"Όλος ο κόσμος, ένας κόσμος, γύφτος"..

απόσπασμα από

Ο Δωδεκάλογος Του Γύφτου

ΛΟΓΟΣ   Ζ'

ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΗΣ ΚΑΚΑΒΑΣ

...

Κι αν µας έλεγες:«Γύφτοι, θα γυρίσετε

στην πρώτη σας κοιτίδα την ξεχειλιστή

απ' τη ζωή που δίχως µετρηµό διαβαίνει

και σύνορα δεν έχει, ανάκατα όλα της,

απ' τα βουνά ώς τα χόρτα, όλα γιγάντικα,

κι όλα ένα ξαφνισµα σα να τα δένει,

η πρώτη σας πατρίδα σάς προσµένει εκεί

να σας δώσει τη δόξα την απάντεχη

πόδωκε σε σοφούς και ηρώους, ω σκηνίτες,

θρονιά µαxαραγιάδων να σας στήσει,

και να σας προσκυνήσει λωτοστέφανους

µε τους πανάγιους ασκητές και τους προφήτες.»

Και τότε θα σου κράζαµε:«Δε θέλουµε,

το πανηγύρι µη χαλάς· γιορτάζουµε

το συντριµµό των αλυσίδων,

ό,τι κι αν είναι, από διαµάντια ή από σίδερα·

οι τρανοί λυτρωµένοι είµαστ' εµείς.

Γιούχα και πάντα γιούχα των πατρίδων!»

Κι αν πέσαµε σε πέσιµο πρωτάκουστο

και σε γκρεµό κατρακυλίσαµε

που πιο βαθύ καµιά φυλή δεν είδε ώς τώρα,

είναι γιατί µε των καιρών το πλήρωµα

όµοια βαθύ έν' ανέβασµα µας µέλλεται

προς ύψη ουρανοφόρα.

Το γένος το µοιρόγραφτο είµαστε

που θα σκοτώσει τις πατρίδες·

του κόσµου η Μάγια, η ακριβή του Βράµα,

θα υφάνει µε τα χέρια της, χαρά

κι ανθρώπων και θεών, το έργο της,

το πιο ξαφνιστικό της θάµα.

Όλος ο κόσµος, ένας κόσµος, γύφτος,

σε δόξας θρόνο απάνω, πλάστης,

µε το σφυρί του και µε το βιολί,

της αψεγάδιαστης Ιδέας· η πλάση

σε περιβόλι του Μαγιού ένα πανηγύρι,

και µια πατρίδα η Γη.

Κι ο κόσµος θα διαλέξει κάποιον Άτλαντα

ή κάποιον Άθω να σκαλίσει απάνω του,

µεγαλοφάνταστος τεχνίτης, το άγαλµά µας·

και θ' ανατείλει στ' ουρανού τα τρίσβαθα

πρωτόφαντο άστρο ξενοχάραγο,

κι ο κόσµος θα το πει µε τ' όνοµά µας!»

Κωστής Παλαμάς

η πατρίδα δεν είναι λέξη..

είναι σφυγμός στο αίμα..

χωρίς.. σφυγμό.. μπορείς να ζήσεις..;

τότε γιατί την λησμονείς.. κάθε μέρα..

να αγωνίζεσαι..

να νοιάζεσαι..

να θυμάσαι..

να χαμογελάς..

Ιώ