Αρσένι Ταρκόφσκι - Τα πρώτα ραντεβού

Τα πρώτα ραντεβού

Γιορτάζαμε σαν των Θεοφανίων τη γιορτή
Των ραντεβού μας την κάθε στιγμή,
Οι δυο μας στον κόσμο μονάχοι. Ήσουν πιο θαρραλέα,
Πιο ανάλαφρη κι από πουλιού φτερούγα,
Ανέβαινες τη σκάλα σαν τρελή,
Έτρεχες και μ' οδηγούσες με χαρά
Μεσ' απ' τις υγρές τις πασχαλιές
Στην άλλη άκρη του καθρέφτη. 

Σαν ήρθε η νύχτα, ήταν για με αγαλλίαση
Χαρισμένη. Του ιερού οι πύλες ορθάνοιχτες
Και στο σκοτάδι φώτιζε απαλά
Κι αργά έγερνε η γύμνια σου,
Και ξυπνώντας "Ας είσαι ευλογημένη"
Αναφώνησα, κι ήξερα ότι η ευλογία τούτη
Παράτολμη ήταν. Κοιμόσουν, κι απ' τα βλέφαρα
Του σύμπαντος του γαλανού αγγιγμένη
Απλωνόταν σε σένα απ' το τραπέζι η πασχαλιά
Και τα γαλαζοταραγμένα βλέφαρα ήσυχα ήταν 
Και ζεστό το χέρι σου απλωνόταν γαλήνια.

Βουερά ποτάμια χτυπούσαν μες στο κρύσταλλο,
Βουνά προβάλλαν στην ομίχλη, θάλασσες αχνοφέγγαν
Και συ κρατούσες την υδρόγειο στην παλάμη 
Κρυσταλλένια και κοιμόσουν στο θρόνο 
Και - Θεέ μου! - ήσουν δικιά μου.

Ξύπνησες και μεταμόρφωσες
τις καθημερινές μας κουβέντες, 
Κι ο λόγος παντοδύναμος ξεχείλισε. 
Μίλησες κι η λέξη "εσύ"  πλάτυνε 
Και "βασιλιάς"  βρήκε νέο νόημα. 
Όλα στον κόσμο μετουσιώθηκαν μεμιάς, 
Ακόμη και πράγματα καθημερινά - λεκάνη, βάζο -
Όταν στεκόταν ανάμεσά μας σαν φρουρός, 
Σκληρό σαν μέταλλο απλωμένο το νερό.

 Βαδίζαμε στ' άγνωστο αντάμα. 
Μπροστά μας αντικατοπτρισμοί θαρρείς, 
Πόλεις χτισμένες ως εκ θαύματος, 
Άγρια μέντα έγερνε κάτω απ 'τα πόδια μας, 
Πουλιά ταξίδευαν στο δρόμο μας,
Τινάζοντας τα ψάρια πάνω απ ' το νερό, 
Και μπρος στα μάτια μας ξετυλιγόταν ο ουρανός...

 Όταν η μοίρα μας πήρε το κατόπι, 
Παράφρονας με το ξυράφι στο χέρι. 


(Από τη συλλογή Λευκή Μέρα) 

Αρσένι Ταρκόφσκι,

(Tarkovskij, Arsenij, 1907-1989)

 "Πουλιά ταξίδευαν στο δρόμο μας"

Εκδόσεις ΕΛΕΓΕΙΑ, Μάρτιος 2007
απόδοση - επιμέλεια Χρήστος Κολτούκης

....

" Στη δεκαετία του '70 τα ποιήματα του Αρσένι Ταρκόφσκι έγιναν γνωστά σε όλον τον κόσμο μέσα από τις ταινίες του διάσημου γιου του, Αντρέι. Στις ταινίες "Καθρέφτης", "Στάλκερ" και "Νοσταλγία" ακούγονται ποιήματα του που κάποιες φορές τα διαβάζει ο ίδιος. Ποίηση και κινηματογράφος διακρίνονται για το λυρισμό τους, τη βαθιά σοφία, την απλότητα, το μεγαλείο της ψυχής, την αλήθεια. Κανένας απ' τους δυο δεν πρόδωσε τις αρχές του. Δεν απογοήτευσαν όσους τους αγάπησαν. Δεν επεδίωκαν να "χαϊδέψουν" το κοινό. Και οι δύο εκπλήρωναν το καθήκον του δημιουργού, ποιητή και σκηνοθέτη. Και παρόλο που τα μάτια τους είδαν αίμα, αδικία και ψέμα, 

δεν έπαψαν να υμνούν τη ζωή και τον Άνθρωπο."

απόσπασμα από:

http://www.biblionet.gr/author/67834/%CE%91%CF%81%CF%83%CE%AD%CE%BD%CE%B9_%CE%A4%CE%B1%CF%81%CE%BA%CF%8C%CF%86%CF%83%CE%BA%CE%B9

....

"-Μίλα!
-Μίλα! Γιατί δε μιλάς;
-Μίλα! Δε με νοιάζει τι θα πεις, μίλα!
-Μίλα! Μίλα!
Πες της... πες της... γιατί δεν της λες ότι κάθε στιγμή μαζί ήταν γιορτή.
Επιφάνεια, οι δυο σας μόνοι μέσα στον κόσμο."
...

δε με νοιάζει τι θα πεις

στα μάτια πιάνεται ο καημός

στις ξόβεργες οι λέξεις

στα χέρια τ' αντίδωρα

μου το 'παν τα πουλιά

Ιω

https://www.youtube.com/watch?v=28761G6UKf0

Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο