όλη η ζωή μικροί ταξιδεμοί
κάθε βήμα.. κάθε βλέμμα
το βιβλίο που θα διαβάσεις
η μουσική που θα ακούσεις·

και η μνήμη
μνήμη μου.. ο μεγαλύτερος..
Ιω

"Και πώς ξέρετε αν, καθώς ταξιδεύω έτσι, δεν έχω πάρει από πίσω, στα σκοτεινά, τον ίδιο μου τον εαυτό;"
(Φερνάντο Πεσσόα -
« Το Βιβλίο της Ανησυχίας»)

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

Σπίτι..είναι..εκεί που η ιστορία σου..ξεκινά..




τελειώνοντας τη δουλειά..
πριν πάρω το δρόμο της επιστροφής..
περπατούσα στους δρόμους τις Θεσσαλονίκης..
κατέβαινα την Κατούνη
διέσχιζα τα λαδάδικα..
έφτανα παραλία στο λιμάνι..
χάζευα..το υπέροχο ηλιοβασίλεμα..
και ψιθύριζα στον εαυτό μου..

"Αυτήν την πόλη..δεν θα την αφήσω..
για τίποτε στον κόσμο.."

Χα!.. τι μας λες...

λένε πως..όταν εσύ κάνεις σχέδια..
"Το Αφεντικό"...επάνω.. γελάει..

και στην περίπτωσή μου...
ξεκαρδιζόταν..
στέλνοντας..μπόλικες..
ακτίνες φωτός..
να γαργαλήσουν..και εμένα..




έτσι τα έφεραν...η μοίρα..και τα χρόνια..

να γίνω.. και εγώ..
οικονομική μετανάστρια..
εσωτερικού..
πως..λέμε..
"παίρνω το καπελάκι.. μου..
και φεύγω"..;;


έτσι ακριβώς...

παρατηρούσα.. τους ανθρώπους..
χωρίς ησυχία..και ύπνο..
να βυθίζονται..στα προβλήματά τους..
 και..
η κατάθλιψη.. να ελλοχεύει..
να χώνεται στα βάθη..
των ματιών τους..
και από..εκεί..στη ψυχή..

όχι κοπελιά..
όχι εγώ..δε θα σε "παίξω"..
 μαύρα..δεν τα βάφω..
και ας μου πάνε..

άντε τα βάφω μπλε..απ'τις θάλασσες..
και φύγαμε..




λεμόνια..πετούσε ο Θεός.;
εγώ..θα έφτιαχνα.. λεμονάδα..
κρύα..δροσερή..
νησιώτικη..
απ'αυτή που τα λεμόνια..
τα κόβεις απ'τον κήπο σου..
και τα στύβεις..
να μοσχοβολήσει το Σύμπαν..


ήδη μετρούσα 4 μετακομίσεις..στο ενεργητικό μου..
μια ως παιδί.. μια ως έφηβη..
δυο ως ενήλικη..

τραβήξαμε..για τα νησιά..

άλλες δυο.. εκεί..
και βλέπουμε..



το είδα έτσι...το είδα αλλιώς..
τελικά.. μου άρεσε..
κάθε τι που σου δίνεται..είναι ευλογία..
είναι ευκαιρία..
ευκαιρία..για ταξιδεμούς..

δύσκολοι καιροί..ναι

αλλά... νέες ομορφιές..

εξερευνήσεις..σε ήθη..έθιμα...παραδόσεις..μουσικές..
καινούργιοι άνθρωποι..
εικόνες..αρχής..
χρώματα..ανανέωσης..
νέα τοπία..





όνειρο..ζωής να ζήσω σε νησί..
μακρινό ίσως..
αλλά..να ..που τα όνειρα..
αν τα ποθείς αληθινά..
καμιά φορά..βγαίνουν..

-"Πώ, πω..σε λυπάμαι...
πάλι..μετακόμιση..;
λέγανε.."εμψυχωτικά"..οι καλοθελητάδες..

- Ναι ωρέ..γιατί..;;;
εσύ..θα τα κουβαλήσεις.. και κόπτεσαι έτσι..;
..μείνε εσύ.. βιδωμένος..
στον μικρόκοσμό σου..
"στα όρια που σ'έχουν φυλακίσει"
χωρίς..να ξεμυτίζεις..ρούπι..
απ'όσα..έχεις μάθει..
και σε κάνουν να νιώθεις ασφαλής..
και άσε με εμένα..

-Τι..όλα αυτά θα τα πάρεις μαζί σου...;
τι τα θες..δε σου χρειάζονται..
πάρε μόνον τα απαραίτητα..
αφού θα ξαναγυρίσεις...


-Και να ζω..σαν φοιτήτρια..
σε έναν χώρο..που δεν είμαι εγώ...;


μπααα.. όλα θα τα πάρω..
όλα..


όλα όσα αγαπώ..

όλα όσα.. με γεμίζουν..


όλα όσα...μου θυμίζουν...


όλα όσα.. με φυλάνε..


και με προστατεύουν



και ας φύγω..όποτε φύγω..




κάθε σπίτι είναι
ένας ζωντανός οργανισμός..



παίρνει από σένα..
και δίνει σε σένα..


θέλει..αγάπη...
θέλει..μεράκι..

θέλει τη φροντίδα σου..


να το στολίσεις..

να το γεμίσεις..με στιγμές σου..
με σένα..
να το γεμίσεις από σένα..



κι όσο το αγαπάς..


τόσο καλόκαρδο..και ανοιχτόκαρδο..
θα είναι αυτό μαζί σου...



θα σε προσέχει..
στην αγκαλιά του..


θα σου χαρίζει..
όμορφες..εικόνες..


μνήμες..που κάποτε..
θα ξαναζείς..


χαμόγελα..


που θα φωτίζουν το πρόσωπό σου..



να στέκεσαι να το αφουγκράζεσαι..


να νιώθεις..τι χρειάζεται..


αέρα..φως.. ζεστασιά..
θόρυβο..φασαρία..
ζωντάνια..
ηρεμία..


άσε να σου μιλήσει..
το αποπαίρνεις..συνεχώς..


μια το κατηγορείς..ότι είναι μικρό..
και δε χωρά τίποτα..
μια ότι είναι μπελάς..
και σκοτώνεσαι..να το καθαρίσεις...
μια ότι έγινε...φυλακή..
και σε έκλεισε..μέσα..

τι θέλεις.. επιτέλους..;
ξέρεις;;
συνεργάσου μαζί του..

αγάπησέ το...

είτε είναι δώμα..
είτε..ανάκτορο..
είτε..ερείπιο..
είτε..δανεικό..

είναι η φωλιά σου..


το καταφύγιο...
η θαλπωρή..
το κάστρο σου.


το κουκούλι...
που τυλίγει..
με προστασία..
το σώμα...και τη ψυχή σου..

το σπίτι σου.. σου μοιάζει..λένε..




"σπίτι..είναι εκεί..που η ιστορία σου ξεκινά.."

και θα είναι..σπίτι σου...
όσο..έχει..να σου πει..μια ιστορία..

όταν..δε θα'χει πλέον..τίποτε να σου πει..

όταν θα στέκει..βουβό..

θα ξέρεις.. ότι ήρθε ο καιρός..

να ξαναγράψεις...

νέες ιστορίες..

ίσως.. σαν κι αυτές..

για  "τζίντες"..
που δε μένουν σταθερές..
που μετακινούνται συνεχώς..


με φλέβα από τζίντες...
και εγώ..
θα ξαναφτιάχνω..
το σπιτικό μου..
εκεί..
όπου..έχω..μια ιστορία..να πω..


να χαμογελάς..

Ιω


8 σχόλια:

  1. Όπου φυσάει ο άνεμος πάμε. Εγώ ακόμα μεταφέρω προσωπικά αντικείμενα από το πατρικό μου. Όταν έφυγα πήρα μόνο κάτι ρούχα κι είπα δεν ξαναγυρίζω ότι και να γίνει. Πάνε 7 χρόνια από τότε και δόξα τω Θεώ κάθε χρόνο και καλύτερα. Αποκεντρώθηκα αλλά εντός του νομού Θεσσαλονίκης. Οι φίλοι με θεωρούν ξενιτεμένη και κοίτα να δεις πως νιώθω κι εγώ σα να ζω σε νησί. Γύρω, γύρω λεωφόροι ταχείας κυκλοφορίας και στη μέση εγώ πεζή.

    Σε αφήνω να ρουφήξεις την πόλη μας. Ωραία και τα νησάκια, τα αγαπώ πολύ πολύ... ποτέ δεν ξέρεις....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ας φυσά.. μωρέ Χριστινιώ..
      να ξεμουχλιάζουμε.. ένα πράγμα..

      πως έλεγε ο Πούμπα.. στον βασιλιά των Λιονταριών..??
      όπου γης...καταγής...

      σε φιλλλώ...με παχύ λλλ σαλονικώτικο...
      καλή δύναμη!

      Διαγραφή
  2. Απλά υπέροχο!

    υγ: Για τη Θεσ/νίκη, τα ίδια ακριβώς είχα πει και γω πριν κάποια χρόνια! Και από τότε είμαι με μια βαλίτσα στο χέρι :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. να΄σαι καλά Σεβάχ!, σ'ευχαριστώ.

      εύχομαι.. να βρισκόμαστε πάντα..
      εκεί που είναι..για το καλό μας.

      και αν είναι στην πατρίδα..ακόμη καλύτερα!

      καλό βράδυ.

      Διαγραφή
  3. Θεέ μου, τι υπέροχη ανάρτηση, πόσο ταξιδιάρικη και ανοιχτόκαρδη, σαν την ιδιοκτήτρια αυτού του μπλογκ βεβαίως βεβαίως! Όπου κι αν είσαι -τώρα- να (θα) περνάς καλά! Πολλά γλυκά φιλιά και καλή Κυριακή :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάντισσα Πέτρα μου...
      μετά από χ..ν...ψ... τσίπουρα...
      (όχι τσιπούρα...κοπελιάαααα..βλέπε κεφτέδες...)
      άγιοοο τσιπουράκι..ναι...

      με λένε Ιω και είμαι...καλά... ναι...
      σας ευχαριστούμε δια τα καλά σας λόγια..
      ευχόμεθα το ίδιο και δι υμάς...
      Καλό υπόλοιπο Κυριακής... χικ!
      τα φιλιά μου

      Διαγραφή
  4. Καλά η Θεσσαλονίκη είναι μεγάλη αγάπη, να σου πω την αλήθεια όμως το όνειρο μου πάντα ήταν να ζήσω σε νησί...!!!!!
    Κατά βάση όμως πιστεύω πως το καλύτερο μέρος για όλους είναι εκεί που μας αγαπάνε :))))
    Καλή συνέχεια σε ότι κάνεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. είναι, είναι Ωραιοζήλη μου όπως το λες..
      μεγάλη αγάπη..
      μεγαλύτερη όμως..εκεί..που μας αγαπάνε..πολύ σωστά..!!

      καλό βράδυ - πολλά φιλιά

      Διαγραφή