όλη η ζωή μικροί ταξιδεμοί
κάθε βήμα.. κάθε βλέμμα
το βιβλίο που θα διαβάσεις
η μουσική που θα ακούσεις·

και η μνήμη
μνήμη μου.. ο μεγαλύτερος..
Ιω

"Και πώς ξέρετε αν, καθώς ταξιδεύω έτσι, δεν έχω πάρει από πίσω, στα σκοτεινά, τον ίδιο μου τον εαυτό;"
(Φερνάντο Πεσσόα -
« Το Βιβλίο της Ανησυχίας»)

Τετάρτη 22 Ιουλίου 2020

Χαβιέρ Εγέα - Άτιτλο



 Άτιτλο


Θα’ ναι που φέρουμε αναπόφευκτα
μια γλώσσα σάπια που πικραίνει τον ουρανίσκο
και σε κάνει να φτύνεις στα μισά της επείγουσας ανάγκης
όταν όλη η ιστορία συνοψίζεται
στο να πούμε ότι, ναι, αγαπιόμαστε.

Είναι πράγματα στη ζωή
που λύνονται μόνο δίπλα σ’ ένα κορμί που αγαπά.
Και γράμματα που γράφονται
όταν η βιάση μπήγει το κεντρί της
και σ’ αφήνει να κρέμεσαι απ’ το χείλος
και σου’ ρχεται η σκέψη
ότι είναι πιθανό να μην γνωρίσαμε ο ένας τον άλλο
παρόλο που ζήσαμε το ίδιο κρύο,
την ίδια εκμετάλλευση,
την ίδια δέσμευση να τα βγάλουμε πέρα
παρά τον πόνο.


Χαβιέρ Εγέα
Από το βιβλίο Paseo de los Tristes
(Το πέρασμα των λυπημένων)
 (1982, Ισπανοαμερικανικό Βραβείο Ποίησης Χουάν Ραμόν Χιμένεθ)


***

"η ίδια δέσμευση να τα βγάλουμε πέρα"
κάθε αύριο .. ξανά

Ιω

https://www.youtube.com/watch?v=2nL9wiTfBf0


Σημ.:Φωτ. από το διαδίκτυο

4 σχόλια: