όλη η ζωή μικροί ταξιδεμοί
κάθε βήμα.. κάθε βλέμμα
το βιβλίο που θα διαβάσεις
η μουσική που θα ακούσεις·

και η μνήμη
μνήμη μου.. ο μεγαλύτερος..
Ιω

"Και πώς ξέρετε αν, καθώς ταξιδεύω έτσι, δεν έχω πάρει από πίσω, στα σκοτεινά, τον ίδιο μου τον εαυτό;"
(Φερνάντο Πεσσόα -
« Το Βιβλίο της Ανησυχίας»)

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

Πρώτου βαθμού..





παρατηρώ τις ανοχές.. στο βλέμμα των ανθρώπων..
μπορώ να κάθομαι να παρατηρώ..με τις ώρες..
βλέμματα και κινήσεις..
τον τρόπο..που ακουμπούν τα δάχτυλα..στα χείλη..
όταν σκέφτονται..
πως..παίζουν με την άτακτη τούφα των μαλλιών..
σε στιγμές αμηχανίας..
πως ψάχνουν απεγνωσμένα..το κινητό τους..
μόλις η σιωπή..πέσει..

παρατηρώ..
την ενοχή..σε ότι πρωτογενές..
την αγωνία.. σε ότι απαιτεί..λίγο παραπάνω χρόνο..
την αποστροφή..σε ότι υπενθυμίζει..
λίγο..
έλλειμμα..εαυτού..

παρατηρώ και αποτυπώνω..
εικόνες..στο μυαλό..
εικόνες.. που γεννούν σκέψεις..
σκέψεις..που ξυπνούν συναισθήματα..
συναισθήματα..
που συχνά.. αμήχανα..και "άστοχα"
χύνονται..στο χαρτί..

πάνω σε ευθείες γραμμές..
 ακροβατούν..εκεί..
μαζί με
λοξές.. ματιές..
με.. λέξεις.. "κασκαντέρ"..

επιλύουμε με άνεση..εξισώσεις...πρώτου βαθμού..
συχνά..ανεχόμαστε συγγένειες.. πρώτου βαθμού..
γιατρεύουμε..εγκαύματα  πρώτου βαθμού..
διαβάζουμε διψασμένα..λεπτομέρειες..για φόνους πρώτου βαθμού..

και μόλις..
χρειαστεί..
να 
αντιμετωπίσουμε..
αισθήματα..πρώτου βαθμού..

παίρνουμε..κάτω απ'τη βάση..

και εγώ..μαζί..
παρέα.. στην ίδια τάξη..
ξανά..

δισεκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές..στριφογυρίζουν
καθημερινά..μαζί..πάνω στη γη..
μια ερώτηση κοινή..
μόλις οι ματιές ανταμώσουν..
"Τί κάνεις..;"
ακούς εκεί..."Τι κάνεις..;"

"Κουκιά σπέρνω..τζιτζίκια πεταλώνω..
ασπιρίνες κατρακυλάω...
Υπομονή και εντύπωση"..
απαντούσαν οι λίγο πιο τολμηροί..
αποζητώντας.. προσοχή..

αντί να ρωτήσουμε..
"Πως είσαι..;..Πως αισθάνεσαι..;..Πως νιώθεις..;"

 η απάντηση...
και αυτή...κοινή...κοινότυπη..
αδιάφορη..
τόσο "φτωχή"..
τη ξεστομίζουμε μηχανικά..
και δεν ντρεπόμαστε..που λέμε ψέμματα κατάμουτρα..
"καλά"..

καλά..;
λες αλήθεια..;
ή το λες..να ξεμπερδεύεις...;
να σου αδειάζουν τη γωνιά..;

γιατί δεν τολμάς..
να πεις αυτό που νιώθεις..
να απαντήσεις αλήθεια..βρε αδερφέ..

"Νιώθω.. απέραντη ευτυχία"..
" Αισθάνομαι χάλια"..
"Μισώ θανάσιμα"..
"Πλήττω αφόρητα"..
"Διψώ..να ζήσω"..
"Δεν αντέχω..άλλο"..
"Πιστεύω.. στα θαύματα"..
"Ζηλεύω αφάνταστα"..
"Συνεχίζω να ελπίζω"..
"Πενθώ τραγικά"..
"Αγαπώ παράφορα"..
"Παλεύω με την κατάθλιψη"..
"Νιώθω αδιάφορα"..
"Έπιασα πάτο"..

αν απαντήσεις..διαφορετικά απ'ότι..περιμένουν..
θα δεις τον τρόμο.. στα μάτια τους..
την έκπληξη...

δοκίμασέ το...
θα διασκεδάσεις..αφάνταστα..

ναι..ναι.. ξέρω..ξέρω..
μετράμε τη ζωή μας..
σε δευτερόλεπτα..λεπτά..
βαθμούς..πτυχία..διακρίσεις..
στόχους.. αξιώματα..
μηδενικά..τραπεζικών καταθέσεων..
μήνες...ανεργίας..

και ξεχάσαμε
να τη μετράμε..σε στιγμές..
σε αξίες..
σε ανάσες..
σε συναισθήματα..

ας τολμήσουμε μια νέα μονάδα μέτρησης ζωής..
ας την πούμε..
αισθήματα βαθμού..
κατά προτίμηση..

πρώτου..

λοιπόν..

"Πως αισθάνεσαι σήμερα..;"


να τολμάς..
να μιλάς..
να αισθάνεσαι..

Ιω



8 σχόλια:

  1. Χάλια από πλήξη,έχω να πάω και στο πρόγραμμα, η ώρα περνάει κι εγώ δε λέω να κουνήσω.. αλλά πρέπει

    Ωραία ανάρτηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. :)) χαίρομαι που απάντησες ειλικρινά!

      τα σέρνουμε ξοπίσω μας τα "πρέπει"..
      μα τι να κάνουμε αφού..πρέπει..??

      σ'ευχαριστώ
      καλή εβδομάδα!
      καλή δύναμη

      Διαγραφή
  2. Αγαπημένη μου!!!! Και τι δε νιώθω!

    Νιώθω ευγνωμοσύνη γιατί μέσα σε όλα αυτά έχω μια γωνίτσα στον κόσμο και παλεύω με τα λάθη μου και με τα λάθη των άλλων.
    Περισσότερο όμως νιώθω θυμό, απέραντο θυμό για όλα αυτά που βλέπω γύρω μου. Για την γαϊδουριά , για τη κοροϊδία, για τη θρασυδειλία, για τον ευνουχισμό.

    Νιώθω και λίγο κουρασμένη με τον εαυτό μου που δεν μπορώ να δουλέψω με μεγαλύτερες ταχύτητες και να ολοκληρώσω κάποιες εργασίες.

    Νιώθω δυνατή κι αδύναμη ταυτόχρονα. Νιώθω παρούσα και απούσα. Κοντά και μακριά. Εδώ κι εκεί, μέσα και έξω από τα πράγματα.

    Νιώθω όμως και πολύ τυχερή γιατί κάθε μέρα συναντώ ανθρώπους που αξίζουν πολλάαα!!!!!

    Φιλάκια καρντασίνα μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πω.πω.. νιωσίματα..
    με μια τεράστια αγκαλιά..τα εισέπραξα όλα!!

    νια νιώθεις..τυχερή Χριστίνα που μπορείς..
    να αποκωδικοποιείς αυτά που αισθάνεσαι..

    και να θυμάσαι.. πως ότι..μοιράζεσαι..
    "μοιράζεται"..και αυτό.. λιγάκι..

    Τα φιλιά μου:))
    βάστα γερά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σήμερα αισθάνομαι...πως δεν είναι δυνατόν να σε κάνω αναδημοσίευση κάθε μέρα! Επειδή -και- σήμερα έγραψες αληθινά, φαρδιά, πλατιά, μέσα μου!..."με.. λέξεις.. "κασκαντέρ";;...τι είπες πάλι βρε κοπελιά! Πολλά γλυκά φιλιά!! :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πετρίνα μου,
      η ύπαρξη...στα χρόνια της μοναξιάς..και της χολέρας..
      ή θα σε καταπιεί...
      ή θα σε εμπνεύσει..

      και οι δυο.. προτιμούμε το δεύτερο!!

      σε φιλώ γλυκά..
      και σε καμαρώνω
      καλημέρα:)

      Διαγραφή
  5. Aισθάνομαι πως τα λόγια σου μοιάζουν με μεστά στάχυα, που εμείς πρέπει να θερίσουμε,να πάρουμε τον καρπό τους και να τον γευτούμε,για να χορτάσει όχι φυσικά το σώμα μας...
    Επίσης αισθάνομαι χαρούμενη που συναντιόμαστε και τα λέμε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. πόσο σ'ευχαριστώ.. για τα πολύτιμα λόγια σου..
      μακάρι να έχω..πάντα καρπούς να δίνω..

      η χαρά είναι και δική μου..
      καλή συνέχεια Κυριακής!!
      τα φιλιά μου Ινώ:)

      Διαγραφή