μια..στο εκατομμύριο..

(Δεκαπενταύγουστος στην Όλυμπο Καρπάθου -

 ο κος Αντώνης Ζωγραφίδης στην τσαμπούνα, ο κος Μιχάλης Ζωγραφίδης στη λύρα

και ο κος Μανώλης Φιλιππάκης στις μαντινάδες)

προχωρούσε.. με αυτό τα χαρακτηριστικό του βάδισμα..

το χοροπηδηχτό..σαν να πετούσε..

..αέρας..

αυτό θυμάμαι..πρώτο..

όλα βιαστικά πάνω του..

να μην τα πιάνει ο χρόνος..

να μην μπορεί να αγγίξει τίποτε.. 

τη μοναδικότητα..

το ταλέντο..

απ'τις πρώτες γνωριμίες μας..

στη λατρεμένη Κάρπαθο..

ένας ακόμη λόγος..

να αγαπήσεις σαν δικό σου ..

αυτό το νησί..

τα μάτια του αστράφτανε φωτιές..

σου μιλούσε και μπορούσες να δεις

τις συνάψεις των νευρώνων.. 

να κεραυνοβολούν τις λέξεις..και τις παύσεις..

αρχιτέκτων, αγιογράφος, μουσικός,

κατασκευαστής παραδοσιακών μουσικών οργάνων, 

μαντιναδόρος άφταστος και γλεντζές..περίτρανος..

γνήσιο τέκνον Ολύμπου γέννας..

όταν πρωτογνώριζε κάποιον..

τη χειραψία..ακολουθούσε πάντα η ίδια ερώτηση..

"Από που είσαι..;"

και όταν έπαιρνε την απάντηση..

έκανε τους συνειρμούς στο μυαλό του..

και κατέληγε..στο συμπέρασμά του..

"Μάλιστα.. εκεί έχετε κέδρο..τέλεια..

αν βρεις ένα κομμάτι 1,00 x 1,00

θα μου το στείλεις..;"

άλλοτε αναζητούσε..καρυδιά..μουρνιά..

ασφένδαμο..

σου μιλούσε με στίχους του Καβάφη..

με ρήσεις αρχαίων..

σε συμπόσια..μαγικά..

τα λεπτά..της ώρας..εξαφανιζόταν..

με το που άνοιγε..το στόμα του..

και εσύ..παρακαλούσες..

να' χες..άλλες δυο - τρεις ζωές..

να μάθεις.. κι άλλα..

ιστορίες απ'την Όλυμπο..

περιγραφές.. από εποχές..

που έχουν χαθεί..

πως διένυε καθημερινά δεκάδες χιλιόμετρα

για να πάει σχολειό στο Απέρι..

πως γλεντούσαν παλιά..

ιστορίες από την Οξφόρδη..

που δίδασκε η γυναίκα του..

καθηγήτρια ανθρωπολογίας και ζωγράφος..

λόγια περηφάνιας για τον υιό..

που πέτυχε στην Αγγλία..

(είναι ο Γιάννης Φιλιππάκης 

του δημοφιλούς..ελπιδοφόρου..

 αγγλικού συγκροτήματος..

FOALS..)

παρέα συνήθως..με τον κο Μιχάλη

αχτύπητο δίδυμο..

αντίδοτο σε καιρούς μίζερους..

στις παρέες.. στα πανηγύρια..

έπαιζε μουσική..χόρευε μπροστά στον κάβο..

και αν δε σε παρέσερνε το χιόνι του χρόνου στα μαλλιά του..

θα έβαζες στοίχημα..

πως ήταν συνομήλικος..

πως έκανε συμφωνία μαγική..με τους καιρούς που περνούσαν..

ένας παντοτινός φίλος 

άνθρωπος..αλλιώτικος..

γεμάτος..

και κάθε που θα έρχεται στο μυαλό μου

θα μου θυμίζει..

πως μια.. στο εκατομμύριο..

βγαίνουν κάτι πλάσματα .. στον κόσμο τούτο..

μοναδικά..

με όλα τα ταλέντα και τα κάλλη που θα μπορούσε

να στολίσει ο Θεός..

όχι..γιατί τον πέτυχαν σε τρελά κέφια..

αλλά γιατί είχαν τη δύναμη τη γενναιότητα και την τόλμη

να διεκδικήσουν..

τα πάντα τους..

μέχρι τελευταίας... ρανίδας... ύπαρξης..

καλή σου ώρα εκεί στο νησί της Καρπάθου..κύριε Μανώλη..

έχεις πάντα την αγάπη και την εκτίμησή μας..

Χαίρε,

Ιω