ο καιρός των βροχών..

σε κάποια νησιά..

το καλοκαίρι..δεν βρέχει ποτέ..

πιάνεις Ιούνη..

και ξεκινά η "δίψα"..

ούτε σταγόνα.. ούτε χάδι..ούτε μυρωδιά..

ούτε ουράνια τόξα..

και οι μέρες περνούν..στεγνές..

λιάζοντας ψυχή και κορμί..

σε σχοινιά..κρεμασμένα..

στου Αιγαίου τις μπουγάδες..

και φτάνεις.. Οκτώβρη..

ευλογημένος μήνας..

ανοίγεις..τα μάτια ένα πρωί..

και η μυρωδιά βρεγμένου χώματος

σου χαϊδεύει τα ρουθούνια..

επιτέλους ψιθυρίζεις..

επιτέλους θα πιω..

θα ξεδιψάσω..

αισθήσεις μηνών κρυμμένες..

και κλείνεις τις μουσικές..

να ακούσεις άλλες.. μελωδικότερες..

και κρατάς ορθάνοιχτα τα μάτια..

μη τυχόν και χάσεις κάποια απόχρωση του Ουρανού..

σαν χύνεται στη θάλασσα..

φοράς γαλότσες..

και βγαίνεις έξω..

να νιώσεις τις σταγόνες στο πρόσωπο..

στα χείλη..

να αισθανθείς..

να μυρίσεις..

βρεγμένο ξύλο..

βρεγμένα φύλλα..

βρεγμένες...ψυχές.. χαμένες..

και κουλουριάζεσαι στην πιο ζεστή γωνιά σου..

 ξαναδιαβάζεις..τα πιο αγαπημένα βιβλία...

ξαναγεύεσαι τους πιο γευστικούς αχνιστούς καφέδες...

αποτραβιέσαι...

στην αδήριτη ανάγκη..να κοιτάξεις.. μέσα σου..

σε χώρους κρυπτικούς..

να αφεθείς.. 

σε αφύσικες παραξενιές.. να ξαναβρεθείς..

χωρίς καν την επιθυμία ..

να γράψεις..

να κρυφτείς.. πίσω.. από συντακτικά σχήματα..

και λέξεις..που γλιστρούν..

στα χέρια..

ώσπου...

να βγεις.. στην επιφάνεια.. ξανά..

σύμμετρος.. πλέον..

έχοντας.. μέσα...

στον καιρό των βροχών..

.. ορίσει.. εκ νέου..

εαυτό..

ήρθε.. ο καιρός των βροχών..

για μένα..

θα πάρει.. όσο πάρει...

εις το επανιδείν..

Ιω