Ζήτω η κοινωνική ευθύνη! (1)
Δευτέρα 16 Μάρτη.
Ώστε έτσι, ε; Ήρθε η ώρα να μάθουμε τι είναι η «κοινωνική ευθύνη»! Για την ακρίβεια ήρθε η ώρα να μας διδάξουν το κράτος και οι ειδικοί του το τι είναι «κοινωνική ευθύνη»… Γιατί ως τώρα είμασταν κοινωνικά ανεύθυνοι· σκέτοι αληταράδες! Ως τώρα αν αρρώσταιναν τα γονικά, ή οι παπούδες και οι γιαγιάδες, τους λούζαμε με πετρέλαιο και το ανάβαμε – ε;
Ευτυχώς που ήρθε ο κύριος κράτος και οι κύριοι ειδικοί του να
μας τραβήξουν τ’ αυτί και να μας εκπολιτίσουν…
Το κατάλαβε και η «επανάσταση» – επιτέλους. Τρία ζήτω για το «κοινωνικό» κράτος…Αλήθεια;
Το κράτος του Έβρου θα μας διδάξει τι είναι «κοινωνική ευθύνη»; Ουπς: ας μην πέσουμε σε «γραφικότητες»! Ας αφήσουμε την γραφικότητα σ’ αυτήν την όλο γλύκα και ενδιαφέρον για την ζωή κινητοποίηση του κράτους, του στρατού, της αστυνομίας. Υπάρχουν ενδιαφέροντα επιχειρήματα και προτροπές. Στην ισπανία, για παράδειγμα, ένα video διδακτικό για το τι είναι η «κοινωνική ευθύνη» κρατικά προσδιορισμένη σήμερα, δείχνει ένα νεαρό ζευγάρι, και λέει: όταν φιλάς την φίλη σου να θυμάσαι την γιαγιά σου· ή κάτι τέτοιο. Διότι τα φιλιά μεταφέρουν τον λαθρεπιβάτη και σαλιάρη covid-19, που καταλήγει στην γιαγιά και στον παπού, οδηγώντας τους στα θυμαράκια.
Εύγε, λοιπόν, και στο ελληνικό και στο ισπανικό, και στο ιταλικό, και σ’ όλα τα κράτη της γης! Εύγε. Όταν καταφέρουν κάθε ερωτικό φιλί να φέρνει στο μυαλό γιαγιάδες και παπούδες, θα έχουν γίνει οι καλύτεροι προαγωγοί του tinder 2.0 και του ψηφιακού σεξ…
Επιπλέον, ας το θυμίσουμε κι αυτό – επειδή γεμίσαμε τόσο πολύ ηλίθιους ώστε δικαιούμαστε να φωνάζουμε (ελάχιστοι ακούνε). Η «κοινωνική ευθύνη» που σερβίρει το κράτος και οι ειδικοί του είναι απλά οι 2 απ’ τις 3 λέξεις μιας άλλης διάταξης λέξεων: εταιρική κοινωνική ευθύνη· ή η «κοινωνικότητα των αφεντικών». Όποιος νομίζει ότι το καπιταλιστικό κράτος του 21ου αιώνα ζητάει απ’ τους υπηκόους του, σαν «κοινωνική ευθύνη», κάτι άλλο εκτός απ’ την προσαρμογή τους σε συγκεκριμένες νόρμες, ας αρχίσει να φιλιέται με το είδωλό του
(: selfie). Θα γλυτώσει τις «μολύνσεις».Τι είναι όμως ευθύνη, κοινωνικότητα, κοινωνικές σχέσεις χωρίς την υγιεινιστική τρομοκρατία και την αποδοχή της; Αν δεν κάνουμε λάθος το είδος μας είναι ζώο κοινωνικό εδώ και χιλιετίες. Αν δεν κάνουμε λάθος είμαστε και οι σχέσεις μας· όχι οι public relations, αλλά οι αγάπες και τα μίση, τα φιλιά και οι βλαστήμιες, οι αγκαλιές και οι κλωτσιές, τα αγγίγματα και τα σπρωξίματα, τα βλέμματα, τα λόγια, οι σιωπές, οι αμηχανίες, τα πιασίματα απ’ το μπράτσο, τα χάδια…Αν δεν κάνουμε λάθος ο κατ’ οίκον περιορισμός ήταν ως τώρα ποινή, καταδίκη, απόφαση δικαστηρίου· όχι απόδειξη «κοινωνικής ευθύνης»… Η απαγόρευση κυκλοφορίας ήταν απαγόρευση του να υπάρχεις σαν κοινωνικό και πολιτικό ον… Η απαγόρευση συγκεντρώσεων ήταν καταστολή που έπρεπε να πολεμηθεί…Όλα αυτά, βέβαια, σε πολύ ζόρικες και πολύ συγκεκριμένες καταστάσεις μπορούν να ανασταλούν σε κάποιο βαθμό – ποιος δεν το ξέρει; Αν ψήνεσαι στον πυρετό ούτε χάδια καταλαβαίνεις, ούτε αγκαλιές. Κι αν βρίσκεσαι στην εντατική δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Όταν όμως οι συγγενείς και οι φίλοι ξεροσταλιάζουν έξω απ’ το χειρουργείο, έχοντας απόσταση δεκάδων μέτρων απ’ τον / την αγαπημένο /
η τους, δεν το κάνουν επειδή το κράτος όρισε νόρμα ελάχιστης απόστασης μεγαλύτερης απ’ την έκταση των χεριών…
Και, ανάποδα, όταν οι παρέες αράζουν στις πλατείες φουμάροντας, είναι πολύ κοινωνικότερες απ’ αυτές που τα «σπάνε» στα χοροπηδάδικα… (Αλλά και πάλι ο καθένας διαλέγει αυτό που του ταιριάζει…)Νομίζαμε ότι για την κοινωνικότητα και τις ευθύνες μας είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι. Νομίζαμε ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μάθαμε απ’ τους προηγούμενους την στάση και απέναντι στην υγεία και απέναντι στην αρρώστια. Νομίζαμε ότι είμαστε υπόλογοι όχι απέναντι στο κράτος, το νόμο και την βία του· αλλά απέναντι στη συνείδηση, τα αισθήματα και τις σχέσεις μας. Νομίζαμε ότι είμαστε ενήλικοι… Αλλά όχι. Ο κύριος κράτος, οι βαστάζοι και οι μπιστικοί του ήρθαν να μας κάνουν ανθρώπους…Ανθρώπους είπατε; Ποιό μοντέλο ακριβώς;
Ζήτω η κοινωνική ευθύνη! (2)
Δευτέρα 16 Μάρτη.
Ο κατ’ οίκον περιορισμός, οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας, το κυνήγι κάθε δημόσιου χώρου συναναστροφών έχουν προελάσει ακαριαία στο όνομα της «μεταδοτικότητας / φονικότητας του covid-19». Στο αρχικό σημερινό σχόλιο με τα νούμερα και τα μεγέθη, φαίνεται ότι το επιχείρημα δεν έχει σχέση με καμμία πραγματικότητα· πέραν των αναγκαιοτήτων της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης καθώς έχει ξεκινήσει η 4η βιομηχανική επανάσταση. Το επιχείρημα περί «ίασης» της «στρεβλής» (ή και ανύπαρκτης) κοινωνικότητάς μας μέσω κατ’ οίκον περιορισμού (μέτρο έκτακτο μεν διδακτικό δε όπως λένε οι υποστηρικτές του) ανήκει στην κατηγορία έχουμε μπροστά μας έναν ασθενή, γι’ αυτό θα τον βάλουμε στο γύψο.
Η ιστορική μνήμη θα έπρεπε να έχει κτυπήσει όλα τα alarm που διαθέτει· αλλά κάπου την έθαψαν κι αυτήν την κωλόγρια, αφού
της πήραν την περιουσία – και την κόλλησαν τον «ιό» του ωφελιμισμού.
Ποιές είναι, λοιπόν, αυτές οι αναγκαιότητες; Η «έκτακτη ανάγκη» (για λόγους δημόσιας υγείας) μας αποκοινωνικοποιεί, μας αποκόβει απ’ τις άμεσες κοινωνικές σχέσεις μας, ξαναδιατάσσοντας τον φυσικό χώρο / χρόνο των κοινωνικών σχέσεων μας αποκλειστικά στην οικογένεια (κι εκεί μέσω καραντινών μικροκλίμακας). Κωδικοποιώντας το υπόλοιπο «κοινωνικό» με τους όρους της ενοποιημένης «δημόσιας υγείας / δημόσιας τάξης»: ο Άλλος, ο όποιος Άλλος, είναι αυτός που δεν πρέπει να σε «κολλήσει» και δεν πρέπει να τον «κολλήσεις» – τελεία και παύλα. Είναι ένα πρωτότυπο είδος διανοητικού, χωρικού και χρονικού zoning, ένα ρευστό κινούμενο «απαρτχάιντ» της καθημερινής ζωής.
Όχι μόνον αυτό. Εκείνο που χάνεται (επειδή απαγορεύεται και ποινικοποιείται, εκτάκτως φυσικά, αλλοίμονο – αλλά και διδακτικά) με την φυσική έννοια, μας ξανα-αποδίδεται ψηφιακά, ηλεκτρονικά. Τηλε-εργασία, τηλε-εκπαίδευση, τηλε-αγορές, τηλε-παραγγελίες· και πάνω απ’ όλα τηλε-σχέσεις… Τίποτα απ’ αυτά δεν είναι καινούργιο! Η εξοικείωση έχει πραγματοποιηθεί, άρα η μετάβαση μπορεί να θεωρηθεί «ομαλή». Απ’ τα μισο-οχυρά μισο-τάφους (με την έννοια ότι άγνωστο ποιός θα «κολλήσει» ποιά παράνοια ποιόν απ’ την ώρα που κάπου κοντά στην εξώπορτα παραφυλάει ένας μπάτσος…) μιας ψεύτικης και ήδη απαλοτριωμένης “ιδιωτικότητας” (το “σπίτι”…) μπορεί ο καθένας και η καθεμιά να στέλνει και να λαμβάνει μηνύματα, εικόνες και video απελπισίας 24ώρες το 24ωρο, για μία βδομάδα, για δύο, για τρεις, για τέσσερεις… Μέχρι να σκάσει, ή μέχρι το κράτος να πει «σας ευχαριστούμε για την πειθαρχία σας» – και να κτυπήσει το κουδούνι για την έξοδο στο προαύλιο…
Γιατί ναι: επειδή είμαστε ακόμα, σε μεγάλο (και ενοχλητικό βαθμό) κοινωνικά όντα με την παλιά έννοια· επειδή η καινούργια έννοια της «κοινωνικότητας» πρέπει να επιβληθεί δια της βίας, καθότι τα δίκτυα 5G δεν θα εγκατασταθούν για να υπολειτουργούν· και επειδή οι εταιρείες έκαναν και κάνουν ό,τι μπορούν αλλά αυτό είναι μερικό και αποσπασματικό, γι’ αυτό λοιπόν η μορφή-κράτος αναλαμβάνει ξανά την παιδαγωγική αποστολή της.
Κάποτε αντικοινωνικοί θεωρούνταν οι «μαλλιάδες». Τώρα θεωρούνται αυτοί που μαζεύονται γύρω από ένα τραπέζι για να παίξουν ή να χαζέψουν μια παρτίδα πρέφα…
Όσο για τους «κοινωνικά υπεύθυνους»; Αυτοί είναι εκείνοι που ήταν πάντα: οι νομιμόφρονες…
(https://www.sarajevomag.gr/wp/2020/03/zito-i-koinoniki-eythyni-1/)
πηγή:
κι ένα τιπ ακόμα δωράκι
https://anhsyxia.wordpress.com/2020/03/16/%cf%83%ce%b9%ce%b3%ce%ac-%ce%bc%ce%b7%ce%bd-%cf%86%ce%bf%ce%b2%ce%b7%ce%b8%ce%bf%cf%8d%ce%bc%ce%b5/
https://anhsyxia.wordpress.com/2020/03/16/%cf%83%ce%b9%ce%b3%ce%ac-%ce%bc%ce%b7%ce%bd-%cf%86%ce%bf%ce%b2%ce%b7%ce%b8%ce%bf%cf%8d%ce%bc%ce%b5/
άντε τώρα..
μαμ..
κακά ..
και νάνι στο ασφαλές κλουβάκι σου..
καληνύχτα
Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου