όλη η ζωή μικροί ταξιδεμοί
κάθε βήμα.. κάθε βλέμμα
το βιβλίο που θα διαβάσεις
η μουσική που θα ακούσεις·

και η μνήμη
μνήμη μου.. ο μεγαλύτερος..
Ιω

"Και πώς ξέρετε αν, καθώς ταξιδεύω έτσι, δεν έχω πάρει από πίσω, στα σκοτεινά, τον ίδιο μου τον εαυτό;"
(Φερνάντο Πεσσόα -
« Το Βιβλίο της Ανησυχίας»)

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

ταξιδεμός..άλλος..



στα μάτια του φούσκωνε η θάλασσα..ξανά..και ξανά..
η απώλεια..η απόγνωση..η αλμύρα..
γινήκανε χρόνια χίλια
και χύμηξαν απάνω του..
φορτώθηκαν εκεί..
να σέρνονται..ες αεί..
σε ρυτίδες..
σε συσπάσεις..
σε βλέμματα χαμένα..

ήταν φοιτητής ιατρικής πίσω στην πατρίδα του..
έμοιαζε κατά πολύ μεγαλύτερος..
μόνος.. 
με χέρια αμήχανα..να κρατούν ένα διαβατήριο..
στην αναμονή..
σε σειρά..προτεραιότητας..
για μια ζωή που δικαιούται..
που δεν έκλεψε..
που δεν..επέλεξε..
που..
έχασε..με βία..

κάθε που απασφάλιζε..
το στόμα του όπλο..
λέξεις..δεμένες..μπαρούτι 
να βρίσκουν ..στόχο..
καρδιά..μυαλό..
κοιμισμένες..συνειδήσεις..
να κάνει..την γκρίνια σου.. να ντρέπεται..
να ντρέπεται..
να γονατίζει..
γιατί εσένα σου φαίνονται όλα μαύρα..
με τα "ελάχιστα"..που νομίζεις πως περνάς..
κι αυτός..να στέκεται εκεί μπροστά σου..
αξιοπρεπής..
με τη ζωή του όλη στοιβαγμένη..σε ένα σακίδιο..
μια τσάντα πλαστική..
κι ένα κινητό..γεμάτο..με όσα έχασε..

-Κοίτα, αυτό ήταν το σπίτι μου..πριν..από..
μου έδειξε στο κινητό την φωτογραφία..μιας μεζονέτας..
σαν τη δική σου...
σαν τη δική μου..που άφησα πίσω στη δική μου"πατρίδα"..
με γκαζόν..με χρώματα..ζωής..αληθινής..
ευτυχισμένης..
-Έτσι, έγινε μετά τον βομβαρδισμό..
και τα μάτια μου αντίκρισαν..ερειπωμένες..πληγές..
-Αυτός..ήταν ο πατέρας μου, τον σκότωσαν..
αυτή ήταν η μητέρα μου, πνίγηκε..
πήγαινε σε συγγενείς..στη Γερμανία..

Τα χέρια του..ήταν σταθερά
η φωνή του..ακόμα πιο σταθερή..
ένιωθα..το δάπεδο..να ανεβοκατεβαίνει..
όση αστάθεια..του κέρδισε ο πόνος..
τόση καταλάμβανε εμένα..
με πρωτόγνωρη..υπόσταση..
σάστισα..
-Που πηγαίνεις;..ψέλλισα..
-Γερμανία..με τη βοήθεια του Θεού..
-Υπάρχει;
-Παρακαλώ;

-Υπάρχει ;..(διστάζω)..ο Θεός..υπάρχει;;

-Είμαι εδώ και σου μιλώ..
σίγουρα υπάρχει..
και δείχνει..με το βλέμμα του..
τη μικρή μου..δίπλα μου..που κοίταζε με μάτια ορθάνοιχτα..
είχε απλώσει τα χεράκια της..και του έδινε..το χυμό της..
Σ'ευχαριστώ μικρή μου!
-Καλή τύχη!
-Ευχαριστώ!
 και σε σένα!

............

για κάποιους..οι πρόσφυγες..είναι εικόνες στο γυαλί..
αριθμοί..που ενοχλούν..
για εμάς στα νησιά
είναι..η πραγματικότητά μας..
το ξύπνημα της συνείδησης..
μια ανάμνηση παρελθόντος..
μια μελλοντική πιθανότητα..
το χαστούκι!

τα βήματά της καθημερινότητάς μας..
βαφήκανε πορτοκαλί από τα σωσίβια..
τα μάτια μας γινήκαν ποταμοί από τον πόνο..
και κάποιων (ελαχίστων)..
πήραν το χρώμα του χρήματος..
δυστυχώς..υπάρχουν και αυτοί..

(Σταύρο σε ευχαριστώ που κόντεψες να δείρεις 
τον "ψιλικατζή" (όνομα και πράμα)..
που ήθελε να πουλήσει μπροστά σου, 5 ευρώ το 1.5 λίτρο..εμφιαλωμένο νερό..
σε έναν πρόσφυγα, και μάλιστα του το κέρασες εσύ!με ένα ευρώ φυσικά!!...)


δυστυχώς υπάρχουν και οι γελοίοι..
που κατοικοεδρεύουν στις τηλεοράσεις 
και στις μικρές ζωές μας..
οι γελοίοι..που παραπονιούνται..για "ύψη"..ανεμοδαρμένα..

ρε γελοίοι..
το ύψος μπορεί να το δίνει ο Θεός..
αλλά το ανάστημα το φτιάχνουμε μόνοι μας..

και εσείς..είστε νάνοι..
γελοίοι..
νάνοι..ενός..παραμυθιού..
που δε λέει..να τελειώσει..

φτάνει..ως εδώ..

να χτυπάς το χέρι στο τραπέζι!
να ραγίζει το τραπέζι..
να ραγίζει το χέρι..
να μη ραγίζει..άλλο η ψυχή..

βάστα γερά!
Ιω

Cache Cache - Ludovico Einaudi

8 σχόλια:

  1. Πάνε κι έρχονται καράβια
    φορτωμένα προσφυγιά
    βάψαν τα πανιά τους μαύρα
    τα κατάρτια τους μαβιά

    Σε ποια πέτρα σε ποιο χώμα
    να ριζώσεις τώρα πια
    κι απ’ το θάνατο ακόμα
    πιο πικρή είσαι προσφυγιά

    Πού να βρίσκεται ο πατέρας
    ψάχνει η μάνα για παιδιά
    μας εσκόρπισε ο αγέρας
    σ’ άλλη γη σ’ άλλη στεριά

    Σε ποια πέτρα σε ποιο χώμα
    να ριζώσεις τώρα πια
    κι απ’ το θάνατο ακόμα
    πιο πικρή είσαι προσφυγιά

    Στίχοι: Πυθαγόρας N.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "ρε γελοίοι..
    το ύψος μπορεί να το δίνει ο Θεός..
    αλλά το ανάστημα το φτιάχνουμε μόνοι μας"..
    ...γι' αυτό σ' αγαπώ! Φιλιά γλυκά, μου έλειψες πολύ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. καλό Φθινόπωρο Πέτρα μου
      καλώς επέστρεψες κι εσύ!!

      το κεφάλι ψηλά!
      τα φιλιά & την αγάπη μου

      Διαγραφή
  3. Τι να πω Ιώ μου; Πόσο άδικο είναι όλο αυτό; Σήμερα είσαι νοικοκύρης και αύριο σαν αδέσποτος σκύλος που τον αποδιώχνουν όλοι. Μακάρι ο ερχομός τους στην Ευρώπη να είναι μια ένεση ανθρωπιάς για του λόγου μας.

    Καλή δύναμη Ιώ μου, σε σένα και στα παιδάκια σου. Και κράτα γερά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. σ'ευχαριστώ Χριστίνα,
      παλεύω όπως οι περισσότεροι..
      εύχομαι από καρδιάς καλή δύναμη σε σένα και τους δικούς σου!

      την αγάπη μου!

      Διαγραφή
  4. ηξερα απο την αρχη που σε συναντησα ..εκει ..στο παλιο μου σπιτι ,πως θα ερθει ενα πρωινο ηλιολουστο η βροχερο δεν εχει σημασια που θα σε ανταμωσω παλι!!και να που το ονειρο...με εφερε σημερα κοντα σου!!
    η χαρα μου ειναι ......απεραντη!!!!
    ευχομαι να εισαι γερη σωμα και ψυχη και καθε μερα δυνατοτερη απο χτες!!αγαπης φιλια σου στελνω και μια αγκαλια μεγαλη να σε κλεισει μεσα της...επειδη μου ελειψες!!
    καλημερα κοριτσακι μου ♥
    xryssaki..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. κοριτσάκι μου,
      πόσο χαίρομαι που σε διαβάζω ξανά
      κάθε φορά που τρέχω αναρωτιέμαι..που να σε πήγαν τα βήματά σου.

      να είσαι γερή δυνατή και ευτυχισμένη
      πολλά φιλιά & την αγάπη μου!

      καλό Σαββατοκύριακο

      Διαγραφή