Αφιέρωμα στην ποίηση του Γιάννη Στίγκα - Από τον Ε.Μυρων (Aποτυπώματα)

Αφιέρωμα στην ποίηση του Γιάννη Στίγκα

Από τον Ε.Μυρων By Ε.ΜΥΡΩΝ 

https://www.apotipomata.com/

"Τη φωνή μου ρε

κι ας μην έχω να φάω"

απόσπασμα από..

ΠΡΟΦΗΤΕΙA ΠOY ΧΑΙΡΕΤΑΙ ΤΟΥΣ ΑΦΡΟΥΣ ΤΗΣ

Η όραση θ’ αρχίσει ξανά, Εκδόσεις Κέδρος 2006

.....

«Κι άμα πηδάω κάθε νύχτα/

από την κορυφή της λύπης μου, δεν είναι από συνήθεια /

είναι γιατί η αλήθεια κύριοι, προϋποθέτει ύψος».

(Η όραση θ’ αρχίσει ξανά)

....

(…)

Μη μου γρυλίζεις ρε

Εγώ μπορώ και μ’ ένα bic

να γίνομαι κανένας

["Κύκλωπας"(Βλέπω το κύβο Ρούμπικ φαγωμένο)]

.....

SPUTNIK 2017

(…)

Σιγά σιγά

  βρίσκω μέσα μου τις λέξεις

για να επιζήσω κουβεντιαστά

Αυτό δεν είναι σχέδιο πτήσης

Είναι το δικό μου

επείγον πολίτευμα.

(Εξυπερύ σημαίνει χάνομαι)

....

«Γιατί η ποίηση

-ψιτ μεγάλε-

δεν είναι αιώρα ρεμβασμών

δεν ειν’ το φτερωτό σου κατοικίδιο

-ψιτ μεγάλε-

Όταν υποδύεσαι το φεγγάρι

να το υποδύεσαι και στη χάση του

-δεν θα στο κάνω πιο λιανά –

Αν το νοείς αυτό

έχει καλώς

αλλιώς

Ε ρε Mαγιακόφσκι που σου χρειάζεται»

[«Με τον τρόπο του Γ.Σ.» (Ο δρόμος μέχρι το περίπτερο)]

.....

Ο ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ ΧΑΝΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΠΡΩΤΟΣ

Εδώ που φτάσαμε

λιγνεύει ο αέρας

Πρέπει να μάθεις να αναπνέεις

όπως το ποίημα

ειδάλλως γύρνα πίσω

και μη γελάς

αυτή η γειτνίαση με το τίποτα

θα μας φάει

(Η όραση θα αρχίσει ξανά)

IV.

Είµαι τόσο πρόθυµος για συντέλεια

ώσπου να γράψω «λουλούδι»

έχει ήδη χάσει δυο πέταλα

δεν ξέρω αν το φως

είναι τέχνασµα σκότους

ή ανάποδα

εγώ

µόνο να βασανίζω τις πεταλούδες

– καµιά τους δεν ξέρει να µ’ αγαπήσει

(Η όραση θ’ αρχίσει ξανά)

....

Εδώ

the evil eye is working overtime

λυπάμαι που το γράφω αλλά

το φως το καταντήσαμε

την τέλεια —για το τίποτε— κρυψώνα

—τι άλλο θέλεις να σου πω—

εχθές το βράδυ στο μετρό

αγγίζονταν χιλιάδες σώματα

κι ούτε ένα τσαφ για τα προσχήματα

ούτε ένα τόσο δα ηλεκτρόνιο

κάτι ν’ ανατριχιάσει τα χαμένα βλέμματα

μήπως και δούμε την Ιθάκη ολόγυμνη

κάτω από τα ταγιέρ

και τα πουκάμισα

(Ο δρόμος μέχρι το περίπτερο)

......

ΦΡΑΝΚΕΝΣΤΑΪΝ Ή ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΤΙΤΛΟ

στραβά που σ’ έραψα στραβά

                                  στραβά θα με ξηλώσεις

Αγαπητέ κύριε,

εγώ σας έκανα καλό με τόσους εφιάλτες

γιατί μετά, το δροσερό νερό

μετά, το χάδι στα μαλλιά

το «σώπα, ξημερώνει».

Ενώ για μένα τι;

που ζω ένα γκρι σαν παρεξήγηση

που μ’ αλυχτάνε τα σκυλιά

που με τρυγά η σκουριά

-τόσες περικοπές για ένα κορμί-

τουλάχιστον ας βάζατε ανοξείδωτες τις βίδες,

για να μη γυροφέρνω μ’ ένα κίτρινο αδιάβροχο

χειμώνα-καλοκαίρι

σαν τους επιδειξίες.

Κι ύστερα,

γιατί εμένανε τα χέρια μου

να’ χουνε τέτοιο εμφύλιο

το’ να να θέλει να γυρίσει στον παράδεισο

τ’ άλλο να γράφει: ΠΡΟΣΕΧΩΣ ΚΑΤΕΔΑΦΙΖΕΤΑΙ

έτσι θα μένω πάντα στην Αθήνα.

Γιατί τόσες ραφές χωρίς κανένα σχέδιο

ένα της πλάκας ή

ένα δικό μου όνομα

-ας γράφατε μονάχα τ’ αρχικά-

έστω μια τρίλιζα

(στο ύψος της καρδιάς)

-κι έννοια σας, κύριε-

γνωρίζω εγώ να χάνω.

(Βλέπω τον κύβο Ρούμπικ φαγωμένο)

Διαβάστε όλο το αφιέρωμα εδώ

https://www.apotipomata.com/stigkas-yiannis-afieroma-emiron/

λίγο ακόμη από "τσίμπημα" Στίγκα..

Ερώτηση: τι κάνει ένας σκύλος στο διάστημα

Απάντηση: διαγράφει μια ελλειπτική πορεία.

 «Ούτε η ηρωική απελπισία της ευθείας, 

ούτε η λύτρωση του κύκλου. /

 [αλλά] Αυτό το ανάμεσα. Μια μπάσταρδη κίνηση.

Η πραγματική μητέρα του ιλίγγου». 

.....

«Να θυμάσαι· ο αναγνώστης δεν είναι συγκυβερνήτης. / Ξαπόστειλέ τον από κει που ‘ρθε / 
και κάτσε να μαντάρεις με την ησυχία σου / το φράγμα του ήχου».

....

Μην αφήνετε το πηδάλιο στον Ανδρέα Μπρετόν.

Τους προηγούμενους

τους έριξε σ’ ένα σύθαμπο

όλο κατακτητές και σκοτωμένα φρούτα.

Δεν έχω ματαδεί τέτοια απειλή.

....

Αυτό που λέμε θνητότητα

είναι ένα σύννεφο ταχείας πήξεως.

Διάνυσέ το

         μονάκριβα

–όχι με την ταχύτητα του τρόμου σου

Άντε, γιατί έχουμε φλομώσει στους καμικάζι.

(Εξυπερύ σημαίνει χάνομαι)

«Ποίησις είναι η κορυφή του παγόβουνου/ και από κάτω πανστρατιά / οι βλαστήμιες»

 [«Έτσι όπως διαβάστηκε στην παλάμη μου και σκόνταψα 

στ’ αλήθεια»

 (Η όραση θ’ αρχίσει ξανά)]

"Οι ζωντανοί, όσοι ζουν με την ποίηση στις φλέβες τους, συνθέτουν στα μάτια του Γιάννη Στίγκα έναν άλλο πολιτισμό· τον πολιτισμό του βλέμματος. Μια κοινότητα ανθρώπων ή ένα πολίτευμα, όπου οι μεν βλέπουν τη ζωή κατάματα και οι δε την διαβάζουν στα μάτια των πρώτων. 

Αυτή νομίζω θα ήταν η ιδανική πολιτεία· η πολιτεία των ποιητών. 

«Ο πολιτισμός του βλέμματος οφείλει να καθρεφτίζει», μας λέει ο ποιητής.

 Γιατί το βλέμμα, η όραση των ποιητών βλασταίνει μαζί με τη δίψα:

  «όραση και δίψα πρέπει να εδράζονται στο ίδιο σημείο. / Ίσως έχουμε να κάνουμε με ένα αυστηρά κλειστό κύκλωμα. / Κάτι ανάβει τη δίψα και η δίψα την όραση. Ποτέ το ανάποδο». Και η δίψα – δεν μπορώ να προχωρήσω παραπέρα – μας επαναφέρει εμβρόντητους μπροστά
 στο ανάστημα. Στην ίδια την ποίηση."

πηγή:

https://www.oanagnostis.gr/%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82-%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%81-%CF%83%CE%B1%CE%AF%CE%BD%CE%B7/

κι ο Στίγκας ως γιατρός / ποιητής κατέχει πολλά

και από ανάστημα

και από "ανάστεμα" 

και από φλέβα..

Χρόνια πολλά Γιάννη!

Τα σέβη μου

Ιω

https://www.youtube.com/watch?v=A18x3PNN7jU

Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο