όλη η ζωή μικροί ταξιδεμοί
κάθε βήμα.. κάθε βλέμμα
το βιβλίο που θα διαβάσεις
η μουσική που θα ακούσεις·

και η μνήμη
μνήμη μου.. ο μεγαλύτερος..
Ιω

"Και πώς ξέρετε αν, καθώς ταξιδεύω έτσι, δεν έχω πάρει από πίσω, στα σκοτεινά, τον ίδιο μου τον εαυτό;"
(Φερνάντο Πεσσόα -
« Το Βιβλίο της Ανησυχίας»)

Κυριακή 8 Μαρτίου 2020

Ιβάν Γκολ - Πολλαπλή γυναίκα




"Πολλαπλή γυναίκα"
Ιβάν Γκολ


ΠΟΛΛΑΠΛΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

Ι

Γιατί ποτέ δεν είσαι μόνη μαζί μου
γυναίκα ανεξερεύνητη, πιο ανεξερεύνητη κι από την άβυσσο
όπου αργοπορούν οι πηγές του παρελθόντος

Οι άγνωστες μητέρες σου, με κόκκινες χειρονομίες
αμφισβητούν τον έρωτά μας μες στο μεγάλο δάσος
πάνω στα σκαλοπάτια των γκρεμισμένων πολιτειών τους

Και πίσω από τις πύλες της καρδιάς σου
ακούγονται γίγαντες ν’ ανεβαίνουν
προς την απόλυτη βασιλεία του ανθρώπου

Ακούς τη φωνή μου να τραγουδάει τ’ όνομά σου
σε ένα αυτί
που το κατοικούν ωκεανοί προαιώνιοι;




ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΣΕ ΔΙΑΚΡΙΝΩ


Με όλους τους καθρέφτες μου τα χίλια μάτια μου
γιατί δε σε διακρίνω
παρά μόνο ανάμεσα από τα κάγκελα της γραφής
μέσα στη φυλακή του τριγώνου μες στην παντοτεινότητα
         του κύκλου
ή μες στην έρημο της άσπρης σελίδας;

Τρώω το αυγό και τη φτερούγα του αετού
όμως δεν κατακτώ
παρά μόνο με τη λέξη
αυτό που μου ξεφεύγει
μεσ’ απ’ το φίλτρο των βλεφαρίδων και των χεριών





ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ Τ’ ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΜΑΤΙΑ


Τη νύχτα κάτω από τα κλειστά σου βλέφαρα
με κοιτάζουν τα σιντεφένια μάτια σου
μάτια μάγισσας

Ποτέ δεν είμαι σίγουρος για τη μοναξιά μου
τα μάτια σου που τα ’φεραν οι νυχτοπεταλούδες
καρφώνονται επάνω μου και ψάχνουν τα όνειρά μου

Γυναίκα μου ολοφώτεινη
αστραφτερή σαν χαλαζίας
καταμεσής του ύπνου μου


Ιβάν Γκολ
Από τη συλλογή «Πολλαπλή γυναίκα» (1956).

Πηγή: «Ιβάν Γκολ - Ποιήματα [1920-1950] - 
Επιλογή, μετάφραση, επίμετρο, σημειώσεις, Ε.Χ. Γονατάς», εκδ. Στιγμή, 2003.

https://ppirinas.blogspot.com/2020/02/blog-post_27.html



μία
πολλαπλή 
άπειρη
να χαθείς στο μέτρημα
μέσα της 
να στάζει λήθη

αυτό είναι γιορτή

Ιω



Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο

4 σχόλια:

  1. Γυναίκα
    Χωρίς υπερδιέγερση ειδικού φλογμού
    Το ρόδο που αμείλικτο ή από τραύμα εξαντλημένο
    Όμοια απ’ το ντύμα το λευκό ή το πορφυρό λυμένο
    Για να νιώσει μες τη σάρκα του δάκρυο διαμαντιού

    Ναι χωρίς την δροσιά την κρίση αυτή η κίνηση αβρού
    Τρόπου κι ούτε αύρα αν και, μαζί , διάβα ουρανού οργισμένο
    Ζηλότυπο φέρνοντας διάστημα από εμέ αγνοημένο
    Σε απλή μέρα τρισαλήθεια μέρα του παλμού ,

    Δεν σου ειν’ αισθητό αυτό , ας λέμε , παρά σε κάθε χρόνο
    Όταν η αυθόρμητη του χάρη αναγεννιέται δώρο
    Στην ειδή σου να φτάνει ως θέλει μια έκφανση κ’ εγώ

    Σαν θαλερό ριπίδι μες το δώμα ενώ εκθαμβώνει
    Ορθώνοντας με αρμόζοντα εδώ λίγο τρανταγμό
    Την όλη μας φιλία που θλίβουν οι έμφυτοι ίδιοι τόνοι .

    Stéphane Mallarmé, "Άτιτλο".

    https://youtu.be/Qh48mW06c0w

    + ένα ποτήρι (κόκκινο κατά προτίμηση) κρασί.
    Αψέντι η ποίηση κι η γυναίκα...
    Μοιάζουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νίκος Εγγονόπουλος, Ύμνος δοξαστικός για τις γυναίκες π᾽ αγαπάμε

    είν᾽ οι γυναίκες π᾽ αγαπάμε δάση
    το κάθε δέντρο τους είν᾽ κι ένα μήνυμα του πάθους
    σαν μέσ᾽ σ᾽ αυτά τα δάση
    μας πλανέψουνε
    τα βήματά μας
    και χαθούμε
    τότες είν᾽
    ακριβώς
    που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας

    έχουνε οι γυναίκες π᾽ αγαπούμε θεία την ουσία
    κι όταν σφιχτά την αγκαλιά μας
    τις κρατούμε
    με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ᾽ όμοιοι
    στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι
    τίποτε δεν είν᾽ πια δυνατό να μας κλονίση
    με τα λευκά τους χέρια
    αυτές
    γύρω μας γαντζώνουν
    κι έρχονται όλοι οι λαοί
    τα έθνη
    και μας προσκυνάνε
    φωνάζουν
    αθάνατο
    στους αιώνες
    τ᾽ όνομά μας
    γιατί οι γυναίκες π᾽ αγαπάμε
    την μεταδίνουν
    και σ᾽ εμάς
    αυτή
    τη θεία τους
    ουσία.

    Ευχαριστούμε
    Χρόνια πολλά
    https://youtu.be/BqzGZ5AaeSs

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. δεν είναι γιορτή, είναι μέρα μνήμης
      ευχαριστώ
      καλή συνέχεια

      Διαγραφή