τελειώνοντας τη δουλειά..
πριν πάρω το δρόμο της επιστροφής..
περπατούσα στους δρόμους τις Θεσσαλονίκης..
κατέβαινα την Κατούνη
διέσχιζα τα λαδάδικα..
έφτανα παραλία στο λιμάνι..
χάζευα..το υπέροχο ηλιοβασίλεμα..
και ψιθύριζα στον εαυτό μου..
"Αυτήν την πόλη..δεν θα την αφήσω..
για τίποτε στον κόσμο.."
Χα!.. τι μας λες...
λένε πως..όταν εσύ κάνεις σχέδια..
"Το Αφεντικό"...επάνω.. γελάει..
και στην περίπτωσή μου...
ξεκαρδιζόταν..
στέλνοντας..μπόλικες..
ακτίνες φωτός..
να γαργαλήσουν..και εμένα..
έτσι τα έφεραν...η μοίρα..και τα χρόνια..
να γίνω.. και εγώ..
οικονομική μετανάστρια..
εσωτερικού..
πως..λέμε..
"παίρνω το καπελάκι.. μου..
και φεύγω"..;;
έτσι ακριβώς...
παρατηρούσα.. τους ανθρώπους..
χωρίς ησυχία..και ύπνο..
να βυθίζονται..στα προβλήματά τους..
και..
η κατάθλιψη.. να ελλοχεύει..
να χώνεται στα βάθη..
των ματιών τους..
και από..εκεί..στη ψυχή..
όχι κοπελιά..
όχι εγώ..δε θα σε "παίξω"..
μαύρα..δεν τα βάφω..
και ας μου πάνε..
άντε τα βάφω μπλε..απ'τις θάλασσες..
και φύγαμε..
λεμόνια..πετούσε ο Θεός.;
εγώ..θα έφτιαχνα.. λεμονάδα..
κρύα..δροσερή..
νησιώτικη..
απ'αυτή που τα λεμόνια..
τα κόβεις απ'τον κήπο σου..
και τα στύβεις..
να μοσχοβολήσει το Σύμπαν..
ήδη μετρούσα 4 μετακομίσεις..στο ενεργητικό μου..
μια ως παιδί.. μια ως έφηβη..
δυο ως ενήλικη..
τραβήξαμε..για τα νησιά..
άλλες δυο.. εκεί..
και βλέπουμε..
το είδα έτσι...το είδα αλλιώς..
τελικά.. μου άρεσε..
κάθε τι που σου δίνεται..είναι ευλογία..
είναι ευκαιρία..
ευκαιρία..για ταξιδεμούς..
δύσκολοι καιροί..ναι
αλλά... νέες ομορφιές..
εξερευνήσεις..σε ήθη..έθιμα...παραδόσεις..μουσικές..
καινούργιοι άνθρωποι..
εικόνες..αρχής..
χρώματα..ανανέωσης..
νέα τοπία..
όνειρο..ζωής να ζήσω σε νησί..
μακρινό ίσως..
αλλά..να ..που τα όνειρα..
αν τα ποθείς αληθινά..
καμιά φορά..βγαίνουν..
-"Πώ, πω..σε λυπάμαι...
πάλι..μετακόμιση..;
λέγανε.."εμψυχωτικά"..οι καλοθελητάδες..
- Ναι ωρέ..γιατί..;;;
εσύ..θα τα κουβαλήσεις.. και κόπτεσαι έτσι..;
..μείνε εσύ.. βιδωμένος..
στον μικρόκοσμό σου..
"στα όρια που σ'έχουν φυλακίσει"
χωρίς..να ξεμυτίζεις..ρούπι..
απ'όσα..έχεις μάθει..
και σε κάνουν να νιώθεις ασφαλής..
και άσε με εμένα..
-Τι..όλα αυτά θα τα πάρεις μαζί σου...;
τι τα θες..δε σου χρειάζονται..
πάρε μόνον τα απαραίτητα..
αφού θα ξαναγυρίσεις...
-Και να ζω..σαν φοιτήτρια..
σε έναν χώρο..που δεν είμαι εγώ...;
μπααα.. όλα θα τα πάρω..
όλα..
όλα όσα αγαπώ..
όλα όσα.. με γεμίζουν..
όλα όσα...μου θυμίζουν...
όλα όσα.. με φυλάνε..
και με προστατεύουν
και ας φύγω..όποτε φύγω..
κάθε σπίτι είναι
ένας ζωντανός οργανισμός..
παίρνει από σένα..
και δίνει σε σένα..
θέλει..αγάπη...
θέλει..μεράκι..
θέλει τη φροντίδα σου..
να το στολίσεις..
να το γεμίσεις..με στιγμές σου..
με σένα..
να το γεμίσεις από σένα..
κι όσο το αγαπάς..
τόσο καλόκαρδο..και ανοιχτόκαρδο..
θα είναι αυτό μαζί σου...
θα σε προσέχει..
στην αγκαλιά του..
θα σου χαρίζει..
όμορφες..εικόνες..
μνήμες..που κάποτε..
θα ξαναζείς..
χαμόγελα..
που θα φωτίζουν το πρόσωπό σου..
να στέκεσαι να το αφουγκράζεσαι..
να νιώθεις..τι χρειάζεται..
αέρα..φως.. ζεστασιά..
θόρυβο..φασαρία..
ζωντάνια..
ηρεμία..
άσε να σου μιλήσει..
το αποπαίρνεις..συνεχώς..
μια το κατηγορείς..ότι είναι μικρό..
και δε χωρά τίποτα..
μια ότι είναι μπελάς..
και σκοτώνεσαι..να το καθαρίσεις...
μια ότι έγινε...φυλακή..
και σε έκλεισε..μέσα..
τι θέλεις.. επιτέλους..;
ξέρεις;;
συνεργάσου μαζί του..
αγάπησέ το...
είτε είναι δώμα..
είτε..ανάκτορο..
είτε..ερείπιο..
είτε..δανεικό..
είναι η φωλιά σου..
το καταφύγιο...
η θαλπωρή..
το κάστρο σου.
το κουκούλι...
που τυλίγει..
με προστασία..
το σώμα...και τη ψυχή σου..
το σπίτι σου.. σου μοιάζει..λένε..
"σπίτι..είναι εκεί..που η ιστορία σου ξεκινά.."
και θα είναι..σπίτι σου...
όσο..έχει..να σου πει..μια ιστορία..
όταν..δε θα'χει πλέον..τίποτε να σου πει..
όταν θα στέκει..βουβό..
θα ξέρεις.. ότι ήρθε ο καιρός..
να ξαναγράψεις...
νέες ιστορίες..
ίσως.. σαν κι αυτές..
για "τζίντες"..
που δε μένουν σταθερές..
που μετακινούνται συνεχώς..
με φλέβα από τζίντες...
και εγώ..
θα ξαναφτιάχνω..
το σπιτικό μου..
εκεί..
όπου..έχω..μια ιστορία..να πω..
να χαμογελάς..
Ιω