αναμνήσεων..υφαντά..

πολύχρωμα κουβάρια στις παλάμες κρατώ..

αναμνήσεις..υφαίνω..

να'χω να ανασαίνω..σε καιρούς χαλεπούς..

με τη ρόκα..τ'αδράχτι ..γνέθω..τα νήματα του χρόνου

κάνω χτένι το νου..γυρεύοντας..κόμπους.. λυγμούς..

την καρδιά..σαϊτα.. στολίζω με θηλιές..αναφιλητά..

τα χέρια μου παίρνουν φωτιά..

σχέσεις ζωής.. δεσμούς συμπαντικούς..

να τους φορώ..πάνω μου κατάσαρκα..μαντήλι..μεταξένιο..

γιατί.τι άλλο να'ναι οι άνθρωποι..

αν όχι ενωμένοι..με τα υλικά των άστρων..

σε αναμνήσεις.. κατοικούν..

με αυτές ταξιδεύουν..

και αυτές τους δένουν..μέχρι..την ζωή την άλλη..την επόμενη..

και σιγοτραγουδούν..

ως γνώση πολύτιμη..η ανάμνηση αποκτιέται..

και χρόνο..δε φοβάται..σαν είναι αληθινή..

ούτε απόσταση.. 

ούτε φθορά..

ούτε κρίση..

αντίθετα..στο άπειρο...

πλανιέται..

ακόμη και το θάνατο..νικά..

σε  φίλους καρδιακούς..

σε αδέρφια ..

σε συντρόφους...

στους ανθρώπους της ζωής μας..

κομμάτια της καρδιάς μας..

που με μια λέξη ή ένα βλέμμα μπορεί..

να μοιραστούμε ..ταξιδεμούς μυστικούς..

χωρίς..κανείς άλλος 

να μπορεί..

να νιώσει..

το πως..

το γιατί..

να χαμογελάς!

Ιω