τα είδωλα αντικριστά..
μα σιωπηλά..ακίνητα..
λες κι ο χρόνος σαν περνά..
αλάτι στάζει..
γίνονται στήλες τα κορμιά..
στου χρόνου τον κήπο..
περιδιαβαίνουν ανάμεσα οι θύμισες..
ξέχειλο του χρόνου τ'αλάτι..
μουσκεύει το βλέμμα..
στάζει κι αυτό σιωπές..
και ματιές..κλεμμένες..
δεμένες σκιές θαρρείς..
καταμεσής..
ο ένας..στου άλλου το κατάρτι..
ψιθυρίζει..προσευχές..
ανείπωτες.. άλεκτες..
συνάμα διαλεχτές..
σαν τ'αλάτι.. που μαζεύουν
κουταλάκι..κουταλάκι..
χέρια αληθινά..
σε βράχια φρουρούς..
που δακρύζουν θάλασσα..
να τιμάς
να εκτιμάς..
να "στάζεις αλάτι.."
Ιω
Ιώ μου! Είσαι το αλάτι γης Γης!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήεεειιι τα λόγια σου με κάνουν να κοκκινίζω!!
Διαγραφήκαι από θαλασσινό..θα γίνω ορυκτό..Ιμαλαϊων...:ppppp
γκαρντάσι μου την καλημέρα μου
και μια μεγάλη αγκαλιά..
αλάτι για νοστιμιά και για λίγο πόνο σε πληγές .... καλημέρα φίλη μου
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημέρα φίλε μου Νικόλα!
Διαγραφήέτσι..
άλλωστε..
και στις χαρές..κλαίμε..και στις λύπες..
να έχεις μια όμορφη μέρα:)
Ιώ, είσαι το Άλας των blogs !! Φιλιά και καλημέρες :)
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημερίζω..τα λόγια σου τα όμορφα..
Διαγραφήπόσο με τιμούν..
σαν το αλάτι..νοστιμίζουν..τη μέρα μου..
Πετρίνα μου γλυκιά
σε φιλώ!!! σε ευχαριστώ!!