αυτή
Κάποτε ισχυρή, αγκάλιαζε ακτές της γης
Σαν τις πτυχές γιρλάντας λαμπερής.
Όμως τώρα ακούω μόνο το μελαγχολικό
Που αποτραβιέται, μακρύ βουητό,
Ενώ υποχωρεί, στου βραδινού ανέμου την πνοή
πέρα σε αχανείς άκρες ζοφερές
Και στης ακτής τις πέτρες τις γυμνές.

Ω, αγάπη μου, ας είμαστε αληθινοί
Ο ένας απέναντι στον άλλον! Γιατί ο κόσμος που φαντάζει
Ν’ απλώνεται μπροστά μας σαν γη ονειρική,
Ποικιλμένος, όμορφος και τόσο καινούριος που μοιάζει,
Δεν έχει χαρά, ούτε αγάπη, ούτε φως στ’ αλήθεια,
Δεν έχει βεβαιότητα, ούτε ειρήνη, ούτε στον πόνο βοήθεια.
Και είμαστ’ εδώ, σαν σε πεδιάδα σκοτεινή
Που τη σαρώνουν συνθήματα ασαφή για αγώνα ή για φυγή,
Κι όπου συγκρούονται μέσα στη νύχτα και στην άγνοια, τόσοι στρατοί.

Μάθιου Άρνολντ

Μετάφραση: Κώστας Ζωτόπουλος

(Το Dover Beach  είναι το διασημότερο ποίημά του.
Πρωτοδημοσιεύτηκε το 1867 στη συλλογή New Poems)

πηγή:https://neoplanodion.gr/2019/05/17/%CE%BC%CE%AC%CE%B8%CE%B9%CE%BF%CF%85-%CE%AC%CF%81%CE%BD%CE%BF%CE%BB%CE%BD%CF%84-%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%B2%CE%B5%CF%81/

.......



Πλάι στη θάλασσα


Πλάι στη θάλασσα

 σε συναντώ -όρθιος της μιλάς -


στις μύτες ακροπατώ

αόρατη γίνομαι


 το κεφάλι μου στην πλάτη σου

το σώμα σου ηχείο


μιλάς για τη θάλασσα.. την πέτρα..

το φευγιό


είσαι εκεί

τα μάτια σου έχουν φύγει



Ιω


https://youtu.be/sZCJooJ98wo

Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο

Ξόβεργες

Ξόβεργες


οι λέξεις στον κήπο τους κοιμούνται
μακριά από σωστό και λάθος
 
δεν ξέρουν τι έπλασαν ή τι μπορούν να πλάσουν
ανίδεες πάνω  σε θάνατο άγραφο

φτερά ή φράχτες
γέφυρα ή γκρεμό

μην τις ξυπνάς αν δεν έχεις ταξίδι στο νου
με χέρια απλωμένα ξόβεργες στήσε

σταγόνες υπομονής στο μέτωπο
σταγόνες μελάνης στα μάτια

πιάσε τον ήλιο 
στέγνωσε το χθες


Ιω

https://www.youtube.com/watch?v=sns5WPTo06Q

Σημ.: Φωτ.  Albrecht Dürer 'Wing of a European Roller'

          

Ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι κι ο εαυτός του

Ο αυτοαγαπώμενος συγγραφέας αφιερώνει τούτες τις γραμμές στον εαυτό του



Δυο φράσεις

σα δυο χτυπήματα βαριά:

Τα του Καίσαρος τω Καίσαρι – τα του Θεού τω Θεώ.

Όμως εγώ

τέτοιος που είμαι

ποια μονιά τάχα μου προορίστηκε;

Αν ήμουνα

μικρός

σαν το μεγάλο ωκεανό,

στ’ ακροδαχτύλια των κυμάτων μου θα υψωνόμουν,

με την παλίρροιά μου να χαϊδεύω τη σελήνη.

Πού να ‘βρω εγώ την ερωμένη εκείνη

πού να ‘ναι στα δικά μου μέτρα;

Δε θ’ άντεχε σ’ αυτόν το μικροσκοπικό ουρανό.

Αν ήμουνα φτωχός σαν ένας

εκατομμυριούχος.

Αλλά η ψυχή τα χρήματα χλευάζει:

πάντα ένας κλέφτης κατοικεί εκεί μέσα ακόρεστος.

Για την αφηνιασμένη ορδή των επιθυμιών μου,

όλων των Καλιφορνιών δε θα ‘φτανε ο χρυσός.

Εάν αδέξια ήταν η γλώσσα μου καθώς

του Δάντη

ή του Πετράρχη!

Σκέψου, ν’ ανάβει την ψυχή του μοναχά για μιαν,

όλους τους στίχους του για κείνην να ξοδεύει!

Τα λόγια μου

κι ο έρωτάς μου

είναι μια αψίδα θριάμβου, να:

κάτω της σε μεγάλη ακολουθία

παρελαύνουν ατέλειωτη σειρά

οι ερωμένες όλων των αιώνων.

Αν ήμουν σιωπηλός

καθώς ο κεραυνός

μ’ ένα μονάχα βρυχηθμό,

θα τράνταζα την ετοιμόρροπη της γης μονή.

Μα αν η πελώρια μου φωνή

ουρλιάξει μ’ όλη της τη δύναμη

τότε συστρέφοντας τα πύρινά τους χέρια οι κομήτες

απ’ την απελπισία τους θα συντρίβονταν.

Αν των ματιών μου οι ακτίνες κατατρώγανε τη νύχτα,

αν ήμουνα θαμπός

όπως ο ήλιος!

Δουλειά δικιά μου

να ποτίζω με φως

τον αχαμνό κόρφο της γης, δω χάμου.

Θα περάσω

σέρνοντας τον τεράστιο έρωτά μου.

Από ποια νύχτα,

έξαλλη,

πυρετική,

ποιοι Γολιάθ μ’ έχουν συλλάβει

τόσο μεγάλον

κι ανώφελον τόσο;


Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι
(μετάφραση Γιάννης Ρίτσος)




στο ψαχνό
εκεί χτυπά η νύχτα
"έξαλλη..πυρετική"

Ιω

https://www.youtube.com/watch?v=_e_zcoDDiwc

Σημ.: Φωτ.1 από το διαδίκτυο

          Φωτ.2 από προσωπικό αρχείο

Κομμάτι δικό μου

Κομμάτι δικό μου 

ο Ουρανός στο βλέμμα 

το βλέμμα στον Ουρανό 

κομμάτι δικό μου

υπάρχουν νησιά εκεί 

τα επισκέπτομαι χωρίς να πηγαίνω

πηγαίνω δίχως πόδια

ό,τι δεν μπορώ να δω  δε σημαίνει πως δεν υπάρχει 

υπάρχει.. όπως υπάρχω 

με εξηγήσεις ..χωρίς

γνωρίζω.. πονώ 

συχνά ξεχνώ 

φορές γνωρίζω πως ξεχνώ και ξαναμαθαίνω

κοιτώ ψηλά 

μέσα στο στήθος στήνεται μια μικρή γιορτή 

η καρδιά χορεύει

αυτό που αντικρίζω δίχως μάτια 

αυτό που νιώθω 

γίνεται τέχνη 

και μαστορεύω με λέξεις τη ζωή μου. 

Ιω

https://www.youtube.com/watch?v=vNcQN6f3yeY

Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο