Χίλντε Ντομίν - Σε Θέλω (μετάφραση Έλενας Σταγκουράκη)

Σε Θέλω

Χίλντε Ντομίν σε μετάφραση Έλενας Σταγκουράκη

"Τα ποιήματα αυτά συνιστούν παιχνίδι τριπλό.

Όχι μόνο είναι ο τίτλος της συλλογής παραπλανανητικός (ή μήπως όχι;),

αλλά γράφτηκαν και γι’ άλλο σκοπό,

άλλο συγκείμενο από το σημερινό.

Και όμως, διαβάζοντάς τα σήμερα, διάβασα το σήμερα,

το παγκόσμιο Εδώ και το Τώρα.

Τα ‘διάβασα εις βάθος’ λοιπόν και τα προσφέρω

εν είδει χαιρετισμού

κι αλληλέγγυου νεύματος

-αυτήν την εποχή της οικουμενικής καραντίνας-

στα μάτια που θα συναντήσουν τα δικά μου

και θα δεχτούν την πρόσκληση σε αυτήν τη νέα ανάγνωση

―αυτήν τη μεταφορά."

Ε.Σ. 28.03.2020

αλλιώτικα για να ξεκινά

το μεταξύ μας

ΦΙΛΤΡΟ

Η στενή πόρτα

φιλτράρισμα

νέα συνάθροιση

Ελευθερία

η άλλη συνθήκη

Αόματοι

Ανήκοοι

Κανένα άγγιγμα δικό σου

να οδηγεί στο ατυχές άγγιγμα

Η τρυφεράδα της αφύπνισης

και η εφημερίδα

Ο ήλιος λούζει τα αδιέξοδα

δεν ξυπνάς πια

φιλτράρεις

από όλα τα νεκρά άκρα

το Απαραβίαστο

Ζωή εσύ η απαραβίαστη

η τόσο παραβιασμένη

με όλα αυτά τα αποτυπώματα πάνω σου

ξέχασε

ζωή

ζωή

ξέχασε

ξέχασε τα μάτια

Ελευθερία

η απαραβίαστη

Δεν το θέλει η βροχή

Δεν το θέλει το χώμα

Ούτε και οι άνθρωποι το θέλουν

τα χέρια των ανθρώπων

Το Απαραβίαστο

εξαγνισμένο από την παραβιασμένη

ζωή

Ελευθερία

φίλτραρε εαυτήν

η νέα συνθήκη

ΤΡΙΩ ΛΟΓΙΩ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΝΑ ΓΡΑΨΩ

1

Μια όχθη ξερή

Μια λωρίδα λευκή χαλίκια

ιδωμένα από μακριά

εδώ να γράψω

με γράμματα καθάρια

ή μια χωματερή

κορήματα

ολισθηρά στις γραμμές μου ανάμεσα

να ξεγλιστρούν

έτσι που των λέξεών μου η ζωηρή ζωή

το Παραταύτα τους

το Παραταύτα κάθε γράμματος να είναι

2

Γράμματα μικρά

ακριβείας

έτσι που οι λέξεις σιγανά να έρθουν

έτσι που οι λέξεις να κρυφοτρυπώσουν

έτσι που να πρέπει κανείς να πάει

στις λέξεις

να τις αναζητήσει

στο λευκό χαρτί

σιγανά

δεν προσέχει κανείς πώς εισέρχονται

στους πόρους

ιδρώτας που τρέχει προς τα μέσα

Φόβος

ο δικός μου

ο δικός μας

και το Παραταύτα του κάθε γράμματος

3

Θέλω μια λωρίδα χαρτί

στο μπόι μου

ένα και εξήντα

πάνω του ένα ποίημα

να κραυγάζει

με το που περνά κανείς

κραυγάζει με γράμματα μαύρα

κάτι το αδύνατο απαιτεί

κοινωνική ευθύνη για παράδειγμα

αυτό το θάρρος που κανένα ζώο δεν έχει

Σύν-πονο για παράδειγμα

Αλληλεγγύη αντί αγέλης

Άγνωστες λέξεις

γνωστές να γίνουνε στην πράξη

Άνθρωπος

Ζώο με κοινωνική ευθύνη

Άνθρωπος

Ζώο που γνωρίζει το σύν-πονο

Άνθρωπος άγνωστη λέξη ζώου λέξη ζώο

Ζώο

που ποιήματα γράφει

Ποίημα

που το αδύνατο απαιτεί

από καθέναν που περνά

επειγόντως

απαρεγκλίτως

σαν να φώναζε

‘πιες μια κόκα κόλα’

ΓΚΡΙΖΟΙ ΚΑΙΡΟΙ

3

Κάποτε σε βλέπω

να σε ξεσκίζουνε άγρια ζώα

ανθρώπινα ζώα

Ίσως γελάμε

Το φόβο σου που ποτέ δεν είδα

αυτό το φόβο

σας βλέπω

ΣΤΙΞΗ

Επειδή οι νέγροι

φοβούνται

επειδή οι λευκοί

φοβούνται

φοβούνται οι λέξεις μου

ένα απλό κόμμα

εγλωβισμένο ανάμεσα σε σημεία της στίξης

ανοιχτά παράθυρα

ανοιχτές γραμμές

οι λέξεις μου φοβούνται

την προδοσία

του ανθρώπου

από άνθρωπο

δεν την επιχειρώ

αφήνω όλες τις πόρτες

ανοιχτές

δε μας πιέζω

εμάς τα σύννεφα

ΛΕΞΗ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑ

Λέξη και πράγμα

ενωμένα κείτονταν αντάμα

η ίδια θέρμη

σε πράγμα και λέξη

ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ

Μονόλογοι

καθένας

μιλάει για καθέναν

εκείνοι που ακούνε

σιωπούν

απουσιάζουν

παράλληλες δέσμες

από στόματα

το ταξίδι της λέξης στην ανάσα

ένα σήμα

κι άλλο σήμα

σημαίνουσες

πίστες ταχύτητας άνευ στόχου

για τα σημεία

που ολοένα πέφτουν

από το στόμα σου

από το στόμα μου

φωνάζοντας

άφωνα

Συναντιούνται

από κοινού κάμπτονται

τα μηνύματα

καθένας μιλάει για καθέναν

φιλτραρισμένες

οι άηχες λέξεις

και μεταλλαγμένες

σε Λόγο

Καθένας ακούει

το σκληρό αντίλαλο

του ίδιου του του Λόγου

που επιστρέφει

απ’ τη Στρατόσφαιρα

μια υπόνοια ανάσας

σε υπόνοια ανάσας

έτσι άκουγε ο Χαίλντερλιν τις λέξεις του

τις ασύλλεκτες

περάσαν

αναντίστρεπτα

ΤΟ ΜΕΓΑ ΡΕΥΜΑ ΑΕΡΟΣ

Η λέξη στο πλάι μου

ο ποδόγυρος της λέξης

εφαρμοστά

βαθειά ανάσα

το δέρμα

ανάμεσα στη λέξη και σε μένα

ανάσα διαρκείας

το μέγα ρεύμα αέρος

όπου οι λέξεις πετούν

ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΑ

Καταφθάνει το φθινόπωρο

λιοντάρια να πιάσουμε απ’ το λουρί

Κανείς δεν πλησιάζει και πολύ

σαν έχεις το σωστό κατοικίδιο

μεγαλύτερο απ’ τον άνθρωπο

σαν σηκωθεί στα πισινά του πόδια

Εκείνος που το δάγκωμα του σκύλου αντιγυρίζει

εκείνος που στο κεφάλι του φιδιού πατά

εκείνος που του αλιγάτορα κλείνει τα μάτια

Εκείνος είναι εντάξει

ECCE HOMO

Λιγότερος και από την ελπίδα σε εκείνον

αυτός είναι ο άνθρωπος

πάντα

μονόχειρας

Μονάχα ο Εσταυρωμένος

με δυο χέρια

διάπλατα απλωμένα

ο Εδώ-είμαι-εγώ

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ

Δεν είναι αυτό

ότι γυρίζουμε

από βράδυ σε πρωί

σε βράδυ

πάνω σε μια σφαίρα που ξέρουμε

πως είναι μπλε

και να γυρίζει βλέπουμε

δεν είναι αυτό

με το κεφάλι κρεμόμαστε στο κενό

το έχουμε συνηθίσει

ούτε και ο ιμάντας είναι όπου είμαστε κολλημένοι

από τη συναρμολόγηση στη μητρική γαστέρα

τη συσκευασία σε κιβώτια κάθε είδους και λογής

μαζί με άλλους

και εν τέλει στο μικρότερο

σκοτεινότερο

μονάχο

το μικρότατο κελί το μονοκύτταρο

τόσο κολλητά στη μητρική γαστέρα

τόσο δίχως παράθυρα

Το έχουμε συνηθίσει

Δεν είπε κάποιος

Ο τάδε και ο δείνα λαός

‘έχει συνηθίσει στα βασανιστήρια’

Δεν είναι αυτό

από καιρό έχουν όλα αυτά υπογραφεί

κάθε νύχτα πέφτουν υπογραφές

για τα παιδιά κάθε νύχτα

πάνω στα σεντόνια οι συμφωνίες

στα σεντόνια του τοκετού

στα σάβανα

Γυρίζεις πάνω σε μια σφαίρα μπλε

με το κεφάλι από το φως προς το σκοτάδι

δεν το αντιλαμβάνεσαι

ούτε και τον ιμάντα

από μοναξιά σε μοναξιά

η χούφτα στάχτη σου

δεν είναι αυτό

και ας είναι και αυτό

το ξεχνάς με τον καλό καιρό

είναι ο μικρότατος ιμάντας

ο αόρατος

ο μη υπογεγραμμένος

που κάθε μέρα συμφωνείται

Στο μεγάλο χωνί

όπου όλοι κυλούμε

βρίσκεστε απλά χαμηλότερα

εγώ ακόμη βρίσκομαι ψηλά στο χείλος

είπε ο επιστάτης του στρατόπεδου

σε ζωντανούς ακόμη ανθρώπους

ανθρώπους που έσκαβαν το λάκκο τους

πριν την εκτέλεσή τους εκείνος ο εκτελεστής

Είστε εγγύτερα στο χείλος

Πόσο κοντά στο χείλος είμαστε κανείς δεν το γνωρίζει

πως γυρίζει

γυρίζει

βρισκόταν πάνω και τους έριξε μέσα

με αυτό για παρηγοριά

ΑΒΕΛ ΣΗΚΩ

Άβελ σήκω

πρέπει να παίξουμε πάλι

κάθε μέρα πρέπει να παίζουμε απ’ την αρχή

κάθε μέρα πρέπει εμπρός μας να έχουμε την απάντηση

η απάντηση βλέπεις πρέπει να μπορεί να υπάρξει

αν δεν σηκωθείς Άβελ

πώς θα μπορέσει η απάντηση

η μόνη κι ελάχιστη αυτή απάντηση

ποτέ να αλλάξει

μπορούμε να κλείσουμε τις εκκλησίες

να καταργήσουμε τους νόμους

σε όλες τις γλώσσες της γης

φτάνει μονάχα να σηκωθείς

και να αντιστρέψεις

την πρώτη εκείνη εσφαλμένη απάντηση

στη μοναδική ερώτηση

που όλα τα κρίνει

σήκω

για να πει ο Κάιν

για να μπορέσει να πει

Είμαι ο προστάτης σου

αδερφέ

πώς θα μπορούσα να μην είμαι

Να σηκώνεσαι κάθε μέρα

για να το έχουμε μπροστά μας

αυτό το Ναι είμαι εδώ

εγώ

ο αδερφός σου

Για να μη φοβούνται

οι Άβελ

αφού ο Κάιν δεν θα γίνει Κάιν

Εγώ το γράφω αυτό

εγώ ένας Άβελ

και φοβάμαι κάθε μέρα

την απάντηση

και κάθε μέρα λιγοστέυει το οξυγόνο στα πνευμόνια

καθώς την απάντηση προσμένω

Σήκω Άβελ

αλλιώτικα για να ξεκινά

το μεταξύ μας

Οι φωτιές που καίνε

η φωτιά που καίει επί της γης

πρέπει του Άβελ η φωτιά να είναι

Και στην ουρά των πυραύλων ακόμη

και εκεί οι φωτιές του Άβελ πρέπει να καίνε

ΣΕ ΘΕΛΩ

Ελευθερία

θέλω

με γυαλόχαρτο να σε τραχύνω

εσένα τη γλειμμένη

(τη δική μου εγώ εννοώ

τη δική μου

τη δική μας

ελευθερία από και προς)

τη χαϊδεμένη του συρμού

Σε γλείφουν

με της γλώσσας την άκρη

ώσπου να στρογγυλέψεις

σφαίρα

σε όλων τα μαντήλια

Ελευθερία λέξη

που να τραχύνω θέλω

με υαλοθρύψαλα να σε γεμίσω

κανείς στη γλώσσα μη σε πιάνει

κανενός μη γίνεσαι το τόπι

Εσένα

και άλλες

λέξεις με υαλοθρύψαλα να στρώσω

όπως το θέλησε ο Κομφούκιος

ο παλιός καλός Κινέζος

Το πολύγωνο δοχείο λέει

πρέπει

γωνίες να έχει

λέει

αλλιώς του κράτους ήρθε το τέλος

Άλλο δε λέει

είναι ανάγκη

Να λέτε

σφαίρα τη σφαίρα

γωνία τη γωνία

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη

Domin, Hilde. (1998 [1970]). Ich will dich. S. Fischer Verlag: Frankfurt a. Main.

πηγή:

https://neoplanodion.gr/2020/03/29/%cf%87%ce%b9%ce%bb%ce%bd%cf%84%ce%b5-%ce%bd%cf%84%ce%bf%ce%bc%ce%b9%ce%bd-%cf%83%ce%b5-%ce%b8%ce%b5%ce%bb%cf%89/

ευχαριστώ, τα σέβη μου!

"Το Απαραβίαστο
εξαγνισμένο από την παραβιασμένη
ζωή
Ελευθερία
φίλτραρε εαυτήν
η νέα συνθήκη"

"φτάνει μονάχα να σηκωθείς
και να αντιστρέψεις
την πρώτη εκείνη εσφαλμένη απάντηση
στη μοναδική ερώτηση
που όλα τα κρίνει
σήκω"

κράτα τα λόγια της Χίλντε
φύλαξέ τα στο δικό σου κομματάκι..

Ιω

https://www.youtube.com/watch?v=usP-nEp33ks

Σημ.: Φωτ.1 από το διαδίκτυο
          Φωτ.2 από προσωπικό αρχείο

Γιώργος Σαραντάρης - Πρόλογος

Πρόλογος 

Στοὺς φίλους μου

Κόβεται ἡ δική μας ἀναπνοή,

χάνεται ὁ χρόνος, παιδιά·

σὲ φωνὴ μοιάζει

ποὺ ζύγωσε

μᾶς προσπέρασε

μὰ δὲν ἀκούστηκε,

κι ἕνας ἀπὸ μᾶς, ὁ πιὸ καλός,

ἐλπίζει ἀκόμα

ἀλλὰ ντρέπεται νὰ τὸ πεῖ…

Γιώργος Σαραντάρης

(από τη συλλογή Σαν Πνοή του Aέρα, Eρμής 1999)

πηγή:

https://www.apotipomata.com/prologos-sarantaris/

"Δεν ξέρουν ότ’ είναι νεκροί

οι νεκροί σαν κι εμάς,

δεν ησυχάζουν.

Πεισματικά επαναλαμβάνουν το ζην "

Βιττόριο Σερένι

δεν ξέρουν..

το ξέρουμε εμείς

"κι η περόνη μένει ασάλευτη σ’ ένα καυτό όνομα.."

Ιω

https://www.youtube.com/watch?v=rOPDhoZH91g

Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο

Άρης Κεραμάρης - Υπάρχω

Υπάρχω

Υπάρχω θα πει συνχνοτίζομαι.

Θα πει απλώνω το χέρι μου μέχρι εξάρθρωσης, για να αγγίξω τον ώμο σου.

Θα πει σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου για να δω πάνω απ’ την πλάτη σου, αντιγράφοντας όσο μπορώ τον τρόπο με τον οποίο βλέπεις εσύ τον κόσμο.

Υπάρχω θα πει πέφτω κάτω μα ξαναστέκομαι με ένα γλυκό τρέμουλο στα γόνατα μου, μόνο και μόνο για να πνίξω με το γέλιο μου αυτόν που με έριξε.

Υπάρχω θα πει σε κοιτώ γάργαρα, λαγαρά κι όταν οι ματιές μας συγκρούονται, για ένα μαγικό δευτερόλεπτο, το οστικό κύμα είναι μεγαλύτερο 1000000 πυρηνικών κεφαλών.

Υπάρχω θα πει να χαίρεσαι όταν σε κοιτά με μισό μάτι 

η κάθε εξουσία.

Υπάρχω θα πει να μπορείς να μυρίσεις το φεγγάρι και να το αγαπήσεις 

όπως το αγάπησε ο Λόρκα.

Υπάρχω θα πει πως μπορώ να συμμετέχω ακόμα στο αγαπημένο μου παραμύθι, εκείνο με

 τους καλικάντζαρους και το δέντρο της ζωής ή να ταξιδεύω πάνω σε ένα

 Καρουζικό φύλλο που πέφτει.

Υπάρχω θα πει πως διατηρείς ολάκερο το δικαίωμα να λες 

και να σου ΛΕΝΕ σε σκέπτομαι,

 σ’ αγαπώ, μου λείπεις, να προσέχεις….

Του Άρη Κεραμάρη

πηγή:

http://www.nostimonimar.gr/yparcho-tha-pei/

υπάρχεις όταν υπάρχουν

"και σου ΛΕΝΕ σε σκέπτομαι,

 σ’ αγαπώ, μου λείπεις, να προσέχεις…."

Ιω

https://www.youtube.com/watch?v=Xuz6n0a64XY

Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο

είναι οι αριθμοί Αλίκη.. στις χώρες των θαυμάτων..

είναι οι αριθμοί Αλίκη.. στις χώρες των θαυμάτων..

«Όταν χρησιμοποιώ ένα νούμερο» είπε με μάλλον περιφρονητικό ύφος ο Χάμπτι Ντάμπτι στην Αλίκη «η σημασία του είναι ακριβώς αυτή που διαλέγω εγώ – τίποτα λιγότερο και τίποτε περισσότερο». «Το θέμα είναι» προσπάθησε να απαντήσει η Αλίκη «αν πράγματι μπορείς να δίνεις στους αριθμούς τόσο διαφορετικές σημασίες».  

«Το θέμα είναι ποιός είναι το αφεντικό – τίποτα άλλο»

κατέληξε αποστομωτικά ο Χάμπτι Ντάμπτι ..

«Πολλά πράγματα έβαλες αυτούς τους αριθμούς να σημαίνουν» είπε η Αλίκη κάπως συλλογισμένα. «Όταν βάζω τα νούμερα να κάνουν τόση δουλειά, τα πληρώνω πάντα κάτι παραπάνω»…

απάντησε ο Χάμπτι Ντάμπι 

"Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων" - Λιούις Κάρολ

***

" στο υπαρκτό κρατικό / καπιταλιστικό «matrix» όλα τα νούμερα που έχουν επιστρατευτεί για τον συγκεκριμένο σκοπό είναι «ανύπαρκτα» με την φυσική, κλασσική έννοια· είναι, απλά, μια αντανάκλαση, ένας αντικαπτοτρισμός των πολιτικών χειρισμών των αφεντικών, και καθόλου η αιτία αυτών των χειρισμών. 

Μοιάζουν με αριθμούς· αλλά είναι νοήματα και διαταγές! "

πηγή:

https://www.sarajevomag.gr/wp/2020/03/i-eikoniki-pragmatikotita-einai-idi-edo-2/

(ευχαριστώ)

ποτέ δεν αγαπούσα τους αριθμούς

μια ζωή αγαπούσα ό,τι δεν μπορεί να μετρηθεί

πιάσε το νόημα

Ιω

https://www.youtube.com/watch?v=_bAmaw8kocs

Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο

Από τα «Σημειωματάρια» του Αλμπέρ Καμί (1913 – 1960) – μέρος β’. (http://eimaistahaimou.blogspot.com/)

Από τα «Σημειωματάρια» του Αλμπέρ Καμί (1913 – 1960)

 (μτφ. Λήδα Παλλαντίου, εκδ. «Εξάντας», 1987) – μέρος β’.

 ΤΕΤΡΑΔΙΟ 3ο

       ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1939 – ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 1942

       ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1939

   «Όταν βγήκαμε στο δρόμο, περίμενα τη στιγμή που θα έστρεφε το πρόσωπό της πάνω μου. Μου εμφανίστηκε τότε μια όψη ακτινοβόλα και χλωμή, όπου τα φτιασίδια, ακόμα και η έκφραση, είχαν ολωσδιόλου σβηστεί από τα φιλιά. Το πρόσωπό της ήταν γυμνό. Και την αντίκριζα για πρώτη φορά, αυτήν που την είχα κυνηγήσει τις μακριές και πνιγηρές ώρες του πόθου. Η επιμονή μου να αγαπώ είχε τελικά ανταμειφθεί. Και την άγγιξα βαθιά σ’ αυτό το πρόσωπο με τα χλομότατα χείλη και

 τα άσπρα ζυγωματικά, που τα δικά μου χείλη είχαν ξεθάψει μέσα από το περίβλημα του μακιγιάζ

 και των χαμόγελων.»

   Ο Πόε και τέσσερις προϋποθέσεις της ευτυχίας:

   1)Η ζωή στο ύπαιθρο

   2) Η αγάπη ενός πλάσματος.

   3) Η αποδέσμευση από κάθε φιλοδοξία.

   4) Η δημιουργία.

   Μπωντλαίρ: «Στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ξέχασαν δυο δικαιώματα: της αντίφασης και της φυγής»

    Id. «Υπάρχουν τόσο δυνατά πάθη, που δεν μπορεί παρά 
να είναι αρετές»

       ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

   1)Ο Οιδίποδας καταργεί τη σφίγγα και ξεδιαλύνει τα μυστήρια μόνο με τη γνώση για τον άνθρωπο. Ολόκληρο το σύμπαν του Έλληνα είναι φωτεινό.

   2) Αλλά η μοίρα κατασπαράζει ανελέητα αυτόν τον άνθρωπο: η αδυσώπητη μοίρα του τυφλού λογικού. Φως ανίσκιωτο του τραγικού και του φθαρτού.

   Βλέπε Επίκουρο (δοκίμιο)

   Η σπηλιά της Αγλαύρου στην Ακρόπολη. Το άγαλμα της Αθηνάς γυμνώνεται μόνο μια φορά 

το χρόνο από το ένδυμά του. Πιθανότητα, όλα τα αγάλματα είναι ντυμένα κατ’ αυτόν τον τρόπο.

 Το ελληνικό γυμνό είναι δική μας επινόηση.

   Στην Αθήνα υπήρχε ναός αφιερωμένος στα γηρατειά. Οδηγούσαν εκεί τα παιδιά.

   Κορησός και Καλλιρόη (έργο)*

   Θυσιασμένος, θυσιασμένη. Χτυπιέται ύστερα απ’ αυτή την απόδειξη αγάπης.

*Σημ. Πρόκειται αναμφισβήτητα για τον Κορησό και την  Καλλιρόη, θυγατέρα ενός βασιλιά της Καλυδωνίας. Την αγάπησε ο Κορησός, ιερέας του Διονύσου, αλλά αυτή απέρριψε τις προτάσεις του. Αποτέλεσμα: ο θεός σκόρπισε στους κατοίκους την τρέλα. Το μαντείο της Δωδώνης διέταξε τη θυσία της Καλλιρόης. Ο Κορησός προτίμησε την αυτοκτονία. Συγκινημένη από την τόση αγάπη, η Καλλιρόη δε θέλησε να ζήσει.

    Στη Σικυώνα ο Προμηθέας ξεγέλασε τον Δία. Δυο δέρματα βοδιού· το ένα γεμάτο κρέας, το άλλο κόκαλα. Ο Ζευς διάλεξε το δεύτερο. Γι’ αυτό αφαιρέθηκε από τους ανθρώπους η χρήση της φωτιάς. Από ποταπή εκδικητικότητα.

   Η θυγατέρα του αγγειοπλάστη Βουτάδη αγάπησε ένα νέο και χάραξε με το μαχαίρι το περίγραμμα της σκιάς του στον τοίχο. Βλέποντας το σχέδιο ο πατέρας της ανακάλυψε το διακοσμητικό στυλ των ελληνικών αγγείων. Ο έρωτας βρίσκεται στην αρχή των πάντων.

   Στην Κόρινθο δυο ναοί γειτονεύουν: ο ναός της βίας και ο ναός της αναγκαιότητας.

   

       ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ ΤΟΥ ’39. Ο πόλεμος.

   Υπερβάλλει πάντοτε κανείς ως προς τη σημασία της ατομικής ζωής. Τόσοι άνθρωποι δεν ξέρουν τι να την κάνουν, ώστε δεν είναι εντελώς ανήθικο να τους τη στερήσεις. Άλλωστε, όλα αναβαθμίζονται. Αυτά όμως έχουν λεχθεί. Ο ουσιαστικός παραλογισμός αυτής της καταστροφής δεν αλλάζει διόλου 

τη φύση της. Γενικεύει τον κάπως πιο ουσιαστικό παραλογισμό της ζωής. Τον καθιστά πιο άμεσο και πιο εύστοχο. Αν αυτός 

ο πόλεμος μπορεί να έχει κάποια επίπτωση στον άνθρωπο, αυτή συνίσταται στην ενίσχυση της ιδέας που έχει σχηματίσει για την ύπαρξή του και της κρίσης που εκφέρει σχετικά μ’ αυτήν. Από τη στιγμή που ο πόλεμος αυτός «υπάρχει», κάθε κρίση που δεν μπορεί να τον συμπεριλάβει είναι εσφαλμένη.

 Ο σκεπτόμενος άνθρωπος περνάει κατά κανόνα τον καιρό 

του προσαρμόζοντας την ιδέα που έχει διαμορφώσει για 

τα πράγματα στα καινούρια γεγονότα, που τη διαψεύδουν. 

Σ’ αυτήν την έφεση, σ’ αυτή την απόκλιση της σκέψης, στη συνειδητή αυτή διόρθωση εδράζεται η αλήθεια, δηλαδή η διδασκαλία μιας ζωής. Γι’ αυτό, όσο βδελυρός κι αν είναι τούτος ο πόλεμος, δεν επιτρέπεται να μένει κανείς απ’ έξω. 

Κι αυτό ισχύει φυσικά και κατ’ αρχήν για μένα – που μπορώ

 να διακυβεύσω τη ζωή μου στοιχηματίζοντας για το θάνατο χωρίς ενδοιασμό. Και για όλους εκείνους οι οποίοι, ανώνυμοι και υποταγμένοι, οδεύουν προς αυτή την ασυγχώρητη φονική μηχανή – και που τους νιώθω αδέρφια μου.

       7 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

   Αναρωτιόμασταν τι ήταν ο πόλεμος – η βδελυρότητα που έκλεινε μέσα του.

Και συνειδητοποιούμε τώρα ότι ξέρουμε πού βρίσκεται, ότι βρίσκεται μέσα μας – και για τους περισσότερους είναι αυτή η ενόχληση, αυτή η υποχρέωση επιλογής που τους κάνει να φεύγουν με την ενοχή ότι δεν υπήρξαν αρκετά θαρραλέοι για να απέχουν ή να απέχουν με τη θλίψη ότι δε θα συμμεριστούν το θάνατο των άλλων.

   Βρίσκεται εδώ, όντως εδώ, και τον αναζητούσαμε στο γαλανό ουρανό και στην αδιαφορία του κόσμου. Βρίσκεται στη φριχτή μοναξιά του μαχόμενου και του μη μαχόμενου, στην κοινή σε όλους ταπεινωμένη απελπισία και στην αυξανόμενη βδελυγμία που νιώθουμε να ανεβαίνει στα πρόσωπα καθώς περνούν οι μέρες. Η βασιλεία των κτηνών έχει αρχίσει.

       ΠΑΡΙΣΙ. ΜΑΡΤΙΟΣ ΤΟΥ 1940

   …Απ’ αυτή την άποψη, ο χριστιανισμός κατάλαβε τον άνθρωπο. Και μας άγγιξε πολύ πριν, μέσ’ από το Θεό του που εξανθρωπίστηκε. Όμως η αλήθεια και το μεγαλείο του σταματούν στο σταυρό, και μάλιστα τη συγκεκριμένη στιγμή που φωνάζει την εγκατάλειψή του. Αν ξεχωρίσουμε τις τελευταίες σελίδες του Ευαγγελίου, διαπιστώνουμε ότι μας προτείνεται μια ανθρώπινη θρησκεία, μια λατρεία της μοναξιάς και του μεγαλείου. Ασφαλώς η πικρία της την κάνει αβάσταχτη. Αλλά ακριβώς εκεί βρίσκεται η αλήθεια της και το ψέμα όλων των υπολοίπων.

   Με την ίδια λογική, μένοντας για ένα χρόνο μόνος στο Παρίσι  μέσα σ’ ένα φτωχικό δωμάτιο, μαθαίνεις πολύ περισσότερα από ό,τι σε εκατό φιλολογικά σαλόνια και σαράντα χρόνια εμπειρίας της «παρισινής ζωής». Είναι κάτι σκληρό, φριχτό, κάποτε βασανιστικό και πάντοτε πολύ κοντά στην τρέλα. Αλλά με αυτή τη γειτνίαση η σύσταση το ανθρώπου πρέπει να σκληραίνει και να καταξιώνεται – ή να αφανίζεται. Αν όμως αφανιστεί, αυτό σημαίνει ότι δεν ήταν αρκετά δυνατή για να ζήσει.

       …ΑΠΡΙΛΙΟΣ

    Δεν έχουμε αντιληφθεί επαρκώς ότι στην πολιτική η ισότητα είναι εχθρική προς την ελευθερία. Στην Ελλάδα, υπήρχαν άνθρωποι ελεύθεροι επειδή υπήρχαν σκλάβοι.

   «Είναι πάντοτε μεγάλο έγκλημα να καταστρέφεις την ελευθερία ενός λαού με το πρόσχημα της κακής χρήσης της». (Tocqueville).

      ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

   …Πρέπει να προστεθεί στο Παράλογο το παράθεμα του Τολστόι, ως πρότυπο παράλογης λογικής:

   «Αν όλα τα επίγεια αγαθά για τα οποία ζούμε, αν όλες τις τέρψεις που μας παρέχει η ζωή, τον πλούτο, τη δόξα, τις τιμές, την εξουσία, μας τα στερεί ο θάνατος, αυτά τα αγαθά δεν έχουν κανένα νόημα. Αν η ζωή δεν είναι ατέρμονη, είναι απλούστατα παράλογη και δεν αξίζει τον κόπο να τη ζήσουμε. Πρέπει να απαλλαγούμε απ’ αυτήν το γρηγορότερο δυνατό μέσω της αυτοκτονίας» (Εξομολόγηση)

   Πιο κάτω, όμως, ο Τολστόι ανασκευάζει: 

«Η ύπαρξη του θανάτου μας υποχρεώνει είτε να αποποιηθούμε εκούσια τη ζωή είτε να μεταμορφώσουμε τη ζωή μας κατά τέτοιο τρόπο ώστε να της δώσουμε ένα νόημα που ο θάνατος 

να μην μπορεί να της το υποκλέψει».

πηγή και το πλήρες κείμενο της ανάρτησης εδώ:

http://eimaistahaimou.blogspot.com/2020/03/1913-1960-1987_22.html

ευχαριστώ, τα σέβη μου

κράτα το..
«Η ύπαρξη του θανάτου μας υποχρεώνει είτε να αποποιηθούμε εκούσια τη ζωή είτε
να μεταμορφώσουμε τη ζωή μας κατά τέτοιο τρόπο ώστε να της δώσουμε ένα νόημα 
που ο θάνατος να μην μπορεί να της το υποκλέψει». (Τολστόι)

Ιω

https://www.youtube.com/watch?v=5lfInFVPkQs&feature=emb_title

Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο

Από τα «Σημειωματάρια» του Αλμπέρ Καμί (1913 – 1960) – μέρος α’. (http://eimaistahaimou.blogspot.com/)

Από τα «Σημειωματάρια» του Αλμπέρ Καμί (1913 – 1960)

 (μτφ. Λήδα Παλλαντίου, εκδ. «Εξάντας», 1987) – μέρος α’.

  Από το 1ο τετράδιο (Μάιος 1935 – Σεπτέμβριος 1937)

    15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 1937

   …Στο μοναστήρι του San Francesco στο Fiesole, ένα μικρό προαύλιο, περιστοιχισμένο με αψίδες, φορτωμένο κόκκινα λουλούδια (1), ήλιο και κιτρινόμαυρες μέλισσες. Σε μια γωνιά, ένα πράσινο ποτιστήρι. Παντού βουίζουν μύγες. Ψημένος από ζέστη, ο κηπάκος αχνίζει σιγανά. Κάθομαι καταγής και αναλογίζομαι εκείνους τους φραγκισκανούς. Πριν από λίγο είδα τα κελιά τους και τώρα βλέπω τις εμπνεύσεις τους. Αισθάνομαι πως, αν έχουν δίκιο, θα έχουν δίκιο μαζί με μένα. Πίσω από τον τοίχο όπου ακουμπώ ξέρω ότι υπάρχει ο λόφος που κατεβαίνει προς την πόλη και ολόκληρη η Φλωρεντία με τα κυπαρίσσια της. Ωστόσο, τούτη η αίγλη του κόσμου, είναι θαρρείς η δικαιολογία αυτών των ανθρώπων. Συγκεντρώνω όλη την περηφάνια μου στην πίστη πως είναι και η δική μου και όλων των ανθρώπων της φυλής μου – αυτών που ξέρουν ότι ένα ακραίο σημείο φτώχειας συναντά πάντοτε την πολυτέλεια και τον πλούτο του κόσμου. 

Αν αποστερηθούν, αυτό γίνεται για μια μεγαλύτερη ζωή

 (και όχι για μιαν άλλη ζωή). Είναι το μόνο νόημα το οποίο

 δέχομαι να αποδώσω στη λέξη «αποστέρηση». 

Το να «είσαι γυμνός» διατηρεί πάντοτε ένα νόημα φυσικής ελευθερίας και θα ασπαζόμουν ευχαρίστως αυτήν την συμφωνία του χεριού και των λουλουδιών, αυτή την ερωτική συνεννόηση της γης και του ανθρώπου που είναι λυτρωμένος από τα ανθρώπινα, αν δεν ήταν ήδη η θρησκεία μου.

   Σήμερα,  νιώθω ελεύθερος απέναντι στο παρελθόν μου και ό,τι έχασα. Δε θέλω  παρά μόνο αυτό το αγκάλιασμα και αυτό τον κλειστό χώρο – αυτή τη διαυγή και καρτερική ζέση. Και θέλω να κρατήσω τη ζωή μου στα χέρια μου, όπως το ζεστό ψωμί που μαλάζει κάποιος, όπως εκείνοι που έκλεισαν τη ζωή τους σε λουλούδια και κολόνες. Το ίδιο ισχύει και γι’ αυτές τις μακριές νύχτες στο τρένο, που οι άνθρωποι μιλούν  μεταξύ τους και ετοιμάζονται να ζήσουν ενώπιος ενωπίω· και γι’ αυτή την αξιοθαύμαστη υπομονή να συνεχίζουν ιδέες, να τις σταματούν στη φυγή τους, κι ύστερα να προχωρούν ξανά. Να γλείφουν τη ζωή τους σαν ζάχαρη από κριθάρι, να τη διαμορφώνουν, να την ακονίζουν, να την αγαπούν, τέλος, όπως ψάχνει κανείς τη λέξη, την εικόνα, την οριστική φράση, αυτή που συμπεραίνει, που σταματά, αυτή με την οποία θα ξεκινήσει και που στο εξής θα χρωματίζει τη ματιά μας. 

Θα μπορούσα κάλλιστα να σταματήσω εκεί, να βρω επιτέλους την κατάληξη ενός χρόνου ξέφρενης και υπερβολικά κουρασμένης ζωής. Προσπάθειά μου είναι να φτάσω στα άκρα αυτή την παρουσία του εαυτού μου στον εαυτό μου, να τη συγκρατήσω μπροστά σε όλες τις όψεις της ζωής μου – ακόμα και με το τίμημα της μοναξιάς που σήμερα θεωρώ τόσο δυσβάστακτη. 

Δεν πρέπει να υποχωρώ: όλα βρίσκονται εκεί. Να μην συγκατατίθεμαι, να μην προδίδω. Όλη η βία μου με βοηθά σ’ αυτό, και στο σημείο όπου με φέρνει ο έρωτάς μου, και μαζί του, το έξαλλο πάθος για ζωή, που αποτελεί το νόημα των ημερών μου.

   Κάθε φορά που κάποιος (ή εγώ) υποχωρεί στις ματαιοδοξίες του, κάθε φορά που σκέφτεται και ζει για να «φαίνεται», προδίδει. Κάθε φορά, η μεγάλη δυστυχία του να θέλω να φαίνομαι με μείωνε πάντα απέναντι στην αλήθεια. Δεν είναι απαραίτητο να δίνεται κανείς στους άλλους, μόνο σ’ εκείνους που αγαπά. Γιατί τότε δε δίνεται για να φανεί, αλλά για να δώσει. Υπάρχει πολύ περισσότερη δύναμη σ’ εκείνον που δε φαίνεται παρά μόνο όταν είναι ανάγκη. Το να φθάνεις στα άκρα ισοδυναμεί να ξέρεις να κρατάς το μυστικό σου.

   Υπέφερα όντας μόνος αλλά, για να κρατήσω το μυστικό μου, νίκησα τον πόνο της μοναξιάς. Και σήμερα δε γνωρίζω μεγαλύτερη δόξα από το να ζω μόνος και αγνοημένος. Το να γράφω είναι η βαθύτερη χαρά μου! Πρέπει να συγκατανεύω στον κόσμο και στις απολαύσεις – αλλά μόνο απογυμνώνοντάς τα. Δε θα ήμουν άξιος να αγαπήσω τη γύμνια των ακτών, αν δεν ήξερα να μένω γυμνός μπροστά στον εαυτό μου. Για πρώτη φορά η έννοια της λέξης ευτυχία δε μου φαίνεται διφορούμενη. Είναι κατά κάποιον τρόπο το αντίθετο αυτού που εξυπακούεται με το κοινώς λεγόμενο «είμαι ευτυχισμένος».

   Ένα είδος συνέχειας μέσα στην απελπισία γεννά

 στο τέλος τη χαρά. 

Και οι ίδιοι άνθρωποι που, στο San Franceso, ζουν μπροστά στα κόκκινα λουλούδια , έχουν μέσα στο κελί τους τη νεκροκεφαλή που τροφοδοτεί τους λογισμούς τους, τη Φλωρεντία στο παράθυρό τους και το θάνατο πάνω στο τραπέζι. 

Κι εγώ, αν νιώθω τον εαυτό μου σε μια καμπή της ζωής του, δεν είναι εξαιτίας αυτών που απέκτησα, αλλά αυτών που έχασα. Νιώθω μέσα μου δυνάμεις ακραίες και βαθιές. Χάρη σ’ αυτές μπορώ να ζω όπως το αντιλαμβάνομαι. Αν σήμερα βρίσκομαι τόσο μακριά απ’ όλα, είναι γιατί μοναδικές δυνάμεις μου μένουν η αγάπη και ο θαυμασμός. Ζωή με πρόσωπο δακρύων και ήλιου, ζωή δίχως το αλάτι και την καυτή πέτρα, ζωή όπως την αγαπώ και την καταλαβαίνω. Μου φαίνεται ότι, χαϊδεύοντάς την, θα συγκλίνουν όλες οι δυνάμεις μου της απελπισίας και του έρωτα. 
Το σήμερα δεν είναι σαν σταθμός ανάμεσα στο ναι και το όχι. Είναι το ναι και το όχι. Όχι και επανάσταση μπροστά σε οτιδήποτε δεν είναι δάκρυα και ήλιος. 
Ναι στη ζωή μου, που την υπόσχεσή της τη νιώθω για πρώτη φορά να φθάνει. Μια χρονιά καυτή και ακατάστατη, που τελειώνει, και η Ιταλία· η αβεβαιότητα του μέλλοντος, αλλά 

η απόλυτη ελευθερία απέναντι στο παρελθόν μου και στον εαυτό μου. Εκεί βρίσκεται η φτώχεια μου και ο μοναδικός μου πλούτος. Θαρρείς και ξανάρχισα το παιχνίδι· ούτε πιο ευτυχισμένος, ούτε πιο δυστυχισμένος. Αλλά με τη συνείδηση των δυνάμεών μου, την περιφρόνηση των ματαιοδοξιών μου 

κι αυτόν τον διαυγή πυρετό, που με πιέζει 

απέναντι στο πεπρωμένο μου.

  

 Από το 2ο Τετράδιο (Σεπτέμβριος 1937 – Απρίλιος 1939)

    

       10 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

   Να αξίζεις ή να μην αξίζεις. Να δημιουργείς ή να μη δημιουργείς. Στην πρώτη περίπτωση, όλα δικαιολογούνται. Όλα, ανεξαίρετα. Στη δεύτερη πρόκειται για πλήρη Παραλογισμό. Απομένει να διαλέξεις την πιο καλαίσθητη αυτοκτονία: γάμο + 40 ώρες ή περίστροφο.

       …25 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

   Η φλυαρία – ό,τι πιο ανυπόφορο, ένδειξη ξεπεσμού.

      

       …22 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

   Είναι φυσικό να δίνεις λίγη από τη ζωή σου για να μη τη χάσεις ολόκληρη. Έξι ή οχτώ ώρες την ημέρα, για να μην τα τινάξεις από πείνα. Κι ύστερα, όλα είναι όφελος για όποιον θέλει να ωφεληθεί.

       ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ

   Η πολιτική και η μοίρα των ανθρώπων διαμορφώνονται από ανθρώπους χωρίς ιδανικά και χωρίς μεγαλείο. Όσοι έχουν κάποιο μεγαλείο μέσα τους δεν κάνουν πολιτική. Και ούτω καθεξής. Τίθεται όμως θέμα δημιουργίας μέσα μας ενός καινούριου ανθρώπου. Να γίνουν οι άνθρωποι της δράσης άνθρωποι των ιδανικών και οι ποιητές βιομήχανοι. Θέμα βίωσης των ονείρων μας – και υποκίνησής τους. Άλλοτε, τα απαρνιόμασταν ή χανόμασταν μέσα τους. Δεν πρέπει να χανόμαστε μέσα τους, ούτε όμως και να παραιτούμαστε*.

*ΣΗΜΕΙΩΣΗ: τον απόηχο αυτών των σκέψεων συναντάμε στον «ΚΑΛΙΓΟΥΛΑ»

   Δεν έχουμε το χρόνο να είμαστε ο εαυτός μας. Έχουμε χρόνο μόνο για να είμαστε ευτυχισμένοι.

       …ΑΠΡΙΛΙΟΣ ΤΟΥ ‘38

   Ό,τι ρυπαρό και αξιοθρήνητο ενυπάρχει στη θέση του εργαζόμενου ανθρώπου και σε έναν πολιτισμό βασισμένο σε εργαζόμενους.

   Το μυστικό είναι να αντέχεις και να μην εγκαταλείπεις την προσπάθεια. Η φυσική αντίδραση είναι πάντοτε η στροφή σ’ ένα χώρο εκτός εργασίας, στη δημιουργία γύρω μας εύκολου θαυμασμού, ενός κοινού, ενός προσχήματος για τις δειλίες και τις κωμωδίες (αυτός είναι ο λόγος δημιουργίας των περισσότερων σπιτικών). Μια άλλη αναπόφευκτη αντίδραση είναι η σύνθεση φράσεων. Κάποτε κολλάνε όλα αυτά, αν προσθέσει κανείς τη φυσική ανεμελιά, την απαιδευσία του σώματος και τη χαλάρωση της βούλησης.

   Κατ’ αρχήν πρέπει κανείς να σιωπά – να καταργεί το κοινό 

και να κάνει την αυτοκριτική του. Να αντισταθμίζει μια προσεκτική εκγύμναση του σώματος με μια προσεκτική συνείδηση του ζειν. Να εγκαταλείπει κάθε φιλοδοξία και να επιδίδεται σ’ ένα διπλό έργο απελευθέρωσης – απέναντι στο χρήμα και απέναντι στις ίδιες τις κενοδοξίες και τις ανανδρίες του. Να ζει σύμφωνα με κανόνες. Δυο χρόνια δεν είναι υπερβολικά σε μια ζωή για να σκεφθεί κανείς γύρω από ένα 

και μόνο θέμα. Πρέπει να απαλλαγεί από όλες τις προηγούμενες καταστάσεις και να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του πρώτα στο να μην ξεμάθει τίποτα κι ύστερα στο να μάθει υπομονετικά.

   Μ’ αυτό το τίμημα υπάρχει μια πιθανότητα στις δέκα να ξεφύγει από την πιο ρυπαρή και αξιοθρήνητη των θέσεων: του εργαζόμενου ανθρώπου.

       …ΜΑΪΟΣ ΤΟΥ ‘38

   «Γίνεται λόγος στην εποχή μας για την αξιοπρέπεια της εργασίας και για την αναγκαιότητά της. Ειδικότερα ο K. Gignoux* έχει ιδέες πολύ συγκεκριμένες επί του θέματος.

   Πρόκειται όμως για απάτη. Αξιοπρέπεια της εργασίας υπάρχει μόνο στην ελεύθερα αποδεκτή εργασία. Μόνο η τεμπελιά είναι ηθική αξία, γιατί μπορεί να χρησιμεύσει ως μέτρο κρίσης των ανθρώπων. Είναι μοιραία μόνο για τις μετριότητες. Αυτό είναι το μάθημα και το μεγαλείο της. Αντίθετα, η εργασία ισοπεδώνει τους ανθρώπους. Δε θεμελιώνει κρίσεις. Θέτει σε λειτουργία μι μεταφυσική της ταπείνωσης. Οι καλύτεροι δεν επιβιώνουν στη μορφή δουλείας που η κοινωνία των ηθικολόγων της δίνει σήμερα…

*: Σύγχρονος φιλελεύθερος οικονομολόγος            

   …Κυνισμός: κοινός πειρασμός για όλους τους ευφυείς.

   Αθλιότητα και μεγαλείο αυτού του κόσμου: δεν προσφέρει αλήθειες αλλά έρωτες.

   Ο Παραλογισμός βασιλεύει και ο έρωτας τον σώζει.

  

       21 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1938

   

   …Τα συναισθήματα που νιώθουμε δε μας μεταμορφώνουν, μας υποβάλλουν την ιδέα της μεταμόρφωσης. Έτσι, ο έρωτας δε μας εξαγνίζει από τον εγωισμό, τον κάνει αισθητό και μας δίνει την ιδέα μιας απόμακρης πατρίδας, όπου αυτός ο εγωισμός δε θα είχε πλέον θέση.

πηγή και το πλήρες κείμενο της ανάρτησης εδώ:

   http://eimaistahaimou.blogspot.com/2020/03/1913-1960-1987.html

ευχαριστώ, τα σέβη μου!

......

θα χρησιμοποιήσω την προτροπή του Καμί

τώρα που  έχουμε την ευκαιρία να

" να ξεφύγουμε από την πιο ρυπαρή και αξιοθρήνητη των θέσεων: του εργαζόμενου ανθρώπου"

(για όσο χρειαστεί.. βλέπε #μένω στο κλουβ..εεεε σπίτι#)

"Κατ’ αρχήν πρέπει κανείς να σιωπά – να καταργεί το κοινό 

και να κάνει την αυτοκριτική του. Να αντισταθμίζει μια προσεκτική εκγύμναση του σώματος με μια προσεκτική συνείδηση του ζειν. Να εγκαταλείπει κάθε φιλοδοξία και να επιδίδεται σ’ ένα διπλό έργο απελευθέρωσης – απέναντι στο χρήμα και απέναντι στις ίδιες τις κενοδοξίες και τις ανανδρίες του. 

Πρέπει να απαλλαγεί από όλες τις προηγούμενες καταστάσεις και να συγκεντρώσει τις δυνάμεις

 του πρώτα στο να μην ξεμάθει τίποτα κι ύστερα στο να μάθει υπομονετικά."

"Το σήμερα δεν είναι σαν σταθμός ανάμεσα στο ναι και το όχι. Είναι το ναι και το όχι. 
Όχι και επανάσταση μπροστά σε οτιδήποτε δεν είναι δάκρυα και ήλιος."

...

εκμεταλλεύομαι τον ελεύθερο χρόνο

διαβάζω

ενημερώνομαι (έγκυρα)

η γνώση είναι δύναμη!

Ιω

https://www.youtube.com/watch?v=EE21GW4Xugo&feature=emb_title

Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο

  

Ταΐζω τα αδέσποτα - Νοιάζομαι για ανθρώπους και ζώα

Ταΐζω τα αδέσποτα - Νοιάζομαι

"Η Κοινωνική Οργάνωση Αντικρίση κάνει έκκληση προς όλους τους κατοίκους της χώρας

 να ταΐζουν  όσα περισσότερα αδέσποτα ζώα μπορούν, 

διότι ειδικά στις αστικές ζώνες μετά τα πρωτοφανή αλλά απαραίτητα για τη διασφάλιση της Δημόσιας υγείας μέτρα 

που επέβαλε η Κυβέρνηση, τα αδέσποτα κινδυνεύουν να πεθάνουν από την πείνα 

αφού τα περισσότερα σιτίζονταν από φιλόζωους επαγγελματίες ή εργαζόμενους που σήμερα λόγω του Κοροναϊού παραμένουν μακριά από τις εργασίες τους. 

 Παρακαλούνται όλοι όσοι μπορούν, να προσφέρουν τροφή στους τετράποδους μας φίλους καθώς και νερό που και αυτό είναι σχεδόν αδύνατο να το βρουν."

πηγή:

https://parallaximag.gr/life/dramatiki-ekklisi-taiste-ta-adespota

αφήνω στο  μπαλκόνι λίγο νερό..

ρίχνω έξω τα ψίχουλα από το τραπέζι

νοιάζομαι

για ανθρώπους που με χρειάζονται

για τους άστεγους

για τα ζώα

παραμένω άνθρωπος

όλοι μια γροθιά

Ιω

https://www.youtube.com/watch?v=drsMyeXzLSo

"I want to live,

I want to give"

Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο

Ράντγιαρντ Κίπλινγκ - "Αν μπορείς"

"Αν μπορείς"

Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι ψηλά όταν γύρω σου όλοι

τον εαυτό τους εχάσαν δειλά, και για τούτο μαζί σου τα βάζουν,

στον εαυτό σου αν μπορείς να ’χεις πίστη όταν όλοι για σένα αμφιβάλλουν

μα κι αδιάφορος να ’σαι κι ορθός στις δικές τους μπροστά αμφιβολίες,

αν μπορείς να υπομένεις χωρίς ν’ αποστάσεις ποτέ καρτερώντας,

ή μπλεγμένος με ψεύτες, μακριά να σταθείς, 
αν μπορείς απ’ το ψέμα

κι αν γενείς μισητός, να μη δείξεις στρατί στο δικό σου το μίσος,

κι ούτε τόσο καλός να φανείς κι ούτε τόσο σοφά να μιλήσεις,

αν μπορείς να ονειρεύεσαι δίχως να γίνεις του ονείρου σου σκλάβος,

αν μπορείς να στοχάζεσαι δίχως τη σκέψη να κάνεις σκοπό σου,

αν μπορείς την λαμπρήν ανταμώνοντας Νίκη ή τη μαύρη φουρτούνα,

να φερθείς με τον ίδιο τον τρόπο στους δυο κατεργάρηδες τούτους,

αν μπορείς να υποφέρεις ν’ ακούς την αλήθεια 
που ο ίδιος σου είπες,

στρεβλωμένη από αχρείους, να γενεί μια παγίδα
 για ηλίθιους ανθρώπους,

ή αν τα όσα η ζωή σού έχει δώσει αντικρίσεις συντρίμμια μπροστά σου,

κι αφού σκύψεις, ν’ αρχίσεις ξανά να τα χτίζεις με σκάρτα εργαλεία,

αν μπορείς να σωριάσεις μαζί τ’ αγαθά και τα κέρδη σου όλα,

κι αν τολμήσεις με μια σου ζαριά όλα για όλα να παίξεις

και να χάσεις τα πάντα και πάλι απ’ την πρώτη σου αρχή να κινήσεις,

και να μην ψιθυρίσεις ποτές ούτε λέξη για τα όσα έχεις χάσει,

κι αν μπορείς ν’ αναγκάσεις με βία, την καρδιά σου, τα νεύρα, το νου σου,

να δουλέψουν για σέναν ακόμα κι αφού τσακιστούνε στο μόχθο,

και ν’ αντέξεις σ’ αυτό σταθερά όταν τίποτε εντός σου δεν θα ’χεις

άλλο εξόν απ’ τη θέληση που όρθια θα κράζει σε τούτα «Κρατάτε»,

αν μπορείς να μιλάς με τα πλήθη κι ακέριος στο ήθος να μένεις,

ή αν βρεθείς με ρηγάδες χωρίς τα μυαλά σου να πάρουν αέρα,

κι αν ποτέ, ούτε οι φίλοι ούτε οι εχθροί να σε κάνουν μπορούν να πονέσεις,

τον καθένα αν ζυγιάζεις σωστά και κανέναν πιο πρόσβαρα απ’ άλλον,

αν μπορείς να γεμίζεις το αμείλιχτο ένα λεφτό της κάθε ώρας

στην αξία των εξήντα μοιραίων δευτερόλεφτων της διαδρομής του,

τότε θα ’ναι όλη η Γη σα δικιά σου, ως και κάθε που υπάρχει σε τούτη,

και —περισσότερο ακόμα— 

θε να ’σαι ένας άνθρωπος πλέριος, παιδί μου.

Ράντγιαρντ Κίπλινγκ 

Μετάφραση: Άγγελος Δόξας

 (https://latistor.blogspot.com/2018/09/blog-post_18.html)

"πλέριος"

άνθρωπος
όχι λεπρός
όχι λειψός
όχι σκιά

μπορείς

Ιω

https://www.youtube.com/watch?v=IsT_PvMR4j4

Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο