όλη η ζωή μικροί ταξιδεμοί
κάθε βήμα.. κάθε βλέμμα
το βιβλίο που θα διαβάσεις
η μουσική που θα ακούσεις·

και η μνήμη
μνήμη μου.. ο μεγαλύτερος..
Ιω

"Και πώς ξέρετε αν, καθώς ταξιδεύω έτσι, δεν έχω πάρει από πίσω, στα σκοτεινά, τον ίδιο μου τον εαυτό;"
(Φερνάντο Πεσσόα -
« Το Βιβλίο της Ανησυχίας»)

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2020

Σύλβια Πλαθ - Φτελιά

 

Φτελιά 

Εγώ τον ξέρω τον βυθό, λέει. Τον έχω γνωρίσει με την πιό βαθειά μου ρίζα:
Είναι αυτό που φοβάσαι.
Εγώ δεν το φοβάμαι: Έχω βρεθεί εκεί.

Να' ναι η θάλασσα που αφουγκράζεται μέσα μου;
Η πικρία της;
Ή η φωνή του κενού, που πάντα σε τρέλαινε;

Ο έρωτας είναι μιά σκιά.
Πως ψεύδεσαι και θρηνείς στο κατόπι του
Άκου: αυτές είναι οι οπλές του: έφυγε τρέχοντας, σαν άλογο.

Έτσι κι' εγώ όλη την νύχτα θα καλπάζω ορμητικά,
Μέχρι να γίνει πέτρα το κεφάλι σου, το μαξιλάρι σου ένας μικρός ιππόδρομος,
Που θ' αντηχεί, που θ' αντηχεί.

Ή θα' θελες να σου' φερνα του φαρμακιού τον ήχο;
Τώρα ακούγεται η βροχή, αυτή η απέραντη σιωπή.
Κι' αυτός είναι ο καρπός της: λευκός σαν δηλητήριο.

Εγώ έχω υποστεί τις θηριωδίες της δύσεως.
Καμένη ως τη ρίζα
Τα πυρακτωμένα ηλεκτρικά μου νήματα καιόμενα, ορθά, ένα συρμάτινο χέρι.

Τώρα γίνομαι κομμάτια, ραβδιά που εκτινάσσονται.
Άνεμος τέτοιας βιαιότητας
Δεν θα ανεχτεί παρατηρητές: Πρέπει να ουρλιάξω.

Η άγονη σελήνη, είναι κι' αυτή ανελέητη
Άσπλαχνα θα μ' έφερνε κοντά της,
Η λάμψη της με τραυματίζει. Ή μπορεί να την έχω εγώ αιχμαλωτίσει.

Την αφήνω να φύγει. Την αφήνω να φύγει.
Φθίνουσα κι' επίπεδη, σαν να' χει υποστεί ριζική επέμβαση.
Πως μ' έχεις έτσι προικίσει με τους εφιάλτες σου που με κατέχουν.

Με κατοικεί μιά κραυγή.
Κάθε βράδυ φτεροκοπά προς τα έξω
Ψάχνοντας, με τ' αγκίστρια της, κάτι ν' αγαπήσει.

Πως με τρομάζει αυτό το σκοτεινό πράγμα
Που μέσα μου κοιμάται
Ολημερίς νοιώθω τις απαλές, ανάλαφρες δονήσεις τους, τη μοχθηρία του.

Σύννεφα περνούν και διασκορπίζονται.
Αυτά είναι τα πρόσωπα του έρωτα, αυτά τα χλομά κι' αλύτρωτα;
Γι' αυτά λοιπόν ταράζεται η καρδιά μου;

Είμαι ανίκανη για περισσότερη γνώση.
Τι είναι αυτό, αυτό το πρόσωπο
Τόσο δολοφονικό μέσα στο βρόχο των κλαδιών του;

Με τα φιδίσια οξέα του φιλιά.
Μαρμαρώνει τη θέληση. Αυτά είναι τα απομονωμένα, αργόσυρτα σφάλματα
Που σκοτώνουν, σκοτώνουν, σκοτώνουν.


Σύλβια Πλαθ

ΑΡΙΕΛ, η αποκαταστημένη έκδοση
[δίγλωσση έκδοση (ελληνικά-αγγλικά)
 με τα αυθεντικά χειρόγραφα της Σύλβιας Πλαθ],
εκδ. ΜΕΛΑΝΙ, Νοέμβριος 2012
Μετάφραση Κατερίνα & Ελένη Ηλιοπούλου




στη σκιά μιας φτελιάς
ο Καραγάτσης γελά..
-Μα, χίμαιρα ;
-Tι..; Όχι..;
-Είδες το τέλος..
-Κάθε έτερος εγώ..
βλέπει με άλλα μάτια
-Μην βάζεις τον Αλβάρο στη συζήτηση..
-«Να αισθάνομαι τα πάντα μ’ όλους τους τρόπους, / 
να ‘χω όλες τις απόψεις, / 
να ‘μαι ειλικρινής αντιφάσκοντας κάθε λεπτό». 
θα βάλω και τον Αλβάρο και τον Φερνάντο και τον Αλμπέρτο..
Με ξες..
-Σύλβια.. Σύλβια.. μικρή μου φτελιά
- Μίτια.. Μίτια.. ακριβέ μου..
όπως λες..
«Οι μοναδικές ομορφιές είναι προνόμιο του θανάτου».
γέλα μου..τώρα...

Ιω



Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο



6 σχόλια:

  1. Μικρή φτελιά,
    Ο Μίτια θα ήταν τόσο περήφανος για σένα.
    Με κάνεις και ταξιδεύω
    Και είχα χρόνια να αφήσω τη στεριά.

    Να είσαι καλά
    Χ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οι μοναδικες ομορφιες ειναι προνομοιο του θανατου.
    Μοναδικος οπως ο ερωτας γιαυτο μονο
    με το θανατο μπορει να συγκριθει.
    Τελικα τι ειναι καλυτερα να ζεις η να υπαρχεις.

    Νασαι παντα καλα Ιω.
    Καλο σαββατοκυριακο ναχεισ.



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έκρηξη από εικόνες και συναισθήματα. Μαύρο, άσπρο, μαζί, ένα σε μια σφιχτή αγκαλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή