από τη μέση και κάτω
" Πρώτα υπήρχε η θάλασσα. Όλα ήσαν σκοτεινά.
Δεν υπήρχε ήλιος, ούτε φεγγάρι, ούτε άνθρωποι,
ούτε ζώα, ούτε φυτά. Η θάλασσα ήταν παντού.
Η θάλασσα ήταν η μητέρα. Η μητέρα δεν
ήταν άνθρωπος, ούτε τίποτα, ούτε κάτι. Εκείνη ήταν
το πνεύμα αυτού που επρόκειτο να έρθει
και εκείνη ήταν σκέψη και μνήμη."
Μυθολογία Kogui, Tumaco
(San Andrés de Tumaco, La perla del Pacifico)
Επιγραφή από το Μουσείο Χρυσού, Santafé de Bogotá
αποσπάσματα "χρυσού"
" Κάθε ιστορία μπορεί να διαβαστεί με
πολλούς τρόπους.
Όπως οι γραμμές σ'ένα ραγισμένο ταβάνι."
"Μια τυχαία συνάντηση είναι και πάλι μοιραία, για τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε
τον εαυτό μας."
"Στο Τέλος της Ύλης, η ερωτική επιθυμία συγκρούεται με μια ευχή ανυπαρξίας.
(γιατί είπαμε η ζωή πονάει)."
" Κάθε ιστορία μπορεί να διαβαστεί με
πολλούς τρόπους.
Όπως οι γραμμές στην παλάμη μας."
" ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΕΛΕΙΑ ΦΡΑΣΗ θα έπεφτα στα γόνατα;
Ερωτηματικά εισπνέοντας,
θαυμαστικά εκπνέοντας,
ψάχνω τη στιγμή."
"Την ιστορία κάποιου που δεν θέλει, που δεν μπορεί να σκοτώσει με τα χέρια του κι όμως σκοτώνει συνεχώς με τη σκέψη του την ίδια πάντα γυναίκα."
" Η αφή του τρέχει πριν από τα χέρια του
να την αγκαλιάσει."
" Καμιά φορά η τρέλα μπαίνει στα δωμάτια ξαφνικά."
" Κάθε μέρα είμαι κι ένα διαφορετικό
πλάσμα του Θεού.
Απέξω είμαι άνθρωπος, είμαι άντρας,
το λέω και γελάω.."
"Κατάλαβα ότι δεν είναι απαραίτητη η καλοσύνη στο θαύμα ή,τέλος πάντων,
πως είναι διαφορετικό το θαύμα
από το θαυμάσιο."
"..της μικρής Αφροδίτης, προορισμένης για
τις δικές μου τσέπες.
Θέλω το δέρμα της για φόδρα στο μακρύ πανωφόρι μου. Θέλω τα γαλανά της μάτια να
τα πίνω στο ποτήρι, θέλω τα χείλη της ραμμένα. Ήσυχα, ήσυχα δίχως λόγια,
θέλω να μου μάθει χορό."
"Προσευχήσου για μένα στον θεό της ερήμου
και των έρημων ψυχών."
" Οι λεπτοί μου τρόποι δείχνουν άνθρωπο εκπαιδευμένο στην ψυχρή ευγένεια του
ανώτατου θηλαστικού."
"Ένιωσα να μου αποκαλύπτεται μια
καινούργια άβυσσος,
κάτω από την άλλη τη γνωστή."
"«Συγγώρεσέ με» ψιθύρισε κι έπεσε στην αγκαλιά μου.
Έπεσε δηλαδή στο κενό αλλά δεν το κατάλαβε, πρόφτασα να βάλω τα χέρια μου
γύρω από τους ώμους της."
"Α, τι ωραία από τη μια τα εστεμμένα κι
από την άλλη τα δυστυχισμένα."
"Πάμε στον κήπο, δεν κάνει κρύο,
έχει μόνο λίγες λάσπες.
Εδώ μέσα το ψυγείο έχει γίνει «φλύαρο»."
"Καταλαβαίνω ότι ακολουθώ μια προδιαγεγραμμένη τεθλασμένη."
"Μια μελωδία τόσο γλυκιά και λυπημένη,
που μαχαιρώνει τη σκέψη μου με τη σκέψη
ότι έτσι μπορεί να παίζει μόνο κάποιος
που σκότωσε το σώμα του."
"Πετάχτηκε μακριά του κι άρχισε να τρέχει, είχε γεννηθεί για να τρέχει."
"Η μικρή τρέχοντας σκεφτόταν - η αγάπη μας σταματάει, γι'αυτό δεν θ'αγαπήσω ποτέ."
"Προτιμάει τους καταραμένους γιατί αυτοί έχουν παίξει με τη φωτιά."
"ΚΟΙΤΑΖΩ ΤΗ ΔΥΣΗ πίσω από ένα τζάμι
και με διαλέγουν οι λέξεις:
αχανές, ευάλωτο, ραγισμένο, έκρηξη, έκρηξη, δάκρυ κι ένας μέλλων αόριστος."
"Της λείπει ο αέρας. Σιγά σιγά κι αυτό συνηθίζεται, συνηθίζοντας τη γλώσσα
των χαμένων."
"Θέλει να ψάξει να βρει την αρχή
της βιασύνης της."
"Από τότε που ήμαστε παιδιά, κάναμε σχέδια για να σώσουμε τον κόσμο,
για να σώσουμε τις ωραίες μυρωδιές από τους μονοθεϊστές που καταστρέφουν όλα τα αρώματα στο όνομα κάποιου μέλλοντα αόριστου."
"Πίσω από τα πολύχρωμα τζάμια,
προσεύχονται οι φλόγες των κεριών."
"«Πού θα ήθελες να είσαι;»
«Σ' ένα ακρωτήριο που λέγεται
Το Τέλος της Ύλης».
«Θα μου το δείξεις στον χάρτη;»
«Δεν είναι σαν το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, υπάρχει μόνο σε χάρτες μυστικούς.
Οι παντοδύναμοι άνεμοι που φυσάνε εκεί αρπάζουνε τις επιθυμίες σου και στο τέλος χάνεις τη μνήμη σου, τ'όνομά σου»."
"Τι είναι η Ελένη; Το όνομά της αρχίζει
με το ελ αρχαίας έλλειψης κοινής σε όλους, γι'αυτό τη φοβάμαι."
" Ο σκύλος άλλαξε πλευρό και φάνηκε λίγο η γούνα της κοιλιάς του, που την ανάδευε μία Ελένη αόρατη κάνοντας την ανήξερη, αλλά δεν μπορεί να μην ήξερε τη ζωή αδέσποτου σκύλου που θα ζούσα μέχρι να μ'εξημερώσει και πάλι με τη φωνή της.
Ήσυχο, το σκυλί μας ονειρευόταν. Του πέταξα ένα χαλίκι και με κοίταξε με τον φόβο της αιώνιας πείνας και του ξουτ."
"Την άκουγα ν'αναπνέει εξαντλημένη, γιατί στον ύπνο της με είχε ήδη χωρίσει και με μία αυτοσχέδια σκούπα από αγκάθια σάρωνε ατελείωτους διαδρόμους, κελιά μοναστηριών."
"Υπάρχει μια μυστική συνεννόηση, δεν πρέπει να κοιταχτούν ποτέ."
"..τα μάτια της μυστικά τον έντυναν με
μια ευχή παραμυθιού".
"Ευτυχώς δεν φοράει τακούνια, σκέφτηκε
ο Γιάννης, γιατί οι γυναίκες που φοράνε τακούνια μου δίνουν την εντύπωση ότι σνομπάρουν τη γη."
"Ρήμα, άσ'το, αυτό ακριβώς ερωτεύθηκα
σε σένα, τον τρόπο σου να είσαι ερμητικά κλειστή και τη λεπτή αλλά άθραυστη
ισορροπία σου."
"..καθώς του φάνηκε ότι δήλωνε την παρουσία ενός όντος ευαίσθητου αλλά ικανού να συνομιλεί με τις πέτρες και το παντοδύναμο ποτάμι, κι η φαντασία του έτρεξε σ'ένα πλάσμα αρχέγονο, ένα πλάσμα αόμματο που,
μην μπορώντας να κλάψει, έπαιρνε και
φορούσε για μάτια αναμμένα κάρβουνα."
"..τα χαρακτηριστικά της αλλοιωμένα, κοφτερά, συντονισμένα με τα ανελέητα ρήματα
του ποταμού."
"Λιγομίλητη και αιθέρια και βαθιά βαθιά κρυμμένη."
"..τραύλιζε στη γλώσσα των αισθήσεων λες
και το σπέρμα του της ήταν απαραίτητο
για να κρατηθεί στη ζωή."
"Ρήμα, ψιθυρίζει, τώρα ξέρω το μυστικό σου, εσύ πέθανες στον πληθυντικό."
"Μερικοί βλέπουν οράματα κι άλλοι γίνονται διορατικοί."
"Πουλάω πλανήτες, πουλάω απλανείς,
αλλά δεν πουλάω τη Ζέννια."
"Έχω τρόπους να ξέρω πως ο γερο-Ζιγκ είναι βαριά άρρωστος κι έχει ξοδέψει όλες τις χρονικές επιταγές του.
Τρέφεται με σούπες δακρύων από τους υπηρέτες του, αλλά και πάλι του πέφτουν τα δόντια."
"Τίποτα πια δεν με παραξενεύει κι όλα
τα περιμένω."
"Βιαζόταν λοιπόν να μάθει στον μικρό να παραβιάζει τις κλειδαριές της αντιύλης."
"Κι εμείς γιατί πρέπει να γελάμε όταν
μας διδάσκουν Αστεία;
Τι μεγάλη ελευθερία να μην επιβάλλεται
να γελάς!"
"ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΑ τα υπόγεια ρεύματα ανάμεσα στη δική μου μνήμη και τη μνήμη του κόσμου.."
"Μπορούσα να σχηματίζω με την άκρη του δαχτύλου Όχι πάνω σε αόρατα παγωμένα τζάμια."
"Εδώ που βρίσκομαι είναι μια διάρκεια κοφτερή, χάρισέ μου μια βαθιά
κι ελεύθερη αναπνοή."
"Θυμάμαι ότι σκόνταψα μόλις την αντίκρισα - γύρισε ο αστράγαλός μου,
πόνεσα και παραλίγο να πέσω -
μια πτώση αφιερωμένη στο μέγεθός της."
"..τραγουδούσε ακίνητη - έπεσα μέσα της-.."
"Η φωνή της έσταζε μέσα μου ένα άγνωστο συναίσθημα, που αμέσως έβγαλε ρίζες κι απλώθηκε και μιμήθηκε τις φλέβες μου - παράλληλος χάρτης ροής προσδοκίας."
"Κοιτάσματα χρυσού κι ασημιού έκρυβε το κλουβί του θώρακά της, άλλοτε νερό τρεχούμενο ή πέτρες κοφτερές που τις λείαινε
στο στόμα της."
"Αναρωτιόμουν ποια υπόσχεση θα μπορούσε
να κρατήσει η φωνή της γυναίκας, ήθελα ν'ακουμπήσω το κεφάλι μου στα γόνατά της
και να ξαναγεννηθώ."
"..μια θάλασσα - σημαία μυστικού κράτους βιαζόταν να με τυλίξει παίρνοντάς με
στον βυθό."
"Ξάπλωσα ανάσκελα, το σώμα μου απρόθυμο να παλέψει στη σκέψη ότι η ζωή μου δεν άξιζε τέτοια προσπάθεια.
Επιπλέοντας ευχόμουν μόνο
ένα εύκολο τέλος."
"Χρειάστηκα ακόμα μια εβδομάδα για να θυμηθώ την τέχνη των αποδράσεων και να υφάνω
τον αόρατο μανδύα μου."
"Και τώρα, εδώ που τελειώνει η ιστορία, πρέπει ν'αρχίσει η ζωή μου.
Πρέπει να τη χτίσω από την αρχή
αλλά μου είναι άγνωστο το υλικό."
"Δεκαπέντε διηγήματα, μερικά ήδη δημοσιευμένα, τα περισσότερα καινούρια και γυαλιστερά
(ακόμα κι.αν είναι σκοτεινή η λάμψη τους). Οι πρωταγωνίστριες κι οι πρωταγωνιστές πάντα
στο σταυροδρόμι του Τυχαίου με το Προδιαγεγραμμένο, καμιά φορά τραβάνε την ουρά
του Κέρβερου. Παίζουν με τη ζωή παίζοντας τη ζωή τους.
Στο τέλος θα σπάσουν τα δεσμά των φράσεων και θα τρέξουν να κρυφτούν πάλι μέσα
στους καθρέφτες."
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Μαρία Μήτσορα - από τη μέση και κάτω
εκδ. Πατάκης, Οκτώβριος 2014
Υπέροχη Μαρία Μήτσορα κι εδώ
***
πνεύμα·
ιδιότητα απίθανων πλασμάτων
ευτυχής να σε βρίσκει
σαν αστραπή
στη μέση της Μεγάλης Νύχτας
ή σαν θάλασσα
στην εποχή των Ανυπόμονων Σκαριών
- ευγνώμων-
Ιω
Σημ.: Φωτ.1 από το διαδίκτυο
Φωτ.2 από προσωπικό αρχείο
