χέρια ολάνθιστα - αντίο
θυμάμαι..
"κάποια πράγματα θαρρείς.. και περνούν από γενιά σε γενιά.. ως μνήμη.. μέσα στα κύτταρα
ζεστά φυλαγμένα.. και ξυπνούν.. με τα κατάλληλα ερεθίσματα..
και σε τυλίγουν.. σε πλημμυρίζουν.. νιώθοντας τόσο οικεία..
έτσι ξυπνούν και οι δικές μου μνήμες..
"κάθε πρωί η γιαγιά με το ολόλευκο μαλλί της ξέπλεκο.. να φτάνει μέχρι τη μέση..
σαν φιγούρα από όνειρο.. ήρεμη.. φωτεινή...
να βγαίνει στην μικρή αυλή στο σπίτι στο χωριό.. να γυρίζει στο σημείο της Ανατολής και
να ευχαριστεί το Θεό που και κείνη την ημέρα την ευλόγησε να αντικρίσει το φως του ήλιου..
έπειτα.. πλενόταν..μάζευε το "μαλλί αγγέλου" κρύβοντάς το στο γνώριμο μαύρο μαντήλι της..
άναβε το καντήλι ... έκανε την προσευχή της
και ριχνόταν στη μάχη..της κουζίνας.. του σπιτιού.. της καθημερινότητας..
σήμερα.. πλησιάζοντας τα 90..
κάθε που μιλάμε στο τηλέφωνο και τη ρωτώ..
-Γιαγιάκα μου τι κάνεις πως είσαι.. πως περνάς..;
αυτή.. πάντα πρόσχαρη και χαμογελαστή (το νιώθω στη φωνή της..) ..να απαντά..
-Κορίτσι μου, για τα χρόνια μου καλά είμαι Δόξα το Θεό.. μακάρι και εσείς
να φτάσετε τα χρόνια μου και να είστε καλά..
και έπειτα μου περιγράφει..
"Σηκώνομαι.. το πρωί.. (όπως ακριβώς τα θυμόμουν)...
μόνο οι πολλές δουλειές ..ελαττώθηκαν... κάνω ένα πράγμα.. κάθομαι..
ένα ακόμη κάθομαι... Δόξα το Θεό.. μπορώ και προσφέρω ακόμη.."
χωρίς γκρίνιες ...χωρίς παράπονα... ταλαιπωρημένοι άνθρωποι.. βοσκοί..
μαθημένοι με τα λίγα...
αλλά πάντα με τον ίδιο λόγο στο στόμα.. με το ίδιο πλατύ χαμόγελο..
και αυτή και ο συγχωρεμένος λατρεμένος παππούς..
" Δόξα το θεό".."
22-07-2014
ρυζόγαλο
γιαούρτι
φέτες ψωμί βρεγμένες
με ζάχαρη και καφέ
χέρια ολάνθιστα
μου δώσαν τ' όνομα
τη χάρη
καλοκαίρια
χειμώνες
με τάισαν παραμύθια
στο στόμα
μου κάρφωσαν
τη σπίθα
στο βλέμμα
το δρόμο
στην ψυχή
.....
η σιωπή δεν είναι θρήνος
μνήμη είναι κι αυτή
κι η μνήμη κάποιων ανθρώπων
η ίδια σου η ζωή
φχαριστώ γιαγιά
εις το επανιδείν
Ιω
Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο
