όλη η ζωή μικροί ταξιδεμοί
κάθε βήμα.. κάθε βλέμμα
το βιβλίο που θα διαβάσεις
η μουσική που θα ακούσεις·

και η μνήμη
μνήμη μου.. ο μεγαλύτερος..
Ιω

"Και πώς ξέρετε αν, καθώς ταξιδεύω έτσι, δεν έχω πάρει από πίσω, στα σκοτεινά, τον ίδιο μου τον εαυτό;"
(Φερνάντο Πεσσόα -
« Το Βιβλίο της Ανησυχίας»)

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2019

Μαρία Μήτσορα - Με λένε λέξη





Με λένε λέξη
Μαρία Μήτσορα
(αποσπάσματα)


«Kάποιος είπε: "Τα όρια του κόσμου μου είναι τα όρια της γλώσσας μου".

Έτσι είναι· γι' αυτό, όσο πιο τσακισμένα τα ελληνικά, ο κόσμος γύρω μας, ο κόσμος μέσα μας
είναι έτοιμος να καταρρεύσει.

λέξεις και τα πρόσωπα και τα πράγματα.

H βαθύτερη, η κρυφή σχέση που έχουν μεταξύ τους.

Φύσει ή θέσει;

Aυτή ήταν η αρχαία έριδα, από την εποχή του Aριστοτέλη.

Aυτό είναι το βαθύ και επίμονο ερωτηματικό.

H σχέση με τις λέξεις είναι η σχέση με τους ανθρώπους, με τα πράγματα,
είναι η σχέση με τη ζωή».

* * *

«Δεν θυμάμαι να αισθάνομαι σαν παιδί, περισσότερο σαν κουρελάκι, από μετάξι ή βελούδο, που πιάστηκε για λίγο στ’ αγκάθια της Γης.

Κι όπου να ‘ναι θα το πάρουν οι άνεμοι του χρόνου.

Καμιά φορά, μου φαίνονται ότι ο δικός μου Θεός ήταν ένας τρελός γεωμέτρης,
 που σχημάτιζε με το δάχτυλο, πάνω στην κόκκινη άμμο του πλανήτη του,
 μια μυστική καταδίκη.

Μέσα στη σπηλιά του έκαιγαν μυρωδικά μπροστά σε μια καταραμένη εξίσωση»

* * *

«Τα πουλιά από τότε τα φοβούμαι.

Διαισθάνομαι ότι διαγράφουν με τις τροχιές τους, σπανίως ευφρόσυνες, συνήθως δυσοίωνες, παραγράφους από ιστορίες.

Ναι! Τα ζηλεύω για την πτήση τους, τα φοβούμαι για την πτώση τους,
για την άπειρη γνώση που χωράει μέσα στο κουκούτσι μυαλού τους.

Και αφορά την δική μας επίγεια διαδρομή.

Αν τύχει να μπουν στα σπίτια μας, χτυπιούνται στους τοίχους τρελαμένα, προσπαθώντας να εφεύρουν παράθυρα.

Καμιά φορά, πετώντας πάνω από τα κεφάλια μας, ξαφνικά σταματάνε κι αιωρούνται.

Τότε μας στέλνουν μηνύματα.

Χαιρετίσματα από ψυχές, ή στήνουν εναέριες παγίδες για τη σκέψη μας,
 ή απλά μας κοροϊδεύουν – που – πετάει – πετάει – το μυαλό
μέσα στο κλουβί του σώματός του.»

* * *

 «Το καινούριο υπάρχει πια μόνο στην επιστήμη, σε αυτό τον τομέα έχουν βρεθεί πράγματα που έχουν ξεπεράσει αυτά που εγώ διάβαζα ως επιστημονική φαντασία.

Στη λογοτεχνία ίσως δεν έχει τόση σημασία το καινούριο.»

 * * *

«Ο γραμμικός χρόνος στον οποίο ζούμε είναι μια «βιτρίνα» της απλουστευτικής λειτουργίας
 του νου»


Μαρία Μήτσορα, «Με λένε λέξη», 
εκδόσεις Πατάκη




κι έρχονται αυτοί που δεν τους ξες
αλλά γνωρίζεις τις λέξεις τους
και σου αφήνουν λιθαράκια
να βρίσκεις το δρόμο για το "σπίτι" 

τις ευχαριστίες μου..

Ιω

https://www.youtube.com/watch?v=aTi9czvLa-4




Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο

2 σχόλια: