ταξιδεμός..άλλος..

στα μάτια του φούσκωνε η θάλασσα..ξανά..και ξανά..

η απώλεια..η απόγνωση..η αλμύρα..

γινήκανε χρόνια χίλια

και χύμηξαν απάνω του..

φορτώθηκαν εκεί..

να σέρνονται..ες αεί..

σε ρυτίδες..

σε συσπάσεις..

σε βλέμματα χαμένα..

ήταν φοιτητής ιατρικής πίσω στην πατρίδα του..

έμοιαζε κατά πολύ μεγαλύτερος..

μόνος.. 

με χέρια αμήχανα..να κρατούν ένα διαβατήριο..

στην αναμονή..

σε σειρά..προτεραιότητας..

για μια ζωή που δικαιούται..

που δεν έκλεψε..

που δεν..επέλεξε..

που..

έχασε..με βία..

κάθε που απασφάλιζε..

το στόμα του όπλο..

λέξεις..δεμένες..μπαρούτι 

να βρίσκουν ..στόχο..

καρδιά..μυαλό..

κοιμισμένες..συνειδήσεις..

να κάνει..την γκρίνια σου.. να ντρέπεται..

να ντρέπεται..

να γονατίζει..

γιατί εσένα σου φαίνονται όλα μαύρα..

με τα "ελάχιστα"..που νομίζεις πως περνάς..

κι αυτός..να στέκεται εκεί μπροστά σου..

αξιοπρεπής..

με τη ζωή του όλη στοιβαγμένη..σε ένα σακίδιο..

μια τσάντα πλαστική..

κι ένα κινητό..γεμάτο..με όσα έχασε..

-Κοίτα, αυτό ήταν το σπίτι μου..πριν..από..

μου έδειξε στο κινητό την φωτογραφία..μιας μεζονέτας..

σαν τη δική σου...

σαν τη δική μου..που άφησα πίσω στη δική μου"πατρίδα"..

με γκαζόν..με χρώματα..ζωής..αληθινής..

ευτυχισμένης..

-Έτσι, έγινε μετά τον βομβαρδισμό..

και τα μάτια μου αντίκρισαν..ερειπωμένες..πληγές..

-Αυτός..ήταν ο πατέρας μου, τον σκότωσαν..

αυτή ήταν η μητέρα μου, πνίγηκε..

πήγαινε σε συγγενείς..στη Γερμανία..

Τα χέρια του..ήταν σταθερά

η φωνή του..ακόμα πιο σταθερή..

ένιωθα..το δάπεδο..να ανεβοκατεβαίνει..

όση αστάθεια..του κέρδισε ο πόνος..

τόση καταλάμβανε εμένα..

με πρωτόγνωρη..υπόσταση..

σάστισα..

-Που πηγαίνεις;..ψέλλισα..

-Γερμανία..με τη βοήθεια του Θεού..

-Υπάρχει;

-Παρακαλώ;

-Υπάρχει ;..(διστάζω)..ο Θεός..υπάρχει;;

-Είμαι εδώ και σου μιλώ..

σίγουρα υπάρχει..

και δείχνει..με το βλέμμα του..

τη μικρή μου..δίπλα μου..που κοίταζε με μάτια ορθάνοιχτα..

είχε απλώσει τα χεράκια της..και του έδινε..το χυμό της..

Σ'ευχαριστώ μικρή μου!

-Καλή τύχη!

-Ευχαριστώ!

 και σε σένα!

............

για κάποιους..οι πρόσφυγες..είναι εικόνες στο γυαλί..

αριθμοί..που ενοχλούν..

για εμάς στα νησιά

είναι..η πραγματικότητά μας..

το ξύπνημα της συνείδησης..
μια ανάμνηση παρελθόντος..

μια μελλοντική πιθανότητα..

το χαστούκι!

τα βήματά της καθημερινότητάς μας..

βαφήκανε πορτοκαλί από τα σωσίβια..

τα μάτια μας γινήκαν ποταμοί από τον πόνο..

και κάποιων (ελαχίστων)..

πήραν το χρώμα του χρήματος..

δυστυχώς..υπάρχουν και αυτοί..

(Σταύρο σε ευχαριστώ που κόντεψες να δείρεις 

τον "ψιλικατζή" (όνομα και πράμα)..

που ήθελε να πουλήσει μπροστά σου, 5 ευρώ το 1.5 λίτρο..εμφιαλωμένο νερό..

σε έναν πρόσφυγα, και μάλιστα του το κέρασες εσύ!με ένα ευρώ φυσικά!!...)

δυστυχώς υπάρχουν και οι γελοίοι..

που κατοικοεδρεύουν στις τηλεοράσεις 

και στις μικρές ζωές μας..

οι γελοίοι..που παραπονιούνται..για "ύψη"..ανεμοδαρμένα..

ρε γελοίοι..

το ύψος μπορεί να το δίνει ο Θεός..

αλλά το ανάστημα το φτιάχνουμε μόνοι μας..

και εσείς..είστε νάνοι..

γελοίοι..

νάνοι..ενός..παραμυθιού..

που δε λέει..να τελειώσει..

φτάνει..ως εδώ..

να χτυπάς το χέρι στο τραπέζι!

να ραγίζει το τραπέζι..

να ραγίζει το χέρι..

να μη ραγίζει..άλλο η ψυχή..

βάστα γερά!

Ιω

Cache Cache - Ludovico Einaudi