όλη η ζωή μικροί ταξιδεμοί
κάθε βήμα.. κάθε βλέμμα
το βιβλίο που θα διαβάσεις
η μουσική που θα ακούσεις·

και η μνήμη
μνήμη μου.. ο μεγαλύτερος..
Ιω

"Και πώς ξέρετε αν, καθώς ταξιδεύω έτσι, δεν έχω πάρει από πίσω, στα σκοτεινά, τον ίδιο μου τον εαυτό;"
(Φερνάντο Πεσσόα -
« Το Βιβλίο της Ανησυχίας»)

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2019

A-N-A-D-Y-O-M-E-N-E του Αριστοτέλη Χαϊτίδη


A-N-A-D-Y-O-M-E-N-E 
του Αριστοτέλη Χαϊτίδη  

μια παράσταση-έκπληξη στο Μπενσουσάν Χαν
4, 6, 7, 8 Νοεμβρίου 2019,  Εδέσσης 6, Ώρα: 21.30



«Αναρωτιέμαι ώρες-ώρες, σε τι διαφέρουμε από αυτούς που έζησαν πριν από εμάς;
 Με μια πρώτη σκέψη μου έρχονται πολλά στο νου. 
Γλώσσα και νοοτροπίες.
 Είναι τα πρώτα. Αντίληψη και προσδοκίες. 
Πεποιθήσεις και καθημερινότητα. 
Τι σχέση έχω εγώ με έναν άνθρωπο του παρελθόντος; 
Επίσης, πόσο πίσω πάει όταν λέμε ‘κάποτε’; 
Σε έναν τόπο σαν κι αυτόν όπου άνθρωποι ζούσαν και ευημερούσαν για χιλιάδες χρόνια.
 Όταν ακούμε ιστορίες από το παρελθόν, 
ποιον ακούμε να μιλάει; 
Όταν διαβάζουμε βιβλία ιστορίας, όταν βλέπουμε μια παλιά φωτογραφία, ή ακόμα όταν ακούμε μουσικές που γράφτηκαν
 σε άλλον αιώνα, για άλλους ανθρώπους –τάχα- πολύ διαφορετικούς από εμάς.  Αν συναντούσα κάποιον που έζησε
 στην Θεσσαλονίκη το 100 μ.Χ. το πιθανότερο να μην καταλάβαινα τι λέει. Ούτε αυτός θα με καταλάβαινε. 
Πιθανώς να μην υπήρχε συνεννόηση ούτε με κάποιον που ζούσε εδώ το 1625. Ή το 80 π.Χ. Σκέφτομαι σκόρπιες ημερομηνίες 
και συνειδητοποιώ ότι οποιαδήποτε ημερομηνία και να διαλέξω, 
θα βρω κάποιον άνθρωπο να περπατά, να αναπνέει, να μιλάει, 
να αγαπά, να μισεί, να χαίρεται, να λυπάται, να κοιμάται, να τρώει, να φιλιέται, να τραγουδά
Πάντα κάποιος υπήρχε πριν από μένα εδώ. 
Στην τοποθεσία Θεσσαλονίκη.
 Άλλα ήθη, άλλα έθιμα, ίσως. Άλλες κοινωνικές νόρμες και δομές. Φαντάζομαι τους γονείς μας παιδιά!
 Ή τα χρόνια που μεγάλωναν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας! Και πιο πίσω: κάποιον πόλεμο ίσως. Μα ποιον πόλεμο; 
Ο κόσμος πάντα πέθαινε. Σάμπως εμείς δεν θα πεθάνουμε; 
Και ποτέ δεν ξέρεις πότε και πώς. Πάντα ελπίζεις. 
Να μην χαθεί το αίμα. Ο κόσμος που ζούσε εδώ είναι ένα με τον κόσμο που ζει και σήμερα εδώ. Όχι επειδή έχουμε τις ίδιες συνήθειες, τα ίδια ιδιώματα, το ίδιο φαγητό ή γλώσσα ή ακόμα και γούστο στην διασκέδαση. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχουμε κοινό. Εκτός του ότι μοιραστήκαμε τούτον εδώ τον τόπο με την ανθρώπινη φύση μας. 
Υπήρξαμε άνθρωποι στην τοποθεσία Θεσσαλονίκη. 
Κοιτάμε την ίδια θάλασσα. Τον Όλυμπο απέναντι. 
Τα υψώματα που τόσο αυθαίρετα ονομάσαμε
 Σέιχ Σου ή Κέδρινος Λόφος. 
Λίγη σημασία έχει για το βουνό πώς το ονομάζουν 
οι άνθρωποι. 
Και ο ουρανός. Ο Ήλιος. Ακριβώς ο ίδιος Ήλιος, το ίδιο Φεγγάρι. Τα πάντα ίδια. Όπως και μεις. Δεν υπάρχει πρόοδος. Μόνο συνθήκες».

 (σημείωμα του συγγραφέα για την παράσταση)




Πρόκειται για μία ιδιαίτερη μουσικοθεατρική παράσταση όπερας και πρόζας, 
εμπνευσμένη από την Θεσσαλονίκη και την πορεία της στους αιώνες, 
προσαρμοσμένη στο μοναδικό περιβάλλον τού ιστορικού κτιρίου. 
Στην παράσταση θα ακουστούν πρωτότυπα κείμενα του Αριστοτέλη Χαϊτίδη, 
ενώ η μουσική επένδυση αποτελείται από μπαρόκ άριες και Lied 
όπως δεν έχουν ακουστεί ποτέ ξανά, 
οι οποίες πλαισιώνονται από τις μελωδίες ενός ακορντεόν του Ευάγγελου Χουλιάρα.


 η μοναδική Έρη Μπακάλη δίνει φωνή στην κρυμμένη ποιητικότητα 
μιας πόλης-αρχέτυπο και αναζητά ιδρυτικούς μύθους μέσα από το προσωπικό βίωμα.




Το έργο διαδραματίζεται σε όλους τους χώρους του επάνω ορόφου του Μπενσουσάν Χαν, καθιστώντας το μια περιπατητική περφόρμανς, 
καθώς μαζί με την ηθοποιό θα μπορούν να μετακινούνται και οι θεατές, 
με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια αίσθηση κίνησης μέσα από τον χώρο, 
αλλά και μέσα από τον χρόνο.



Όπως αναφέρει ο συγγραφέας για το νέο του έργο,
 «Το κείμενο χαρακτηρίζεται από συγκρατημένη ποιητικότητα,
 ενώ η γυναικεία φιγούρα μπορεί να χαρακτηριστεί ως αλληγορία. Πραγματεύεται την Θεσσαλονίκη ως οντότητα που υπερβαίνει το ιστορικό πλαίσιο, προσδίδοντας της μια διαχρονική 
και ταυτόχρονα πολύ προσωπική διάσταση
Δεν πρόκειται για ιστορική καταγραφή της πορείας της πόλης, άλλωστε. Αλλά για καταγραφή αισθήσεων, αναμνήσεων, εικόνων, σκέψεων, συναισθημάτων που είναι συνυφασμένα 
με την πόλη και όπως αναδύονται από την πορεία της
 μέσα στους αιώνες, αλλά και στην καθημερινότητά μας 
μέσα στην πόλη. 
Αφουγκράζεται αυτό που αποκαλώ αρχαίο παρόν».


(Anadyomene - Teaser)

"Αλλά εγώ θέλω ξανά θεούς να περπατάνε στους δρόμους, 
η Εγνατία να φωτίσει, και το βράδυ στην παραλία
 ο κόσμος να φωνάζει του Ποσειδώνα να σηκώσει κύμα
 προς ψυχαγωγία και τέρψη".


πηγές :


Καλή απόλαυση!
Ιω


Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου