όλη η ζωή μικροί ταξιδεμοί
κάθε βήμα.. κάθε βλέμμα
το βιβλίο που θα διαβάσεις
η μουσική που θα ακούσεις·

και η μνήμη
μνήμη μου.. ο μεγαλύτερος..
Ιω

"Και πώς ξέρετε αν, καθώς ταξιδεύω έτσι, δεν έχω πάρει από πίσω, στα σκοτεινά, τον ίδιο μου τον εαυτό;"
(Φερνάντο Πεσσόα -
« Το Βιβλίο της Ανησυχίας»)

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2019

Χουάν Ραμόν Χιμένεθ





"Μοιάζεις, θάλασσα, να μάχεσαι
— ω! αναταραχή δίχως τέλος, μέταλλο αδιάκοπο! —
ώστε από σένα να βρεθείς ή εγώ για να σέ βρω.
Τι απέραντη δείχνεσαι,
στη γυμνότητά σου μόνη
…….
Σαν σε τοκετό, γεννάς τον εαυτό σου,
— με πόση κούραση! —
τον εαυτό σου, θάλασσα μοναδική!
τον εαυτό σου, εσένα μόνο και εντός της δικής σου
μοναδικής πληρότητας όλων των πληροτήτων,
…ώστε από σένα να βρεθείς ή εγώ για να σέ βρω!"



 Χουάν Ραμόν Χιμένεθ 
(Juan Ramón Jiménez)
 από τη συλλογή «Ημερολόγιο ενός προσφάτως παντρεμένου ποιητή» 
(Diario de un poeta recién casado).

.....


για τη θάλασσα της ψυχής
 σιωπώ
 κάθε λέξη βυθό στάζει


Ιω

https://www.youtube.com/watch?v=ohk3DP5fMCg


Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2019

Περιμένοντας το Οκτώ - SaneJoker (Γελωτοποιός)



Περιμένοντας το Οκτώ 
από τον Γελωτοποιό (SaneJoker)

(Στάση αστικού λεωφορείου στη Θεσσαλονίκη. Δυο άνθρωποι περιμένουν το Οκτώ. 
Φοράνε κουρελιασμένα ρούχα.)

ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Νομίζεις ότι θα καταφέρουμε να μπούμε αυτή τη φορά;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Δεν είναι αυτό το ερώτημα.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Ποιο είναι το ερώτημα;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Να μπει κανείς ή να μη μπει;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Λες ότι είναι θέμα θέλησης;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Όλα είναι θέμα θέλησης. Αν θες κάτι πραγματικά τότε το σύμπαν συνωμοτεί.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Οπότε εμείς δεν θέλουμε να μπούμε.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Όχι. Δεν το θέλουμε ολόψυχα.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Παράξενο, δεν το είχα σκεφτεί έτσι.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Πρέπει να το δεις βουδιστικά. Η επιθυμία είναι πόνος. Αν δεν θέλεις να μπεις, τότε δεν υποφέρεις.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Αν δεν μπεις δεν θα πας πουθενά.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος είναι μια ψευδαίσθηση, μια maya. Το πουθενά είναι παντού.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Δεν το είχα σκεφτεί αυτό.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Ούτε κι εγώ.

(Κοιτάνε αριστερά. Βλέπουν ένα λεωφορείο να πλησιάζει.)

ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Λες να είναι το οκτώ;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Μπορεί. Όλα τα λεωφορεία μοιάζουν.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Αυτό ακούστηκε λίγο ρατσιστικό.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Γιατί;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Είναι σαν να λες ότι όλοι οι Κινέζοι μοιάζουν.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Τι σχέση έχουν οι Κινέζοι με τα λεωφορεία του ΟΑΣΘ;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Σε τι μοιάζει ένα κοράκι μ’ ένα γραφείο;

(Το λεωφορείο περνάει από μπροστά τους χωρίς να ελαττώσει ταχύτητα.)

ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Ήταν εκτός λειτουργίας.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Αλλά λειτουργούσε.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Φαινομενικά.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Και τα φαινόμενα απατούν. Έχεις δίκιο. Και τώρα τι κάνουμε;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Περιμένουμε το οκτώ.


(Ο επιβάτης 2 βγάζει ένα πακέτο τσιγάρα.)

ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Λέω ν’ ανάψω τσιγάρο.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Καπνίζεις;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Όχι, είναι ο νόμος του Μέρφυ για τα λεωφορεία: Μόλις ανάβεις τσιγάρο το λεωφορείο έρχεται.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Δεν νομίζω να ισχύει αυτός ο νόμος στη Θεσσαλονίκη.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Γιατί;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Ο Μέρφυ ήταν Ιρλανδός. Σαν τον Μπέκετ.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Δεν πειράζει να δοκιμάσω.

(Ανάβει το τσιγάρο. Κοιτάνε προς τ’ αριστερά. Ο επιβάτης 2 ρουφάει μια τζούρα. 
Κοιτάνε ξανά. Τίποτα.)

ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Στο είπα ότι είναι Ιρλανδός.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Ναι, δεν λειτουργούν οι νόμοι στη Θεσσαλονίκη.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Και τώρα τι κάνουμε; Μήπως να φύγουμε;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Δεν μπορούμε να φύγουμε.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Γιατί;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Περιμένουμε το οκτώ.

(Πετάει το τσιγάρο κάτω. Το σβήνει με το πόδι. Μετά μαζεύει τη γόπα και την πετάει στα σκουπίδια.)

ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Βλέπω είσαι πολύ Ευρωπαίος.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Όλα είναι θέμα πολιτισμού.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Νόμιζα ότι όλα είναι θέμα τύχης.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Στην Ελλάδα είναι έτσι. Στην Ευρώπη είναι αλλιώς.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Ε, όπως να το κάνεις, αυτοί περάσανε και Διαφωτισμό.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Και Αναγέννηση.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Και ναζισμό.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Αυτό που το βάζεις; Δεν συμφωνώ με τις απόψεις τους, αλλά όπως να το κάνεις είχαν ήθος.

(Κοιτάνε τον ηλεκτρονικό πίνακα. Δείχνει πληροφορίες για την όπερα Νυχτερίδα του Στράους. 
Για τα λεωφορεία τίποτα.)

ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Αυτός είναι ο Στράους με τον Δούναβη;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Νομίζω ότι είναι ο αδελφός του ή ξάδελφος. Ή απλή συνωνυμία.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Από πού ήταν αυτός;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Λίγο πιο βόρεια.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Ιρλανδία;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Είχα πάει στην Ιρλανδία.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Και γιατί δεν έμεινες;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Για να μην πάθει η χώρα μας brain drain.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Είσαι πατριώτης.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Εσύ δεν είσαι;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Εξαρτάται τη μέρα. Τις Παρασκευές και τις Τρίτες είμαι πολύ.

(Κοιτάνε τον πίνακα. Γράφει τις βασικές αρχές της Μπουντχαντχάρμα του Βούδα.)

ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Δεν λέει τίποτα για το οκτώ.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Είναι ανευθυνότητα αυτό.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Ποιο;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Να τα περιμένεις όλα απ’ τον ΟΑΣΘ και τον πίνακα. Εσύ τι κάνεις για την πατρίδα σου;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Δεν ξέρω τι να κάνω.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Κάνε υπομονή.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Νομίζω ότι έρχεται.

(Κοιτάνε αριστερά. Πλησιάζει το οκτώ. Εκατό μέτρα πριν τη στάση σταματάει. Βγάζει καπνούς. Κατεβαίνει κόσμος.)

ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Χάλασε.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Παραλίγο να μας έφτανε.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Πάλι θα χάλαγε.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Αλλά θα έφτανε. Κάτι θα ήταν κι αυτό.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Καλύτερο απ’ το τίποτα.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Και τώρα τι κάνουμε; Μήπως να μοιραστούμε ένα ταξί;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Τι θες; Το μισό πίσω ή το μισό μπροστά;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Να το μοιραστούμε εγκάρσια.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Κι εγκάρδια. Λεφτά έχεις;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Τίποτα.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Ούτε κι εγώ.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Τότε τι κάνουμε;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Περιμένουμε το οκτώ.

(Τους πλησιάζει μια γυναίκα με έναν σκύλο.)

ΓΥΝΑΙΚΑ: Τι περιμένετε εδώ;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Το οκτώ.
ΓΥΝΑΙΚΑ(στον σκύλο): Μην τραβάς, μην τραβάς, περίμενε.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Τι ράτσα είναι;
ΓΥΝΑΙΚΑ: Ποιος;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1 (στον 2): Αυτό που είπες ακούστηκε λίγο ρατσιστικό.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Είναι ημίαιμος;
ΓΥΝΑΙΚΑ: Σιγά μην είναι κοπρίτης. Είναι τσόου τσόου. Κινέζικος.

(Η Γυναίκα με τον σκύλο φεύγει τσαντισμένη.)

ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Εμένα όλα αυτά τα κινέζικα τσόου τσόου μπόου μπόου τσιν τσαν τσον μου φαίνονται ίδια.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Και χαλάνε εύκολα τα κινέζικα.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Σαν τα λεωφορεία.

(Ο Επιβάτης 1 ανοίγει τη τσάντα του. Βγάζει ένα ταπεράκι. Στρώνει μια πετσέτα στο κάθισμα της στάσης. Βγάζει ντολμαδάκια, γίγαντες και σαρδέλα κονσέρβα. Κάνει τον σταυρό του κι αρχίζει να τρώει.)

ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Παίζει καμιά καλή ταινία το βράδυ;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1 (μασουλώντας): Νομίζω έχει το Speed.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Λες να προλάβουμε να φτάσουμε σπίτι πριν νυχτώσει;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1(μασουλώντας): Εννοείς απόψε; Τι μήνα έχουμε;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Δεκέμβρη.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Πήγε κιόλας Δεκέμβρης; Πώς περνάει έτσι ο χρόνος στη στάση;

(Ο Επιβάτης 2 κοιτάει αριστερά. Βλέπει ένα λεωφορείο να πλησιάζει.)

ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Νομίζω ότι έρχεται το οκτώ.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1 (μασουλώντας): Φάτα Μοργκάνα είναι. Αντικατοπτρισμός.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Αυτό συμβαίνει στην έρημο Σαχάρα. Σε τριτοκοσμικές χώρες.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1 (μασουλώντας): Ναι, ξέχασα, εμείς μένουμε Ευρώπη.

(Το λεωφορείο περνάει χωρίς να σταματήσει. Γράφει Υπηρεσιακό.)

ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Τι κουβαλάνε τα υπηρεσιακά λεωφορεία;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Υπηρεσίες.
( Ο Επιβάτης 1 τελειώνει το φαγητό του. Μαζεύει τα ταπεράκια.)

ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Στην Ιρλανδία οι επιβάτες περιμένουν τα λεωφορεία σε ουρά.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Όταν εμείς στεκόμασταν σε ουρά εκείνοι είχαν άλογα ακόμα.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Και μπαίνουν ένας ένας.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Γκέι.

(Πλησιάζει ξανά η Γυναίκα με τον σκύλο. Αυτή τη φορά είναι η γυναίκα στα τέσσερα και την τραβάει ο σκύλος.)

ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2 (στον σκύλο): Τι ράτσα είναι;
ΣΚΥΛΟΣ: Γαβ, γαβ.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1 (στον Επιβάτη 2): Αυτό που είπες ακούστηκε λίγο σεξιστικό.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Όχι ρατσιστικό;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Ο σεξισμός προηγείται του ρατσισμού.
ΣΚΥΛΟΣ: Γαβ, γαβ.

(Κοιτάνε αριστερά. Βλέπουν το οκτώ να έρχεται. Ο Επιβάτης 1 κάνει τον σταυρό του. Το λεωφορείο φτάνει στη στάση. Σταματάει. Αλλά οι πόρτες δεν ανοίγουν. Οι επιβάτες είναι εγκλωβισμένοι και φρακαρισμένοι. Πασχίζουν να αναπνεύσουν. Το Οκτώ φεύγει.)

ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Έφυγε.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Το παρατήρησα.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Μήπως να πάμε με τα πόδια;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Δεν μπορούμε.
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 1: Γιατί;
ΕΠΙΒΑΤΗΣ 2: Περιμένουμε το οκτώ.

ΤΕΛΟΣ

(Οι χαρακτήρες είναι φανταστικοί. Οι καταστάσεις πραγματικές.)

SaneJoker (Γελωτοποιός)


........
καθημερινά χρησιμοποιώ 4 λεωφορεία
κάποιες μέρες και έξι..
ευχαριστώ τον Ο.Α.Σ.Θ.
που μου διδάσκει την αξία της υπομονής 
(τι.. διαλογισμός και μαλακίες...) 
την αξία του χρόνου
(άπλετος για ξόδεμα..) 
την αξία της φιλοσοφίας
(τρέμετε Στωικοί..χαίρετε Κυνικοί..)
την αξία της μαγείας
(να το έρχεται.. ουπς εξαφανίστηκε, που πήγε οέο?
μάτζικ μπας..Αγγελάκας Θεός.. προέβλεψε το μέλλον..)
την αξία του να μοιράζομαι με τον συνάνθρωπο
 (χρήματα,αγκαλιές, χάδια, ιώσεις, κορέους, φθείρες 
και ατάκες θεϊκές..) 

Ο Ο.Α.Σ.Θ. και ο Δήμος Θεσσαλονίκης μας τρολάρουν όσο δεν πάει.. 
αλλά το σαλονικιώτικο αλάνι, μάνα μου, δεν πιάνεται!! 
Θα αφιερώσει πάλι!! 

Σας ευχαριστώ αδέρφια! 
Τα σέβη μου Γελωτοποιέ! 

στο τέρμα..

όπως είπε ο Μπέκετ..
"Όταν είναι κανείς μέσα στα σκατά μέχρι το λαιμό, δεν του μένει τίποτε άλλο παρά να τραγουδήσει."

"Στην άλλη ζωή, θα καθόμαστε και θα μιλάμε για τις παλιές καλές μέρες 
που ευχόμασταν να ήμαστε νεκροί."

ευχαριστώ Σε!

Ιω

Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο


Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2019

διάλογος



διάλογος 


σαν σπίθες πάνω από τη φωτιά
χορεύουνε τα βλέμματα

 διάλογος ακριβός
που ο ρήτορας σαστίζει

γεμίζει η τσέπη του ντροπή
αδειάζει από χαλίκια

της διάφανης νύχτας
 τα κάρβουνα αγγίζει

κι ο ύπνος αργεί

γιατί οι ματιές είναι λόγια
 που δεν θα ειπωθούν ποτέ ξανά το ίδιο.


Ιω

https://www.youtube.com/watch?v=FqvCbZmhJ_g


Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2019

Κωστής Παπαγιώργης - «Γεια σου Ασημάκη»(απόσπασμα)






"Ακόμα κι αν δεν έχεις, το τραγούδι σου χαρίζει αμέσως 
την βαθύτητα ενός παρελθόντος
Τι σημασία έχει αν δεν είσαι βασάνης;
Τραγουδάς και γίνεσαι.
Εδώ βρίσκεται ένα από τα μεγάλα μυστικά των τραγουδιών,
αυτών που- λαϊκά, δημοτικά, νησιώτικα, αδιάφορο- προξένεψαν
 ανεπαίσθητα την καρδιά μας με την βαθύτητα μιας αμετάδοτης ιθαγένειας.
 Όπως στους έρωτες μόνο οι άτυχες στιγμές αντέχουν στον χρόνο,
  στο τραγούδι- τέχνη του έρωτα και του χρόνου-
εκδηλώνεται μια σπαραξικάρδια ανάγκη των συμποτών
 να θυμηθούν ή να επινοήσουν δυστυχίες
Έτσι δένονται τα αόρατα νήματα πάνω από τα κεφάλια 
των μεθυσμένων
 και διανεύουν σκιές χαμένων γύρω τους."



Κωστής Παπαγιώργης,  απόσπασμα από το «Γεια σου Ασημάκη» 
εκδόσεις  Καστανιώτη, Δεκέμβριος 1994



ο Κωστής Παπαγιώργης έγραψε αυτό το βιβλίο στη μνήμη του Χρήστου Βακαλόπουλου


φχαριστώ τον βασάνη..
τον δημιουργό
τον ποιητή,  τον αοιδό..
κάθε ψυχή που κάνει τη ζωή τούτη ανεκτή
κι ας μην ανέχεται τον ίδιο της τον ίσκιο 

τα σέβη μου

Ιω




Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο