όλη η ζωή μικροί ταξιδεμοί
κάθε βήμα.. κάθε βλέμμα
το βιβλίο που θα διαβάσεις
η μουσική που θα ακούσεις·

και η μνήμη
μνήμη μου.. ο μεγαλύτερος..
Ιω

"Και πώς ξέρετε αν, καθώς ταξιδεύω έτσι, δεν έχω πάρει από πίσω, στα σκοτεινά, τον ίδιο μου τον εαυτό;"
(Φερνάντο Πεσσόα -
« Το Βιβλίο της Ανησυχίας»)

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015

μ 'αντάμωσε ένα τραγούδι..




τι κι αν αγκαλιάζεις τις χαρές..
τι κι αν ομορφαίνουν την ψυχή σου..
οι λύπες..είναι αυτές..που την σμιλεύουν..
που της δίνουν..μορφή..
σχήμα..

είναι φορές..που νιώθεις..
να κουβαλάς..μέσα σου τον πόνο..του κόσμου ολάκερου..

μια τέτοια..φορά..λοιπόν..
μ'αντάμωσε..ένα τραγούδι..

ήρθε και με βρήκε..
κι έμεινα..ακίνητη..
με ανάσα κρατημένη μη και χάσω..μια νότα..
μια ανάσα..ένα γύρισμα της φωνής..
μια νοτισμένη αστραπή του νου..

 έμεινα..να ακούω..
δεν καταλάβαινα..
δεν γνώριζα τη διάλεκτο..
με τα κουτσά μου ιταλικά..παλεύοντας...
μα τσουκ..
τίποτε..ούτε και με αυτά..
 δεν καταλάβαινα..
 ένιωθα..τον πόνο..

γέμισα δάκρυα..
απ΄την ομορφιά..
ναι..αυτήν την ηδονή.. του πόνου..

"θα έλεγε κανείς ότι ο πόνος δίνει σε ορισμένες ψυχές ένα είδος συνειδήσεως"..
υποστήριζε..ο Γάλλος συγγραφέας Paul-Jean Toulet

ένα είδος συνειδήσεως..
ένα εισιτήριο..για ταξιδεμούς..άλλους..
μια συνωμοσία ..μαγική..
ένα "σουσάμι άνοιξε".. 
για κόσμους..πειρατές..

όχι..δεν είναι κατάθλιψη..
είναι άλλο..φρούτο..
είναι..πονάω..
γιατί είμαι ζωντανός..
αγαπάω..
είμαι άνθρωπος..
πονάω..
εύχομαι..
ταξιδεύω..
τραγουδάω..
θρηνώ..
ελπίζω..
φωνάζω..

είναι όταν δεν έχεις..ανάσες άλλες..
κι εκτιμάς..τον αέρα..
κι αναπνέεις..βαθύτερα μετά..

είναι η Τέχνη..
και κάθε μορφή τέχνης..
που σου θυμίζει την ανθρωπιά σου..
είναι εικόνες.. λέξεις..μουσικές..
που με μαγικές αδιόρατες χορδές..
ενώνουν..τους ανθρώπους..
της συνομοταξίας..αυτής..
της συνειδήσεως του πόνου..

κι όταν σαλεύει..η μουσική..ή η εικόνα..ή η λέξη..τούτη..
ανασαλεύει..η χορδή..και κινεί..την καρδιά σου..
τα χέρια..σου..
λιώνει τους πάγους της ψυχής..
τα μάτια..ξεκινούν να στάζουν..



Amare me - μουσική Nino Rota - ερμηνεία Σοφία Αβραμίδου

αυτό είναι..το τραγούδι..λοιπόν..
Amare me ..ή Maremaje

"Το τραγούδι  αναφέρεται ότι γράφτηκε από άγνωστο στιχουργό στην περιοχή Αbruzzo , της κεντρικής – νότιας  Ιταλίας τον 17ο αιώνα και πρόκειται για το μοιρολόι μιας χήρας  που έχασε τον άνδρα της στη θάλασσα (πρόκειται δλδ για ένα ιταλικό fado).
Οι στίχοι είναι γραμμένοι σε μία τοπική διάλεκτο που μιλούσαν τότε στην περιοχή ,κάτι ανάμεσα σε Ναπολιτάνικα και Γενοβέζικα, γι αυτό και είναι πολύ δύσκολη η μετάφραση του τραγουδιού ακόμα και από Ιταλούς στις μέρες μας..
Το 1973 ο τεράστιος Ιταλός συνθέτης Νino Rota συνθέτει την μουσική της ταινίας με τίτλο Film d'Amore e d'Anarchia (στα ελληνικά «Ταινία του έρωτα και της αναρχίας») και ντύνει τους πρωτότυπους στίχους .


""Ευχαριστώ για την τραγωδία σας. Τη χρειάζομαι για την τέχνη μου". 
έλεγε ο Kurt Combain..

και νιώθεις..γιατί..



AMARA ME 

Maremma' le scure maie 
Tu si morte io che fazze 
Comme strazze trezze n'fazze 
Come cede n'chel eta 
E maremma maremma maremma 
E scure ma scur ma scur ma 
E mo' m' accido mo' m' accido mo' m' accido 
Un gol altar. 

Son 'na pachira spergiuta 
Lu muntum m' ha lassate 
Lu guaggiu non simpre abbaie 
Per la fare vo sarraie 
E maremma maremma maremma 
E scure ma scur ma scur ma 
E mo' m' accido mo' m' accido mo' m' accido 
Un gol altar. 

Io tine' na caseniella 
Or sun sola e abbandunata 
Sinza casa a sinza letto 
Sinza pane e compenaie 
E maremma maremma maremma 
E scure ma scur ma scur ma 
E mo' m' accido mo' m' accido mo' m' accido 
Un gol altar. 


ΘΑ Μ' ΑΓΑΠΑΣ 

Βαλτοτόπια και μαύρη θάλασσα 
εσύ είσαι πεθαμένος κι εγώ τι θ' απογίνω 
σαν κουρέλια οι πλεξίδες μου 
πέφτουν στο πρόσωπό μου 
τα βαλτοτόπια τα βαλτοτόπια 
κι η μαύρη, μαύρη θάλασσα 
κι εγώ να σκοτωθώ, να σκοτωθώ, να σκοτωθώ 
να χαθώ. 

Είμαι μια ψυχή χαμένη 
ο άνθρωπός μας μ' άφησε για πάντα 
το σκυλί πια δεν γαυγίζει 
τα παραθύρια κλείσαν 
τα βαλτοτόπια τα βαλτοτόπια 
κι μαύρη, μαύρη θάλασσα 
κι εγώ να σκοτωθώ, να σκοτωθώ, να σκοτωθώ 
να χαθώ. 

Είχα κάποτε ένα καλυβάκι 
τώρα είμαι μόνη κι έρημη 
δίχως σπίτι και κρεβάτι 
δίχως ψωμί και συντροφιά 
τα βαλτοτόπια τα βαλτοτόπια 
κι μαύρη, μαύρη θάλασσα 
κι εγώ να σκοτωθώ, να σκοτωθώ, να σκοτωθώ 
να χαθώ.



"η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο.. η θλίψη πιο δίκαιο.."
ψιθυρίζει..ο Τάσος Λειβαδίτης στα αυτιά μου..

πήρε χρόνια..να καταλάβω 
τι εννοούσε ο ποιητής..

μα άξιζε..τον κόπο..
τον χρόνο..
κάθε δευτερόλεπτο σιωπής..

την κάθε αμυχή..

και ξέρω..γιατί μπορώ να χαμογελώ..
διάπλατα..
ξανά..


να πονάς..
να αγαπάς..
να παλεύεις για το δίκιο..

Ιω


2 σχόλια:

  1. είναι η Τέχνη..
    και κάθε μορφή τέχνης..
    που σου θυμίζει την ανθρωπιά σου..
    είναι εικόνες.. λέξεις..μουσικές..
    που με μαγικές αδιόρατες χορδές..
    ενώνουν..τους ανθρώπους..
    της συνομοταξίας..αυτής..
    της συνειδήσεως του πόνου..
    ...μα τι να πω; Ναι, και πάλι ναι.. Φιλάκι γλυκό :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλές Γιορτές να έχουμε κορίτσι μου,
      με ανθρώπους αγαπημένους..
      με τούτους που κατέχουν τη μεγαλύτερη Τέχνη απ'όλες
      την τέχνη..της αγάπης..
      πολλά φιλιά:))

      Διαγραφή