αποχαιρετισμός...

 ο χρόνος.. λένε.. φέρνει δώρα..

ναι.. απλόχερα..

μα παίρνει.. κιόλας..

παίρνει..

παίρνει ανθρώπους αγαπημένους..

στους στερεί..

τη φυσική τους παρουσία τουλάχιστον..

γιατί..

αν αγαπάς..όπως είπαμε..

τους κουβαλάς..πάντα μέσα σου..

και νικάς τον χρόνο..

έφυγε..η γιαγιά..

πλήρης ημερών..
ήρεμα και ήσυχα στον ύπνο..
όπως "τους πρέπει"..τους καλούς ανθρώπους..

τον σέβομαι τον θάνατο..

δεν δυσανασχετώ..

δεν μ'αρέσουν τα κλάματα.. οι οδυρμοί..

σαν ίσος προς ίσον..

τον κοιτώ στα μάτια..

τον υπολογίζω και τον θαυμάζω εξίσου..

όσο αγαπώ τη ζωή..

χωρίς..αυτόν..η ζωή δεν θα υπήρχε..

δεν θα άξιζε μία..

κοσμικός..νόμος..οι αντιθέσεις..

κι εδώ..

μεγαλύτερη αντίθεση..δε θα βρεις..

χωρίς..θλίψη λοιπόν..

με χαμόγελο μεγάλο..

σε αποχαιρετώ γιαγιά..

είναι δύσκολο να ζεις μακριά..
κυρίως κάτι τέτοιες στιγμές..
τελευταία σε είδα τον Αύγουστο..
σε έναν μήνα..θα ήμουν πάλι εκεί..
δεν πρόλαβα..

σε φέρνω στο μυαλό μου..
περιεργάζομαι..όλες αυτές τις λεπτομέρειες..
που κάνουν..τα μικρά που αγαπάς..
πάνω σε έναν άνθρωπο..μεγάλα...

και γράφω..

όχι από ψώνιο..όχι από συνήθεια..

όχι να μοιραστώ..όχι να δεχθώ..συλλυπητήρια..

μα..από ανάγκη..

να σε καταγράψω..στην αιωνιότητα..

"τα γραπτά..μένουν"..

ίσως..τα δισέγγονα..λησμονήσουν..κάποτε..

και..το μετά..απ' το μετά..ακόμη πιο πολύ..

μα έτσι..

θα μείνεις..εδώ..

με λεξούλες..φωναχτές..

σε σελίδες λευκές...

με γράμματα που θα χοροπηδούν..

πάντα...μόλις..ξαναδιαβαστούν..

και θα θυμούνται..όλοι..

ορφανή από μάνα..από μικρή..

με τη δίδυμή σου αδερφή..νεκρή στη γέννα

με έναν πατέρα σκληρό..σαν πέτρα..

και μικροπαντρεμένη.. με έναν σύζυγο..καλό..

μα λίγο..."τζαναμπέτη"..όπως συχνά..

άκουγα να αποκαλούν τον παππού στο σπίτι..

λίγο..νευρικό..

 με εμάς τα εγγόνια..πάντα μελιστάλαχτος..

και με χαμόγελο..γενναίο..

"έφυγε"..πολύ πιο νωρίς..20 χρόνια πριν..

και σε άφησε..

σε μια ησυχία..δύσκολη στην αρχή..

δεν είχες μάθει..χωρίς.."ζυγό"..

μα καλοδεχούμενη..μετά..

σχεδόν..απολαυστική..

μαθημένη στη σκληρή δουλειά των χωραφιών..

στυλάκι...μινιόν..μια ζωή..κιλά 47..

και μέχρι..ένα χρόνο πριν..

στο πόδι...δουλειές..ψώνια..επισκέψεις..

μέχρι και περμανάντ..στα μαλλάκια σου έκανες..κοκέτα..

να είσαι πάντα περιποιημένη..

-Αχ γιαγιά..πάντα στην τρίχα..έτοιμη να σε ξαναπαντρέψουμε..

σε πειράζαμε..

-Αχάαα ξέρεις..τώρα..εγώ...σιγά...9 δισέγγονα έχω..

και χασκογελούσες..."κάτω απ'τα μουστάκια" σου..

κάθε που ερχόμασταν επίσκεψη..στο χωριό..

πάντα μας περίμενες έξω..στο μπαλκόνι..

να μας προϋπαντήσεις..

με χαμόγελο..πλατύ..

η διαδικασία..που ακολουθούσε

ίδια..και απαράλλαχτη...αιώνες τώρα...

φοντάν..λικέρ..δεύτερο κέρασμα..

και χυμό με κρακεράκια..για τα δισέγγονα..

αυτά τα αλμυρά..με τα ζώδια..επάνω...

μμμ πιο πολύ..νομίζω τα περίμενα εγώ..

απ'ότι τα παιδιά..

μετά..συζητήσεις...τα νέα μας..

γέλια..φωνές... αστεία..

και ο χρόνος έτρεχε..νερό..

πάντα αδικημένη..στο χρόνο

που σου διαθέταμε..

γιορτές..αργίες..καλοκαίρια..

κατοικοεδρεύαμε..

στην πάνω..γιαγιά..της μαμάς..

εκεί..ήταν η βάση μας..

έτσι συνήθως δεν γίνεται..

στην ελληνική "οικογένεια"..;

η μαμά..της μαμάς..λιγάκι..πιο..κοντά..

και η μαμά..του μπαμπά..

η "πεθερά"..λιγάκι πιο κείθε..

σε απόσταση ασφαλείας..

μα τα παιδιά..είναι παιδιά..

αγαπούν..

ξέχωρα..απ'τις λογικές των μεγάλων..

έτσι..σε σένα..κάναμε..

επισκέψεις..

είτε..να φάμε..το υπέροχο γιουβέτσι σου..

τον απίθανο μπακλαβά σου..στις γιορτές..

είτε..να πιούμε απογευματινό καφέ..

και κάθε..που εμφανιζόσουν..

στο οπτικό πεδίο..του μπαμπά..

το βλέμμα του άστραφτε...

άλλαζε...χαμογελούσε ολόκληρος..

αυτός..είναι..ο σημαντικότερος..λόγος..

που σ'αγαπώ..πολύ..

κι ας μην στο έλεγα συχνά..

σ'αγαπώ..γιατί έκανες..τον μπαμπά μου

να λάμπει..όταν σε έβλεπε..

όταν ερχόταν η ώρα να επιστρέψουμε

πίσω στη Θεσσαλονίκη

πάντα..μας ξεπροβοδούσες

μέχρι..την αυλόπορτα..

είτε με χιόνι είτε με κρύο ή με βροχή..

εσύ εκεί..όρθια..

να μας σταυρώνεις..στοργικά

και να φωνάζεις..

"Το χαντάκι..πρόσεχε το χαντάκι.."

(κάνοντας στροφή το αυτοκίνητο

να βγει από την αυλή στο δρόμο

υπήρχε παράλληλα..στην άκρη του δρόμου

ένα χαντάκι, ένα μέτρο βαθύ

για να μαζεύει τα βρόχινα νερά..)

αυτή..η τελευταία σου έννοια..πάντα..

το χαντάκι..

αντίο γιαγιά..!

καλό παράδεισο..

φεύγεις..τώρα..που τα χαντάκια της ζωής..

γινήκαν πιο πολλά..και πιο βαθιά..

μα μη σε μέλλει..

είμαι σίγουρη πως η αγάπη

και η ευχή σου..

θα μας ακολουθεί..

όσα χαντάκια..

κι αν βρεθούν στο διάβα μας..

να χαμογελάς..

να θυμάσαι..

να έχεις πίστη βαθιά..

αντίο!

Ιω

https://www.youtube.com/watch?v=411iOnRcjAU

Ludovico Einaudi - Fly