ταλαντώσεις.. και όρια..

έλυσα τα κορδόνια και έβγαλα τα παπούτσια μου

αφήνοντας τα δίπλα στη σκάλα..

προχωρούσα αργά στο μονοπάτι του κήπου

απολαμβάνοντας το κάθε τι..

τα χρώματα.. τις μυρωδιές..

τον διάλογο.. με τη γη..

η αίσθηση του χώματος στα πέλματά μου

 απολαυστική..

δροσερό.. οικείο.. ιαματικό..

γλιστρώ με μια κίνηση πάνω στην κούνια

τεντώνω τα πόδια μου..

τα λυγίζω..

επαναλαμβάνοντας τη χαρακτηριστική κίνηση

παίρνω φόρα..

ξανά..πάλι..

πιο δυνατά..

οι νόμοι της φυσικής σε όλο τους το μεγαλείο..

ο αέρας έπαιζε με τα μαλλιά μου..

μπροστά.. στο άγνωστο...

πίσω.. στα αναχώματα..

είχα γίνει ένα εκκρεμές.. 

στα χέρια.. του χρόνου..

το γέλιο..έβγαινε αβίαστο.. στο πρόσωπό μου..

η έξαψη.. έκανε τη καρδιά να καλπάζει..

έφτασα.. ψηλά.. ψηλότερα δεν γίνεται..

ή όχι..

που είναι τα όρια.. αναρωτιέμαι..

οι σκέψεις ακροβατούσαν..

στις κορυφογραμμές  των δικών μου ορίων..

μπορούσα να δω.. πέρα απ'τον φράχτη..

θα μπορούσα να δω πέρα..απ'το Αιγαίο..

πέρα..απ΄τη γη..

πέρα απ΄τη σελήνη..

πέρα απ'το Σύμπαν...

"στο άπειρο..και ακόμα παραπέρα.."*

σκέφτηκα δυνατά..

η γάτα με κοιτούσε απορημένη..

"πάει το αφεντικό τρελάθηκε".. θα σκέφτηκε..

τι ξέρεις.. εσύ.."χαζούλα".. τα όρια σου.. είναι 

τα όρια του κήπου.. τίποτα περισσότερο..

άραγε.. το να γνωρίζεις και να αποδέχεσαι τα όριά σου..

είναι πραγματική ευτυχία..;

ή μήπως τα όρια.. περιορίζουν τις δυνατότητές μας..;

οι σκέψεις..πηγαινοέρχονταν.. μαζί μου..

κάνοντας φασαρία...

αυτό είναι το δικό σου οπτικό πεδίο κυρία μου ορίστε..

να.. τα όριά σου.. 

είναι..όμως..και τα όρια του κόσμου..;

τα ξεπέρασες..ποτέ..; 

έκανες καμιά υπέρβαση..;

τα προέκτεινες ποτέ..;

έφτασες στο αδύνατο..;

ο θόρυβος.. από την τριβή των σχοινιών..πάνω στο δέντρο..

έντονος..

το θρόισμα των φύλλων της μουσμουλιάς..

εντονότερο..

τα κλαδιά της..είχαν γίνει..δυο τεράστια χέρια..

και κουνιόταν πέρα δώθε..

σαν φίλος που έρχεται να σε προειδοποιήσει..

"εεε... που πας.. δεν ακούς..

πρέπει να σταματήσεις... έφτασες στα όρια.."

η ψυχή είχε βγει.. και πετούσε και αυτή..

ήθελα.. κι άλλο ..

σαν τα μωρά παιδιά.. 

πιο ψηλά.. να δω που θα φτάσω..

η καρδιά..και αυτή ταξιδιάρα..

ο χτύπος..είχε γίνει..

ενέργεια...

μια επανάληψη στο μοτίβο του Ουρανού.. 

το μυαλό έδωσε εντολή στα πόδια..

να σταματήσουν..

διακοπή κίνησης.. λέμε.. κίνδυνος..

αλλαγή φύλλου πορείας..

στοπ..

το μυαλό ήταν το μόνο..

σε εκείνη τη μαγική στιγμή..

που μπορούσε να με κρατήσει ασφαλή..

η εντολή εδόθη..

την έλαβε..και η ψυχή και η καρδιά..

η κίνηση πιο αρμονική...

ξεκίνησε την αντίστροφη μέτρηση..

για να ενωθούν..τα πόδια με τη γη..

άραγε.. αυτή η πλήρης συμμόρφωση..

η υπακοή..

είναι μειονέκτημα..;

 όταν ένα ανήσυχο.. και ανυπόμονο πνεύμα

 αναγνωρίζει.. τα όρια.. 

και τα αποδέχεται...

πασπαλίζοντάς τα με γενναίες δόσεις υπομονής..

είναι δειλία..;

ή το ένστικτο.. επιβίωσης..

ασφάλειας..

αυτοσυντήρησης...

είναι πιο ισχυρό..;

τις σκέψεις μου διέκοψε..μια φωνή..

-Έλα μαμά.. κατέβα..τόση ώρα περιμένω

να κάνω και εγώ..

άντε ..η κούνια είναι για τα παιδιά.. όχι για μεγάλους..

το "σκασμένο".. είχε ήδη βάλει.. τα "όρια"...

στην έννοια μεγάλος.. και στην κούνια μας..

-Ο.κ. κοπελιά.. έλα να κάνεις...

αλλά το βράδυ.. που θα θελήσεις.. να κάτσεις..

πιο αργά.. γιατί "είσαι μεγάλη"..

να το θυμηθείς.. εντάξει..;

μιας.. και μιλάμε.. για όρια.. 

να χαμογελάς..

να "προεκτείνεσαι"..

Ιω

Υ.Γ. *από την ταινία Toy story (η ιστορία των παιχνιδιών)