όλη η ζωή μικροί ταξιδεμοί
κάθε βήμα.. κάθε βλέμμα
το βιβλίο που θα διαβάσεις
η μουσική που θα ακούσεις·

και η μνήμη
μνήμη μου.. ο μεγαλύτερος..
Ιω

"Και πώς ξέρετε αν, καθώς ταξιδεύω έτσι, δεν έχω πάρει από πίσω, στα σκοτεινά, τον ίδιο μου τον εαυτό;"
(Φερνάντο Πεσσόα -
« Το Βιβλίο της Ανησυχίας»)

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2020

Αρθούρος Ρεμπώ - Μια εποχή στην κόλαση (απόσπασμα)




Μια εποχή στην κόλαση
(απόσπασμα) 


"…Πότε θα ξανοιχτούμε πέρα απ’ τις ακτές και τα βουνά, να αγναντέψουμε τη γέννηση της νέας εργασίας, τη νέα γνώση, τη φυγή των τυράννων και των δαιμόνων, το τέλος των προλήψεων, να λατρέψουμε -πρώτοι εμείς!- την του Χριστού επί γης γέννηση!"

Αρθούρος Ρεμπώ


πότε.. 



κάποτε.. 


Ιω


Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο

6 σχόλια:

  1. Να σου ευχηθώ μεσα απο την ψυχη μου η γεννησει του Ιησσυ Χριστου μας,το φως για μενα να σου φερει φωτισει για σενα και τα ατομα που αγαπας Ιω.

    Ευχαριστω
    Καλη συνεχεια Ιω.
    Ανδρεας Μωλος .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ Ανδρέα
      υγεία κ καλοτυχια σου εύχομαι

      Καλό βράδυ

      Διαγραφή
  2. Μα πόσα πρωινά, η καρδιά εκεί; Πόσες ζωές αυτή η φωτιά;

    Και για να απαντήσω στο παλαιότερο σχετικό σου ποστ:

    Μπαρούτι το σώμα και η ποίηση θάνατο, για λίγο παραπέρα ζωή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. βρίσκεται στο όνειρο που πραγματοποιείται, βρίσκεται στο γυαλισμένο πολυβόλο. Στη χαρά και στο θυμό, στο να καταστρέφεις το κλουβί. Στο θάνατο του σχολείου, στην άρνηση της εργασίας. Στο έρημο εργοστάσιο, στο σπίτι δίχως πόρτα. Βρίσκεται στη φαντασία, στη μουσική πάνω στο χορτάρι, βρίσκεται στην προβοκάτσια, στη δουλειά του τυφλοπόντικα, στην ιστορία του μέλλοντος, στο παρόν δίχως ιστορία, στις στιγμές του μεθυσιού, στις στιγμές της μνήμης. Βρίσκεται στο μαύρο του δέρματος, στη συλλογική γιορτή, στο ν’ αρπάζουμε τα εμπορεύματα, στο να πιανόμαστε απ’ το χέρι, να πετάμε πέτρες, στην πυρκαγιά στο Μιλάνο, στις σιδερόβεργες στους φασίστες και στις πέτρες ενάντια στα τζιπ. Βρίσκεται στα όνειρα που κάνουν οι αλήτες και στα παιχνίδια των μωρών, στο να μαθαίνουμε το σώμα, στον οργασμό του μυαλού, στην πιο ολοκληρωτική επιθυμία, στη διάφανη κουβέντα. Μα ποιος είπε πως δεν υπάρχει. Βρίσκεται στο βάθος των ματιών σου. Στην άκρη των χειλιών. Μα ποιος είπε πως δεν υπάρχει. Βρίσκεται στο γυαλισμένο πολυβόλο. Στο τέλος του Κράτους. Υπάρχει, ναι, υπάρχει. Μα ποιος είπε πως δεν υπάρχει.

    Gianfranco Manfredi 1976

    καλημέρα, πολλά φιλιά, Μιχάλης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εξαιρετικό Μιχάλη
      Απόλαυση
      Σε ευχαριστώ τόσο!

      Καλησπέρα

      Διαγραφή