σταγόνες..

ο ήλιος πρωινό φιλί..σήμερα

οι λέξεις..
απεγνωσμένα..

 ψάχνουν τις ακτίνες του.. να λιαστούν..

να στεγνώσουν..

έβρεχε συνεχόμενα μια εβδομάδα..

σταγόνες.. υγρασίας..

σαν να τα δάκρυα που κρύβουν..

μέσα τους οι δυστυχισμένοι..του κόσμου όλου..

σταγόνες..υπνωτικού..
πέφτοντας.. να βαυκαλίζουν..το πνεύμα..
και να βάζουν για ύπνο..
όλα μου τα "θέλω"..

να ποτίζουν..
τη μελαγχολία..
που κυρίευε..
μέρα τη μέρα..
κάθε..εξαρτημένο κύτταρο..

δε στέγνωνε τίποτα..
ούτε έξω..
ούτε εντός..
ένας πράσινος μανδύας υγρασίας..
σκέπαζε..
ακόμη και τη πιθανότητα..
να φτάσει.. λίγο φως..
στα μέσα μου..

πόσο μου έλειψε ο ήλιος..οι ακτίνες του..
να ζεσταίνουν..το πρόσωπο..

νομίζω..ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς ήλιο..

θα σταματούσα να αναπνέω..
την επόμενη μέρα..

μόνον τα ζεστά..φιλιά  του.. στους ώμους..

θυμίζουν.. στο μυαλό..πως είναι..

να νιώθεις...
ζωντανός..

μόνον αυτά..
σου δίνουν χίλιες αφορμές..
να χτίσεις..
χαμόγελα..
πάνω σε θεμέλια..υγρά..
από σταγόνες..
που παλεύουν..
να στεγνώσουν..

μόνον στο φως..
θα ξόδευα ..το πνεύμα ..μου..
σταγόνες..ήλιου..
να πίνω..
να μεθώ..


να χαζεύω..τόξα ουράνια..
και ξωτικά..να ψάχνουν
θησαυρούς στην άκρη του..
και να κερνώ..
χαμόγελα..


να λιάζεσαι..
να χαμογελάς..
να κερνάς..

Ιω