Λουίς Γκαρθία Μοντέρο - 2 ποιήματα

Ποια είσαι εσύ;

Διαλύθηκε το φως,

λάθεψε στην ώρα του για να σε αφήσει γυμνή,

βράδιασε στα μάτια σου ενώ μου χαμογελούσες.

Ενώ μου χαμογελούσες

είδα μια σκιά γερτή να ξεντύνεται,

να ανοίγει αργά το φερμουάρ της σιωπήs,

να αφήνει πάνω στο χαλί

τον πολιτισμό.

Και το κορμί σου έγινε βατό και χρυσαφένιο,

ευτυχισμένο σαν οιωνός που μας άναβε.

Που μας άναβε.

Μονάχα εμείς

(σύντροφοι

σ’ ένα κρεβάτι θορυβώδες) κι ο πόθος,

εκείνο το δύσκολο ταξίδι μετ’ επιστροφής,

που τώρα επιμένει και με σπρώχνει να σε θυμάμαι

χαρούμενη, όρθια,

μια φωτεινή αστραπή ανάμεσα στα μάτια,

να μαζεύεις από κάτω τη μαθητική σου φούστα.

Ενώ μου χαμογελούσες,

εγώ αποκοιμήθηκα

στην αγκαλιά ενός ονείρου που δεν μπορώ να σου διηγηθώ.

***

Μυστική μαθητεία

Το σπίτι σαν καράβι
στα πέλαγα του Ιούνη.

Οι δρόμοι σαν τα τρένα
σε μια γαλήνια νύχτα.

Τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν στον κόσμο.

Μπορώ να βεβαιώσω
πως τώρα ζω σε ένα βιβλίο με ποιήματα.

Μα αν εσύ με κοιτάς,
αποφασισμένη να υπάρξεις
μέσα απ’ τα ήρεμα βάθη των ματιών σου,
τότε υπάρχει κι ο κόσμος.

Και πολύ πιθανόν
στο τέλος κι εγώ να υπάρξω μαζί σου.

Λουίς Γκαρθία Μοντέρο
(συλλογές Completamente viernes του 1998 (“Disciplina secreta”)
και Τristia του 1982 (“¿Quién eres tú?”)

μετάφραση: Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Νίκος Πρατσίνης


πηγή:
https://www.hartismag.gr/hartis-7/metafrash/loyis-gkaroia-montero-dyo-poihmata


Ιούνης
κορμιά καράβια
αλωνίζουν πολιτισμούς
για να χαθούν

πυξίδα
χάρτες
οδηγοί
μάτια ποτάμια
χέρια βουνά
λέξεις μνημεία
-τίποτα δε βγαίνει από το δωμάτιο-
όλα βρίσκονται εκεί

σε φούστες μακριές
σε πουκάμισα λευκά
ιχνηλατήσαμε τα ομορφότερα περάσματα

Ιω


https://www.youtube.com/watch?v=mgKm7lKyvyQ

Σημ.:Φωτ. από το διαδίκτυο

Τσαρλς Μπουκόφσκι - Η ιστορία ενός σκληρού μπαγάσα

  

 Η ιστορία ενός σκληρού μπαγάσα

Ήρθε στην πόρτα μια νύχτα μουσκεμένος

κοκαλιάρης, δαρμένος, τρομαγμένος

ένας άσπρος γάτος κολοβός κι αλλήθωρος.

Τον πήρα μέσα και τον τάισα κι εκείνος έμεινε

κι έμαθε να μ’ εμπιστεύεται, ώσπου κάποιος φίλος

μπήκε στο δρομάκι και τον πάτησε.

Πήγα ό, τι είχε απομείνει απ’ αυτόν στον κτηνίατρο

κι εκείνος είπε «Μπα, λίγα τα ψωμιά του…  δωσ’ του αυτά τα χάπια…

η σπονδυλική του στήλη είναι τσακισμένη

αλλά τσακισμένος ήταν και πριν κι όμως έγιανε

αν ζήσει δεν θα ξαναπερπατήσει, κοίτα ’δω τις ακτινογραφίες του

τον έχουνε πυροβολήσει, κοίτα ’δω, τα σκάγια είναι ακόμα μέσα του… Επιπλέον, κάποτε είχε ουρά, κάποιος του την έκοψε…»

Πήρα σπίτι το γάτο, ήταν ένα ζεστό καλοκαίρι

δεκαετίες είχε να κάνει τόση ζέστη, τον έβαλα στο πάτωμα του μπάνιου

του ‘δωσα νερό και χάπια, δεν έτρωγε, ούτε νερό δεν άγγιζε

βούτηξα το δάχτυλό μου μέσα κι έβρεξα το στόμα του και του μίλησα.

Πουθενά δεν πήγαινα, πέρασα πολλές ώρες εκεί στο μπάνιο και του μιλούσα

και τον άγγιζα απαλά, με κοιτούσε και κείνος με εκείνα

τα ξεθωριασμένα γαλάζια μάτια του τ’ αλλήθωρα.

Και καθώς περνούσαν οι μέρες

έκανε την πρώτη κίνηση:

σύρθηκε με τα μπροστινά του πόδια

(τα πίσω ήταν άχρηστα)

έφτασε στην αμμολεκάνη

σκαρφάλωσε και μπήκε μέσα.

Σάλπιγγες μιας κάποιας νίκης

ακούστηκαν λες στο μπάνιο εκείνο και στην πόλη.

Είχα ταυτιστεί μ’ αυτό το γάτο

την είχα πατήσει, όχι και πολύ, πολύ όμως.

Ένα πρωί σηκώθηκε, στάθηκε, ξανάπεσε κι ύστερα με κοίταξε.

«Μπορείς να το κάνεις», του είπα.

Συνέχισε να προσπαθεί, σηκωνόταν κι έπεφτε

τελικά έκανε μερικά βήματα, σαν μεθυσμένος ήταν

τα πίσω πόδια δεν δούλευαν και ξανάπεφτε, ξεκουραζόταν

κι ύστερα ξανά.

Τα υπόλοιπα τα ξέρετε˙ τώρα είναι καλύτερα από ποτέ, αλλήθωρος

φαφούτης, η χάρις όμως γύρισε

κι εκείνη η έκφραση των ματιών δεν έφυγε ποτέ…

Και τώρα, κάποιες φορές στις συνεντεύξεις

θέλουν να τους πω για τη ζωή και τη λογοτεχνία κι εγώ μεθάω

και κρατάω ψηλά τον αλλήθωρο πυροβολημένο, πατημένο, κολοβό μου γάτο και λέω

«Κοιτάχτε, κοιτάχτε αυτό!»

Αλλά εκείνοι δεν το πιάνουν, και λένε κάτι σαν

«Λες δηλαδή ότι σε εμπνέει ο Σελίν;»

«Όχι», σηκώνω πάλι το γάτο, «αλλά τι γίνεται

τι γίνεται με κάτι τέτοια πράγματα, μ’ αυτά τα πράγματα, 

μ’ αυτά!»

Τινάζω το γάτο, τον σηκώνω ψηλά

μες στο γεμάτο καπνούς και μεθύσια φως, κι εκείνος είναι χαλαρός, ξέρει…

Στο σημείο αυτό τελειώνουν οι συνεντεύξεις.

Κι εγώ είμαι περήφανος κάποιες φορές όταν βλέπω τις φωτογραφίες

αργότερα, κι είμαι εκεί και εκεί είναι κι ο γάτος

κι είμαστε οι δυο μαζί στη φωτογραφία.

Ξέρει κι εκείνος ότι όλα αυτά είναι μαλακίες, αλλά βοηθάνε κάπως.

Τσαρλς Μπουκόφσκι 

πηγή:

http://www.periou.gr/charles-bukowski-%ce%b7-%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%81%ce%af%ce%b1-%ce%b5%ce%bd%cf%8c%cf%82-%cf%83%ce%ba%ce%bb%ce%b7%cf%81%ce%bf%cf%8d-%ce%bc%cf%80%ce%b1%ce%b3%ce%ac%cf%83%ce%b1-%ce%bc%ce%b5%cf%84/

θαύματα
ακόμη επιβιώνουν θαύματα

έρχονται
σε βρίσκουν
όταν παύεις
να πιστεύεις 

λες και είναι
 πλασμένα
μόνο για θαύματα

τα μπαγάσικα

Iω

https://www.youtube.com/watch?v=gMU9m13ZTek

Σημ.:Φωτ. από προσωπικό αρχείο

Νικόλας Άσιμος - Παράτα τα

Παράτα τα

Παράτα το σχολειό, παράτα αυτό το χάλι

Να είσ’ αφεντικό του εαυτού σου πάλι

Παράτα τα θρανία και τ’ αμφιθέατρα

Να ‘ρθης στην παραλία να κάνουμ’ έρωτα.

Παράτα τη δουλειά, παράτα την τη σκρόφα

Και κοίτα πως εσύ θ’ αποφασίζεις πρώτα.

Χιλιάδες σουπερμάρκετ γεμάτα πράματα

Γιατί δεν τα βουτάμε για τα γεράματα;

Παράτα το θεό, πατέρα και παρτάλι

Μη θέλεις παντρειά και μισθωτό χαμάλη

Αρνήσου να `σαι σκλάβα διπλά κι ολόϊδια

Να ζήσουν τα παιδιά μας μεσ’ τα κοινόβια.

Παράτα το λοιπόν, παράτα το το κόμμα

Μη θες να κουβαλάς το κουρδιστό σου πτώμα.

Της κεντρικής γαϊδάρας να είσ’ ερμηνευτής

Αρνήσου να `σαι χάφτης και καθοδηγητής.

Κατούρα στη βουλή και σπάστους τα γραφεία

Να πάει να πνιγεί κι η γραφειοκρατία

Και φόρεσε κουκούλα ωσάν σε πρίζουνε

Σε κάθε αναμπουμπούλα μη σε γνωρίζουνε.

Παράτα το στρατό το προβατοποιείο

Και ας μας έχουνε για το τρελοκομείο

Για μια χαζή πατρίδα οπλίζουν τους λαούς

Δεν κάνει η ιεραρχία για τους αναρχικούς.

Στην κοινωνία αυτή σαπίσαμε στ’ αλήθεια

Απάνθρωποι θεσμοί μας γίνανε συνήθεια

Παράτησέ τα όλα να ζήσουμ’ άβολα

Οι άλλοι όπως βαδίζουν κι εμείς ανάποδα

Νικόλας Άσιμος 

ετσά

ανάποδα

αντίνομα

άβολα

αντιδραστικά

κόντρα

Ιω

https://www.youtube.com/watch?v=Xvm_XyOT1xo

Σημ.:Φωτ. από το διαδίκτυο

Ρομπέρτο Χουαρός - Αν έχεις χάσει

 Αν έχεις χάσει

Αν έχεις χάσει τ' όνομά σου

θ' ανακαταλάβουμε τη βελονιά των πιο μοναχικών

δρόμων

για να σε καλέσουμε δίχως να σε κατονομάσουμε.

Αν έχεις χάσει το σπίτι σου,

θα ξεγελάσουμε τους φρουρούς της

φυλακής

ώσπου να τους αφήσουμε με τη σκιά τους και δίχως τους

τοίχους τους.

Αν έχεις χάσει την αγάπη

θα δημοσιεύσουμε μια μεγάλη αναγγελία από περιστέρια

γυμνά

για να καθυστερήσουμε τη ζωή και να σου δώσουμε χρόνο.

Αν έχεις χάσει τα όριά σου,

θα διατρέξουμε τον αιματηρό λαβύρινθο

ώσπου να υψώσουμε άλλη μορφή από τα βάθη του.

Αν έχεις χάσει την ηχώ σου ή την προέλευσή σου,

θα τις ψάξουμε, αλλά προς τα μπροστά,

στον τελικό ναό των προελεύσεων.

Μόνο αν έχεις χάσει την απώλειά σου,

θα κόψουμε ένα νήμα

για να ξεκινήσουμε απ' την αρχή.

Ρομπέρτο Χουαρός 

Μετάφραση: Νάταλι Φύτρου

πηγή:

https://universo2666.blogspot.com/2017/09/blog-post_11.html

***

Si has perdido

Si has perdido tu nombre,

recobraremos la puntada de las calles

más solas

para llamarte sin nombrarte.

Si has perdido tu casa,

despistaremos a los guardianes de la

cárcel

hasta dejarlos con su sombra y sin sus

muros.

Si has perdido el amor,

publicaremos un gran bando de palomas

desnudas

para atrasar la vida y darte tiempo.

Si has perdido tus límites,

recorreremos el cruento laberinto

hasta alzar otra forma desde el fondo.

Si has perdido tus ecos o tu origen,

los buscaremos, pero hacia adelante,

en el templo final de los orígenes.

Solamente si has perdido tu pérdida,

cortaremos un hilo

para empezar de nuevo.

Roberto Juarroz

πηγή:

https://latinta.com.ar/2017/07/si-has-perdido-roberto-juarroz/

στένεψε ο καιρός

χάνω ύψος

χάνω την απώλειά μου

λίγο πριν το έδαφος

λίγο πριν

τη μισή ζωή 

με μετρώ

με περιμένω

να με φτάσω

Ιω

https://www.youtube.com/watch?v=9oXeGg0PEeM

Σημ.:Φωτ. από το διαδίκτυο