χρόνος παρών
στον υπερθετικό της παρακμής
ακίνητος μοιάζει ο χρόνος
σ' ένα κιχ την ανάσα του κρατά
μην σπαταλήσει ούτε βήμα
με σένα απών
δυο φορές ολόγυρα ελέγχει
αν σταματήσανε τα ψέματα να βγει
για να μπορέσει ξανά
σαν χρόνος να κυλήσει
ούτε σαν νερό
μήτε σαν πέτρα
σαν χρόνος παρών
Ιω
https://www.youtube.com/watch?v=bF0jf19on30
Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο
νυγμός
ένα κάτι ανάμεσα
κι αρχινά
σαν καταιγίδα
ένας νυγμός
και προχωρά
γίνεται σώμα
επάνω του σκαρφαλώνουν
βουνά διψασμένα - λέξεις πελάγη
αγρίμια πουλιά
επάνω του κυλάει
ο χρόνος
η σκέψη μου
φορά τα δικά μου χέρια
φλογίζει της μνήμης τα σχήματα
φωνάζει τη δική μου σιωπή
τα μάτια του βλέπουν
την αρχαία ιστορία
σε χρόνο ενεστώτα
κι εγώ
στον ναό
των καθαρών Θεών
του φτιάχνω
δρόμο
πέτρα
θρόνο
Ιω
https://www.youtube.com/watch?v=TesXLLT-KIA
https://www.youtube.com/watch?v=u-O7xeH4_0w
Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο
Η σπασμένη πολυθρόνα
Το ωραιότερο ταξίδι που 'χω κάνει
ήταν επάνω στη σπασμένη πολυθρόνα
που άφησαν πίσω όταν φύγαν οι τσιγγάνοι
σε μια αλάνα μες στη μέση του χειμώνα.
Έβλεπα έτσι από μπροστά μου να περνάνε
κάτι σπασμένοι ουρανοί με χελιδόνια.
Κάτι κλαδιά να εξαπλώνονται σαν χρόνια,
μέσ' στην ομίχλη το καραβάνι.
Το ωραιότερο τραγούδι που 'χω ακούσει
το είπε ένας καπετάνιος πριν πεθάνει:
"Το πιο ωραίο, το πιο ωραίο,
το πιο ωραίο είναι το επόμενο λιμάνι..."
Έτσι ταξίδεψα μακριά στην Ισπανία
ένα απόγευμα που είχε λιακάδα.
Όλη η Μεσόγειος μια παραλία,
μία κυρία περπατάει στη Γρανάδα.
Τα μαλλιά της είναι άσπρα,
το μαντήλι είναι λευκό,
μα η ματιά της είναι μαύρη.
Από μικρό παιδί το γιο της είχε στείλει
στο μέρος που μουγκρίζουνε οι ταύροι.
Παραπατάει ο ταυρομάχος στην αρένα
αλλά κι ο ταύρος τώρα πια παραπατάει.
Μπρος στα ρουθούνια του λιβάδια ανθισμένα,
το πλήθος όρθιο χειροκροτάει.
Μες στην αρένα που μαζεύτηκαν τα πλήθη
να ξαναδούν απ' την αρχή το ίδιο τέλος
ένα κορίτσι ακονίζει με το νύχι
πίσω απ' την πλάτη μας του έρωτα το βέλος.
Ο ταυρομάχος παίρνει φόρα και χτυπάει
όλοι νομίζουν ότι ζουν σε παραμύθι.
Αυτή ακίνητη στα μάτια τον κοιτάει
τη χαιρετάει, θα τον πετύχει.
Το ομορφότερο κορίτσι της Γρανάδας
θα εξημερώσει αυτή τη νύχτα άλλο ένα κτήνος.
Ποιάς Ισπανίας ουρανός και ποιάς Ελλάδας;
Σε πολυθρόνα σαν κι αυτή τώρα ίσως κάθεται και 'κείνος.
Και βλέπει από μπροστά του να περνάει
το καραβάνι που ξεκίνησε και πάλι.
Αυτό το βέλος απ' την καρδιά του
ποτέ κανείς δε θα μπορέσει να το βγάλει.
Το ωραιότερο ταξίδι που 'χω κάνει
ήταν επάνω στη σπασμένη πολυθρόνα
που άφησαν πίσω όταν φύγαν οι τσιγγάνοι
σε μια αλάνα μες στη μέση,
μες στη μέση του χειμώνα.
Παύλος Παυλίδης
https://www.youtube.com/watch?v=jgvAMYDyb6E&ab_channel=PavlosPavlidis-Topic
φχαριστώ!
ποιος σου είπε πως δεν μπορείς να ταξιδέψεις ;
Ιω
Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ
(13 Νοεμβρίου στις 2:09 μ.μ. · Απο Κυρία: Νίνα Γεωργιάδου)
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ στο σχολείο τα φορτώσαμε ένα βαρύ σάκο, γεμάτο άχρηστες πληροφορίες, να μη μάθουν ποτέ την ουσία του κόσμου, να γείρουν, πριν την ώρα τους, οι παιδικοί ώμοι και να μιλούν μια γλώσσα σακατεμένη και ακατάληπτη. Κι αντί να δούμε πως καταντήσανε ρακοσυλλέκτες, καμαρώναμε για τη βαριά κι ασήκωτη (συμ)μόρφωση. Στο χρόνο τους, φορτώσαμε έναν αγώνα δρόμου, σπίτι-φροντιστήριο, ανταγωνισμό, λαχάνιασμα, για να εκπληρώσουν τις προσδοκίες μιας σκάρτης καταξίωσης, να μάθουν γρήγορα ‘ο θάνατός σου, η ζωή μου’, να μη έχουν διερωτήσεις, αναζητήσεις, ερωτικά σκιρτήματα, να μη γδαρτούν τα γόνατά τους στην αλάνα που τσιμεντώσαμε κι όταν γδάρτηκε το μυαλό τους, είπαμε, έτσι είμαστε όλοι, με γδαρμένα μυαλά. Όταν ο ΜΑΤατζής τα ξυλοφόρτωνε και σφύριζε στο αυτί τους,‘πού είναι ο Αλέξης τώρα, ρε;’ όλο που βρήκαμε να πούμε, ‘κοίταζε τη δουλειά σου’ και κοιτώντας την ανεργία του, έγινε ντελιβεράς με πτυχίο και αποδημητικό πουλί και πάλι τότε, εμείς στήναμε ξώβεργες σε άλλα χελιδόνια. Αφήσαμε να φορτώσουν τα παιδιά των “άλλων”, των κυνηγημένων, με αυτοκτονικά σύνδρομα, και δε σκεφτήκαμε πως σ’ ένα κόσμο που τα παιδιά θέλουν να πεθάνουν, όλος ο κόσμος έχει κάνει χαρακίρι. Αφήσαμε να τα φορτώσουν, πριν βάλουν μακριά παντελόνια, με κατηγορίες κακούργου γιατί ζήτησαν στο σχολείο τα αυτονόητα, και ανεχτήκαμε να συρθούν στα δικαστήρια με χειροπέδες. Εδώ ανεχτήκαμε να δολοφονούν με ωμή σωματική βία το Γιάννη Μάγγο και να φορτώνουν στο νεκρό παιδί, μέρες μετά το φόνο, κατηγορίες για ‘διασάλευση της τάξης. Τώρα, τα απολειφάδια που ασκούν μια εξουσία θανάτου, καταβροχθίζοντας, χλευάζοντας και απειλώντας, φορτώνουν στα παιδιά το πιο βαρύ φορτίο που μπορεί να σηκώσει άνθρωπος. Τα καταγγέλουν ως πατροκτόνους, τους φορτώνουν τη διασωλήνωση της μάνας τους και το θάνατο του παππού. Παίζοντας με το φόβο του θανάτου, πυροδοτούν, οι αλήτες, έναν ιδιότυπο εμφύλιο. Για να μη φτάσει σ’ αυτούς ο αναπόφευκτος μεγάλος θυμός, στήνουν στον τοίχο τα παιδιά μας. Η δήλωση του πρώτου πραιτοριανού, “Η βασική αιτία διασποράς του κορονοϊού σε Ελλάδα και Ευρώπη ήταν η διασκέδαση των νέων ανθρώπων” είναι το κουκούλωμα των φονικών τους ευθυνών και η μετατροπή της νιότης σε πεδίο βολής. Αν περάσουν κι εδώ, όπως σήμερα στη Γαλλία, το νόμο για απαγόρευση δημοσίευσης φωτογραφιών των μπάτσων ‘εν ώρα καθήκοντος’, τα παιδιά θα γίνονται στους δρόμους κιμάς, και το έγκλημα θα μπαίνει σε περιτύλιγμα, ‘για την υγεία όλων μας και το κοινό καλό. Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν πριν οι μεγάλες έγκλειστες νύχτες που ξεκινούν σήμερα, γίνουν καθεστώς.
selana
πηγή:
φχαριστώ!
τα σέβη μου.
Ιω
https://www.youtube.com/watch?v=M_ciiCyxOJA&ab_channel=mchughjo
Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο
Eκείνοι που δεν δείχνουν σημεία ανισορροπίας, δεν εξεγείρονται ποτέ διότι δεν τους είναι χρήσιμο Οι λεγόμενοι «υγιείς», εκείνοι που δεν δείχνουν σημεία ανισορροπίας, εκείνοι που είναι ενταγμένοι για τα καλά στο σχολείο, στη δουλειά, στην οικογένεια, στην κοινωνία, δεν εξεγείρονται ποτέ διότι δεν τους είναι χρήσιμο ή δεν τους βολεύει, και δεν ονειρεύονται ποτέ γιατί θα έχαναν το χρόνο τους. Είναι πάντα απασχολημένοι με «σοβαρά» πράγματα, να κάνουν καριέρα, να βγάλουν χρήματα. Σίγουροι ότι η ευτυχία βρίσκεται εκεί, στη συσσώρευση θέσεων, τιμών, εξουσίας.
Δόξες μέτριες για ανθρώπους μέτριους, για τους οποίους κανένας δε θα θυμάται ποτέ τίποτα. Θλιβεροί, τρελοί, ανίκανοι να κατανοήσουν την ουσία εκείνης της μεγάλης, σύντομης τρέλας που είναι η ζωή. Μια εκπληκτική φευγαλέα ευκαιρία, που πρέπει να πιάνει κανείς στον αέρα, και να βουτήξει μέσα της με χαρά και ελευθερία.
Ντάριο Φο,
απόσπασμα από το βιβλίο του "Ο κόσμος μου"
εκδ. Καστανιώτη, 2013
πηγή:
https://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=spg14700
φχαριστώ!
https://www.youtube.com/watch?v=4bqWLgjMvjk&ab_channel=deeper4minds2
Ιω
Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο
Η ζωή παραμένει ολοκληρωμένη με το να μην είναι υποταγμένη σε κάποιον ορισμένο σκοπό που την ξεπερνά. Kαθένας από εμάς μαθαίνει πικρά πως το να παλεύει για την ελευθερία του σημαίνει καταρχήν να την αλλοτριώνει.
Η ολότητα είναι μέσα μου αυτή η πληθωρικότητα: δεν είναι παρά μια κενή προσδοκία, μια δυστυχής επιθυμία να κατασωτεύεσαι χωρίς άλλο λόγο από την ίδια την επιθυμία να φλέγεσαι.
Αυτή η πληθωρικότητα είναι η όρεξη για γέλιο,
αυτό το άχτι για ηδονή,
για αγιοσύνη, για θάνατο.
Κατά βάθος, ο ολοκληρωμένος άνθρωπος δεν είναι παρά ένα ον όπου καταλύεται η υπερβατικότητα, το οποίο δεν απέχει από τίποτε πια:
λιγάκι καραγκιόζης, λιγάκι Θεός, λιγάκι τρελός...
είναι η διαφάνεια.
Ορισμός του ολοκληρωμένου ανθρώπου: ο άνθρωπος που η ζωή του είναι μια γιορτή «δίχως κίνητρο» και γιορτή με όλες τις έννοιες της λέξης -γέλιο, χορός, όργιο, που δεν υποτάσσονται ποτέ, μια θυσία που χλευάζει σκοπούς και υλικούς και ηθικούς.
Η κορυφή αντιστοιχεί στην υπερβολή, την πληθωρικότητα των δυνάμεων. Φέρει στο μέγιστο την τραγική ένταση. Συνδέεται με τις άμετρες δαπάνες ενέργειας, με την παραβίαση της ακεραιότητας των όντων.
Γειτνιάζει λοιπόν περισσότερο με το κακό παρά με το καλό. Ο ξεπεσμός -αντιστοιχώντας στις στιγμές εξάντλησης, κόπωσης- προσδίδει όλη την αξία στη μέριμνα για τη συντήρηση και τον εμπλουτισμό του όντος. Απ' αυτήν πηγάζουν οι ηθικοί κανόνες.
Η κορυφή δεν είναι «αυτό που πρέπει να κατακτήσουμε». Ο ξεπεσμός, «αυτό που πρέπει να εξαλείψουμε».
Όπως και η κορυφή δεν είναι εντέλει παρά το απρόσιτο, ο ξεπεσμός είναι εξαρχής το αναπόφευκτο.
Ζω στο έλεος γέλιων που με τέρπουν, σεξουαλικών διεγέρσεων που με κάνουν να αγωνιώ.
Το σύμπαν, συγκρινόμενο με το ερωμένο ον, μοιάζει φτωχό και κενό: δεν είναι στο «παιχνίδι», καθώς δεν είναι «φθαρτό».
Μεθάω με το να μην επιθυμώ τίποτα και να μην είμαι εξασφαλισμένος. Δοκιμάζω μια αίσθηση ελευθερίας.
Μπροστά σε αυτούς που διαθέτουν ένα κίνητρο, ένα λόγο, δεν μετανιώνω για τίποτε, δεν ζηλεύω κανέναν. Τους πιέζω, αντίθετα, να μοιραστούν την τύχη μου.
Νιώθω ευτυχισμένο το μίσος μου για τα κίνητρα και ευτυχισμένη την εύθραυστη φύση μου.
Η ακραία δυσκολία της κατάστασής μου είναι η τύχη μου.
Μεθώ μ' αυτήν.
Ζωρζ Μπατάιγ
πηγή: https://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG7760
μεθώ
έναστρο σύμπαν κερνά
χρόνο
φως και σκοτάδι
ξέφωτα
αψέντι
δρόμους
γέφυρες
στην άκρη της μέθης
γυαλί να ρωτήσω
"καθρέφτη καθρεφτάκι μου
είμαι εδώ;"
Ιω
https://www.youtube.com/watch?v=Y_V6y1ZCg_8&ab_channel=TheBeatles-Topic
Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο
φχαριστώ!
Ιω
Το προφανές θα μας σκοτώσει,
το προφανές μας σκοτώνει
η τύχη μας εξαντλήθηκε
όπως πάντα ανασυντασσόμαστε
και περιμένουμε.
Δεν έχουμε ξεχάσει πώς να
παλεύουμε
αλλά η πολύχρονη μάχη μας έχει
κουράσει.
Το προφανές θα μας σκοτώσει,
μας έχει καταβροχθίσει κιόλας το
προφανές.
Εμείς το επιτρέψαμε.
Καλά να πάθουμε.
Ένα χέρι κινείται στον
ουρανό.
Μια εμπορική αμαξοστοιχία περνάει μες την νύχτα.
Οι φράχτες είναι ξεχαρβαλωμένοι.
Η καρδιά μένει μονάχη.
Το προφανές θα μας σκοτώσει.
Περιμένουμε, στερημένοι από όνειρα.
Τσαρλς Μπουκόφσκι
από τη συλλογή "Η λάμψη της αστραπής πίσω απ΄το βουνό"
Μετάφραση Σώτη Τριανταφύλλου
πηγή:
https://www.o-klooun.com/anadimosiefseis/tsarls-boukofski-zoi-sto-miso-kelyfos
φχαριστώ!
Ιω
https://www.youtube.com/watch?v=ahpitt5ST8E&ab_channel=AlexandrosPanoutsos
Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο
Απόψε κανείς δεν μπορεί να σε πείσει
Απόψε κανείς δεν μπορεί να σε πείσει
για κάποια ουσία που αναπνέει δήθεν
πίσω απ’ τις μπαγιάτικες εικόνες.
Δέξου τον πιο στεγνό ύπνο
κι ως το άλλο πρωί εγώ θα σκαρφιστώ
χίλιες αλλόκοτες ιδέες
στιχάκια γνωμικά και μαγγανείες
μπας και μπορέσεις να σταθείς
ξανά στα πόδια σου.
Γιάννης Αγγελάκας
“Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι”,
Εκδόσεις: "Νέα Σύνορα" , 1995
Ιω
https://www.youtube.com/watch?v=xmpfKHx5nGw&ab_channel=NicolasSoulful
https://www.youtube.com/watch?v=ZehcPQSlnX4&ab_channel=veliotin
https://www.youtube.com/watch?v=AFi8LpWagmA&ab_channel=PARAFRON3637
Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο
Η γάτα μέσα μας (απόσπασμα)
«ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΑ ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ, οι γάτες εξημερώθηκαν για πρώτη φορά στην Αίγυπτο. Οι αιγύπτιοι αποθήκευαν δημητριακά, που προσέλκυαν τα τρωκτικά, που προσέλκυαν τις γάτες. (Δεν υπάρχουν στοιχεία ότι κάτι παρόμοιο συνέβη με τους ινδιάνους Μάγια, παρόλο που αρκετές άγριες γάτες είναι ιθαγενείς στην περιοχή). Δεν πιστεύω ότι τα στοιχεία αυτά είναι ακριβή. Σίγουρα δε μας δείχνουν όλη την εικόνα. Οι γάτες δεν είχαν εξαρχής το ρόλο του κυνηγού ποντικών. Οι νυφίτσες, τα φίδια και οι σκύλοι είναι πιο αποτελεσματικοί σε αυτήν τη δουλειά. Θεωρώ δεδομένο ότι οι γάτες έπαιζαν εξαρχής ρόλο ψυχικών συντρόφων, αγαθών Δαιμονίων, και δεν τον αποποιήθηκαν ποτέ.
ΟΙ ΣΚΥΛΟΙ ΕΙΧΑΝ ΕΞΑΡΧΗΣ ΤΟ ΡΟΛΟ ΦΡΟΥΡΩΝ. Και αυτό εξακολουθεί να είναι το κύριο καθήκον τους στις φάρμες και τα χωριά, να ειδοποιούν αν πλησιάσει κάποιος, ως κυνηγοί και φύλακες, και γι’ αυτό μισούν τις γάτες. “Εμείς προσφέρουμε τόσες υπηρεσίες, ενώ οι γάτες το μόνο που κάνουν είναι να χουζουρεύουν εδώ κι εκεί και να γουργουρίζουν. Κυνηγούν ποντίκια; Ναι, τους παίρνει μισή ώρα για να σκοτώσουν ένα ποντικάκι. Το μόνο που κάνουν οι γάτες είναι να γουργουρίζουν και να αποσπούν την προσοχή του Αφέντη από την τίμια κοπρίτικη φάτσα μου. Και το χειρότερο είναι ότι δεν ξεχωρίζουν το σωστό από το λάθος”».
«ΔΕ ΜΙΣΩ ΤΟΥΣ ΣΚΥΛΟΥΣ. ΜΙΣΩ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΟΥ ΦΙΛΟ. Το γρύλισμα ενός πάνθηρα είναι σίγουρα πιο επικίνδυνο από το γρύλισμα ενός σκύλου, αλλά δεν είναι άσχημο. Η οργή μιας γάτας είναι πανέμορφη, βράζει με μια αγνή γατίσια φλόγα, το τρίχωμά της έχει σηκωθεί όρθιο και πετάει μπλε σπίθες, τα μάτια της στραφταλίζουν και σπιθοβολούν. Όμως το γρύλισμα ενός σκύλου είναι άσχημο, είναι το γρύλισμα του όχλου των μισαλλόδοξων λευκών που λυντσάρει έναν πακιστανό… το γρύλισμα εκείνου με το αυτοκόλλητο «Σκότωσε μια αδερφή για χάρη του Χριστού» στο αμάξι του, ένα γρύλισμα γεμάτο φαρισαϊσμό. Όταν βλέπεις αυτό το γρύλισμα, βλέπεις πως δεν έχει δικό του πρόσωπο. Η οργή ενός σκύλου δεν είναι δική του. Υπαγορεύεται από τον εκπαιδευτή του. Και η οργή του όχλου που λυντσάρει, υπαγορεύεται από εξαρτημένα αντανακλαστικά».
«ΓΙΑ ΝΑ ΜΥΗΘΕΙ ΕΝΑΣ ΝΑΖΙ ΣΤΙΣ ΑΝΩΤΕΡΕΣ ΒΑΘΜΙΔΕΣ ΤΩΝ SS, έπρεπε να βγάλει το μάτι μιας κατοικίδιας γάτας που την είχε ταΐσει και φροντίσει για ένα μήνα. Στόχος αυτής της άσκησης ήταν να εξαλείψει κάθε ίχνος του δηλητηρίου που λέγεται οίκτος και να διαμορφώσει έναν ολοκληρωμένο Übermensch. Πρόκειται για βασική αρχή της μαγείας: ο ασκούμενος κατακτά την ιδιότητα του υπερανθρώπου, εκτελώντας μια τρομερή, αποκρουστική πράξη υπανθρώπου».
«ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΖΩΟ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΑΠΕΧΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΜΟΝΤΕΛΟ. Εξαρτάται περισσότερο από το είδος των ανθρώπων στο οποίο αναφέρεσαι, και φυσικά από το είδος των γατών. Πότε πότε βρίσκω τις γάτες αλλόκοτα ανθρώπινες».
«ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΑΝ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΑΦΗΝΟΥΝ ΓΡΑΠΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ, όπως οι περιπλανώμενοι αλήτες: “Προσοχή, σκύλος”. “Μην πλησιάζετε”. “Γεροπαράξενος με όπλο”. “Καλός για ελεημοσύνη”. Κι αστέρια ποιότητας, όπως στους οδηγούς της Michelin: “Φαγητό, ρούχα, λεφτά και τσιγάρα. Δύο αστέρια. Μάσα και ποτό. Τρία αστέρια”. Πρόσεξα ότι κανένα σκυλί δεν πλησίασε ποτέ το Πέτρινο Σπίτι: Κωλόσπιτο με γάτες».
«ΕΧΩ ΠΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΠΑΙΖΟΥΝ ΤΟ ΡΟΛΟ ΑΓΑΘΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ, ψυχικών συντρόφων. “Είναι οπωσδήποτε καλή συντροφιά”. Τα αγαθά Δαιμόνια ενός γέρου συγγραφέα είναι οι αναμνήσεις του, σκηνές και μορφές από το παρελθόν του, πραγματικές ή φανταστικές. Ένας ψυχαναλυτής θα έλεγε ότι προβάλλω απλώς αυτές τις φαντασίες στις γάτες μου. Ναι, πολύ απλά και κυριολεκτικά, οι γάτες είναι σαν ευαίσθητες οθόνες για πολύ συγκεκριμένες συμπεριφορές, όταν υποδύονται τους κατάλληλους ρόλους. Οι ρόλοι μπορούν να αλλάξουν, και η ίδια γάτα μπορεί να υποδυθεί διαφορετικούς ρόλους: της μητέρας μου, της γυναίκας μου της Τζόαν, της Τζέιν Μπόουλς, του γιου μου του Μπίλλυ, του πατέρα μου, του Κίκι και των άλλων αμίγκο, του Ντέντον Γουέλτς, που με επηρέασε όσο κανένας άλλος συγγραφέας, αν και δε συναντηθήκαμε ποτέ. Οι γάτες μπορεί να είναι ο τελευταίος μου ζωντανός κρίκος με ένα είδος που τείνει να εκλείψει…».
Ουίλιαμ Μπάροουζ,
Η γάτα μέσα μας, εκδόσεις Απόπειρα,2005
Όταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά
Παύλος Παυλίδης & B-Movies
φχαριστώ!
Ιω
Καλλιτέχνες διαβάζουν Θουκυδίδη, Βαφόπουλο
στηρίζοντας τον αγώνα για τα αρχαία της Βενιζέλου
Οι Αργύρης Μπακιρτζής , Κώστας Βόμβολος, Θωμάς Κοροβίνης, Stringless, Δημήτρης Ζερβουδάκης και Γιάννης Αγγελάκας στηρίζουν τον αγώνα για τα αρχαία της Βενιζέλου και διαβάζουν Θουκυδίδη («Περικλέους Ἐπιτάφιος») και Γεώργιο Βαφόπουλο («Ἐπὶ τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος», 1978).
Η πόλη δεν θα καταστραφεί – οι αρχαιότητες του Σταθμού Βενιζέλου θα μείνουν στη θέση τους!
πηγή:
https://parallaximag.gr/epikairotita/kalesma-avrio-stelnoume-ston-prothypourgo-afto-to-mail
φχαριστούμε!
Ιω
Αρχαιότητες στον σταθμό Βενιζέλου
Ακουγόμαστε από μίλια μακριά
μουρμουρίζοντας ένα τραγούδι οικείο και ξένο
Ένα κράμα λύπης, συμπόνιας
τρόμου και επανάστασης,
ξεφτίλας και προτροπής
Ένας πολτός από μυαλό και αίμα
Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν γνωρίζει τον άλλον
Από το πρώτο φως μολυσμένοι
Ατυχήματα
ατυχήματα
ατυχήματα
Λάθη, εξουσίες
Κινούμαι με την πλάτη στον τοίχο
για να βγω στη γωνία
Σαν παλιά πολεμική μηχανή,
ενέδρα στην ενέδρα
Παρωχημένες αξιολογήσεις και μπουρδολογία
Ξεφορτώνομαι τα βάρη
μα δεν λέω να πάρω ύψος
Απ’ άκρη σ’ άκρη
ένας ιστός από νάιλον
Άκρη πουθενά
Η ψυχή δεν μετριέται με χρόνο
Με χρόνο μετριέται η τρέλα
Πόσο θ’ αντέξουμε;
Ακουγόμαστε από μίλια μακριά
Ο έρωτας επαναστατεί
Οι σκάλες ποτέ
Ούτε τα κούφια ασανσέρ και τα κοινόχρηστα φώτα
Η Πομπηία έγινε στάχτη
Στάχτη στα μάτια μας
Με κολλύρια στις τσέπες από παιδιά ακόμη,
η ενοχή εκεί να μην ξεβγάζεται
ανάκατη με στραπατσαρισμένες κουβέντες
Σχολεία, εκκλησίες, οικογένειες
Εργαστήρια φόβων
Πάρκο εσύ, Παπαστράτου
λίμνες, κεραίες, ποτάμια και γη
που φεύγουν κάτω απ’ τα πόδια σου
Πάμε το ποίημα απ’ την αρχή,
ειδάλλως να φύγουμε για τα καλά προς τα πίσω.
Βασίλης Νικολόπουλος
πηγή:
https://cignialo.gr/istos-apo-nailon/
φχαριστώ
να είσαι
και να μην είσαι μαζί
να χάνεσαι στο μέτρημα
ευφάνταστη εφεύρεση
στα απτά του χώρου του χρόνου
στα διαφεύγοντα των προσώπων
στα επείγοντα των λεγομένων
στις δίκες των πράξεων
του συνειδητού
του υποσυνείδητου
του συλλογικού παραλογισμού
με λέξεις απασχολημένες
οι εποχές μέσα μου
γράφουν τόμους ποίησης
και βήματα μπρος
Ιω
Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο
"όλα νερό ήταν κάποτε
κι όλα θα γίνουν χώμα
αντίρροπες δυνάμεις είναι
η καρδιά κι ο νους"*
ονειρεύτηκες
να στύψεις τη ζωή
κι έστυψες εαυτό
στο δρόμο
έσπερνες περιορισμούς
και φύτρωναν πρέπει
δυο λέξεις
σπούδασες καλά
συναισθηματική αναπηρία
ο "μόνος τρόπος"
τη νύχτα βουτούσες στη λήθη
τη μέρα στα λάθη
κι έτσι
σιγά σιγά
άλλαξες μορφή
όνομα
έγινες
συνώνυμο
της λέξης
αβελτηρία
κι έλεγες
λίγο ακόμη
μπορώ
λες κι είχες δεύτερη ζωή
να ξοδέψεις
-ανόητη-
Ιω
https://www.youtube.com/watch?v=DoJpzGa7EhQ&ab_channel=Zografos-Topic
*πρώτοι στίχοι από εδώ..
Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο
Αυτό είναι όντως αστείο.
Ύστερα από τις φασιστικές εξεγέρσεις της 6 Φλεβάρη του 1934
ο μεγάλος μυθιστοριογράφος Λουί Φερντινάντ Σελίν κλήθηκε από
τον ιστορικό τέχνης Έλι Φωρ να καταγγείλει τη δεξιά απειλή.
Έστειλε στον Φωρ δύο απαντήσεις στο αίτημά του.
1.
«Αγαπητέ φίλε. Ξέρετε πόσο θαυμάζω, πόσο ενθουσιώδης είμαι,
πόσο σέβομαι όλα όσα έχετε συλλογιστεί, δώσει και γράψει.
Έχω κάνει πολλή χρήση του έργου σας.
Έχω διαβάσει προσεκτικά, λεηλατήσει, και μάθει από τα κείμενά σας.
Εξακολουθώ να το κάνω και πάντα θα το κάνω.
Είστε ένας από τους σπάνιους δασκάλους μου,
και αναμφίβολα ο πιο κοντινός, ο πιο άμεσος.
Δεν έχει να κάνει με αυτό όταν εξεγείρομαι
ενάντια στις τωρινές ντιρεκτίβες σας.
Απολύτως αρνούμαι να συνταχθώ σε αυτήν την πλευρά
ή την άλλη.
Είμαι αναρχικός από την κορφή ως τα νύχια.
Πάντα ήμουν και ποτέ δεν θα είμαι κάτι άλλο.
Όλοι με έχουν φτύσει, από την Ιζβέστια στους επίσημους Ναζί,
ο M. de Regnier, ο Comodia, ο Stavisky,
ο πρόεδρος Dullin, όλοι τους σχεδόν με τους ίδιους
ακριβώς όρους με έχουν κηρύξει απαράδεκτο, αχαρακτήριστο.
Δεν το έχω κάνει αυτό επίτηδες, αλλά είναι ένα γεγονός.
Δεν έχω πρόβλημα με αυτό, επειδή έχω δίκιο.
Κάθε πολιτικό σύστημα είναι μια επιχείρηση υποκριτικού ναρκισσισμού
που συνίσταται στην προβολή της προσωπικής ατιμίας των
οπαδών του πάνω σε ένα σύστημα ή πάνω στους «άλλους».
Ομολογώ ότι ζω αρκετά καλά· διακηρύσσω φωναχτά, συναισθηματικά,
και δυνατά όλη την κοινή αηδιαστικότητα του ανθρώπου,
από τη δεξιά μέχρι την αριστερά.
Ποτέ δεν θα συγχωρεθώ γι’ αυτό.
Από το θάνατο των παπάδων ο κόσμος δεν είναι τίποτα
παρά δημαγωγία, τα σκατά διαρκώς κολακεύονται,
και η ευθύνη απορρίπτεται μέσω ιδεολογικών και λεκτικών τεχνασμάτων .
Δεν υπάρχει πια μεταμέλεια· δεν υπάρχει τίποτα παρά
άσματα εξέγερσης και ελπίδας.
Αλλά ελπίδα για ποιό πράγμα;
Ότι τα σκατά θα αρχίσουν να μυρίζουν όμορφα;
Αγαπητέ μου φίλε, δεν έχω προδώσει κανέναν,
δεν ζητώ τίποτα από κανέναν.
Πιθανώς θα εκτελεστώ
(θα υπάρξουν πολλοί για να το κάνουν αυτό).
Τόσο ο Λένιν όσο και ο Ναπολέων απέτυχαν
στις υποθέσεις τους.
Είχαν πραγματοποιηθεί επιθέτοντας πυρωμένες ράβδους και
φωνάζοντας μια θεραπεία. Ανοησίες.
Όλος αυτός ο επαναστατικός κυνισμός (ΟΧΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΣΑΣ)
δεν είναι τίποτα παρά χυδαίος, αιώνιος εγωκεντρισμός
οπλισμένος με καινούργιες κομπίνες.
Αν οργανωνόταν όπως ο κομμουνισμός τότε θα δείτε πραγματικά κάτι.
Πιο άθλιος από τους προηγούμενους.
Τους ξέρω καλά, τους απόστολους και τους ήρωες,
από τη δεξιά μέχρι την αριστερά.
Έχω ζήσει μαζί τους μέρα νύχτα εδώ και τριάντα χρόνια.
Επανάσταση. Αμέσως.
Αλλά πρώτα από τον εαυτό τους.
Όχι αυτές οι τεμπέλικες ψυχές και πνεύματα,
κοκτέιλ ή απεριτίφ Πικόν. Γιατί να διαλέξεις;»
_____________________________________________________
2.
«Αγαπητέ φίλε. Πάντα ήμουν αναρχικός.
Ποτέ δεν έχω ψηφίσει και
ποτέ δεν θα ψηφίσω για τίποτε ή οποιονδήποτε.
Δεν πιστεύω στον άνθρωπο.
Γιατί θέλατε να αρχίσω ξαφνικά να παίζω το μεγάφωνο μόνο
και μόνο επειδή μια ντουζίνα αποτυχίες το παίζουν τριγύρω μου,
εγώ που παίζω το πιάνο με ουρά αρκετά καλά; Γιατί;
Για να είμαι στο ίδιο ύψος με αυτούς τους συρρικνωμένους,
δυσκοίλιους, ζηλόφθονους, απεχθείς μπάσταρδους;
Αυτό είναι όντως αστείο.
Δεν έχω τίποτα κοινό με αυτούς τους καστράτους που φωνάζουν
τις χοντροκομμένες εικασίες τους και δεν καταλαβαίνουν τίποτα.
Βλέπετε τον εαυτό σας να σκέφτεται και να λειτουργεί κάτω
από την εξουσία του υπερ-μαλάκα Αραγκόν, για παράδειγμα;
Αυτό είναι το μέλλον;
Αυτός που όλοι θέλουν από μένα να λατρεύω είναι ο Αραγκόν;
Φτου! Εάν ήταν όλοι τους λιγότερο τεμπέληδες,
εάν ήταν τόσο καλής θελήσεως όπως λένε,
θα έκαναν ό,τι έχω κάνει εγώ αντί να ενοχλούν τους
πάντες με τις λάθος νότες τους.
Σπρώχνουν την επανάστασή τους μακρύτερα στο μέλλον αντί
να τη φέρνουν κοντύτερα.
Μοιάζουν με εκείνα τα αρσενικά που δεν έχουν πλέον ένστικτα,
που πληγώνουν γυναίκες και ποτέ δεν τις κάνουν να τελειώσουν.
Δεν αισθάνεστε, φίλε μου, την υποκρισία, τον ανείπωτο Ταρτουφισμό
όλων αυτών των εγγαστρίμυθων σλόγκαν;
Το σύμπλεγμα κατωτερότητας όλων αυτών των ηγετών είναι χειροπιαστό.
Το μίσος τους για το οτιδήποτε τους επισκιάζει,
οτιδήποτε δεν καταλαβαίνουν μπορεί ξεκάθαρα να ιδωθεί.
Είναι τόσο φανατικοί στο να μειώνουν, να καταστρέφουν,
να λερώνουν, να κλαδεύουν την ίδια την αρχή της ζωής
όσο ο τελευταίος παπάς του Μεσαίωνα.
Ίσως ο ένας ή ο άλλος από αυτούς θα με εκτελέσει.
Οι Ναζί με μισούν όσο και οι σοσιαλιστές,
και οι κομμουνιστές επίσης,
για να μην αναφέρω τον Henri de Regnier
και τον Comodia και τον Stavisky.
Είναι όλοι τους σε συμφωνία όταν πρόκειται για το μίσος
τους για μένα.
Τα πάντα επιτρέπονται εκτός από το να αμφιβάλλει
κανείς για τον άνθρωπο.
Ύστερα κανένα χαζολόγημα δεν επιτρέπεται.
Είμαι η απόδειξη γι’ αυτό. Αλλά τους έχω χεσμένους όλους».
Στοργικά δικός σας
L-F Céline -Απρίλης 1934
Λουί Φερντινάν Σελίν
(Μετάφραση Αιχμή -aixmi.wordpress.com,
Choix de Lettres de Louis-Ferdinand Céline, 2009)
πηγή:
https://cignialo.gr/loui-ferntinan-selin-afto-einai-ontos-asteio/
φχαριστώ!
Ιω
https://www.youtube.com/watch?v=H8kmofosgJk&ab_channel=MrJayFoo
Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο
