πόλεμος.. ιερός..

η εκκλησία μισογεμάτη..

το φως τεντωνόταν..σε ευθείες..παίζοντας με τη σκόνη..

το αυστηρό βλέμμα των Αγίων στις εικόνες

εξερευνούσε τα πρόσωπα..και τις σιωπές..

η φωνή των ψαλτών 

εξιστορούσε την ύπαρξη..

η μικρή..είχε γείρει νυσταγμένα στην αγκαλιά μου..

η μυρωδιά των φρεσκολουσμένων της μαλλιών

με έκανε να νιώθω.. ακόμα πιο οικεία..

βυθιζόμουν σε σκέψεις..

τις έδιωχνα συνεχώς..

αυτές εκεί... επίμονες..

ενοχλητικές..

προσπαθούσα να προσευχηθώ..

να Του πω όλα αυτά 

που περίμενε.. να ακούσει..

όχι..όχι.. δεν το παίζω καλή χριστιανή..

έχω πολλές "εργατοώρες" ακόμη.. έστω να πλησιάσω..

και ο συχνός "εκκλησιασμός" αδύνατο σημείο..

η ματιά μου πέφτει.. σε ένα πιτσιρίκι..

γύρω στα 8.. 

το μαλλί του σαν τον ήλιο και ανάκατο..

στα πόδια φορούσε παντόφλες καλοκαιρινές..

ένα σορτσάκι αθλητικό... και ένα ταλαιπωρημένο αμάνικο μπλουζάκι..

έπιασα τον εαυτό μου να "επικρίνει"..

αλλάζω αμέσως..ματιά.. σκοπιά..

ε..και;

εντάξει..ήταν ένα θέαμα ασυνήθιστο..για τους πολλούς..

αλλά ήταν ένα παιδί.. τι σημασία έχει τι φορούσε...

ένα υπέροχο..αληθινό..ζωντανό παιδί...

με μάτια που βγάζαν σπίθες..

πηγαινοερχόταν συνέχεια..μέσα στην εκκλησία..

μπρος..μέχρι την Ωραία πύλη..

κοντά στα άλλα.. παιδιά..

που έμοιαζαν σαν να βγήκαν από σελίδα περιοδικού..

φροντισμένα.. όμοια..στρατιωτάκια..σωστά..

ξανά πάλι πίσω..

στους διαδρόμους... 

το χαμόγελό του ζεστό.. η ικανοποίησή του έκδηλη..

η περηφάνια ..ταϊσμένη..

ξαφνικά.. μια ηλικιωμένη κυρία..σηκώνεται..

το αρπάζει απ'τη μπλούζα..και αρχίζει να του μιλάει..

ήμουν μακριά δεν μπορούσα να ακούσω..

μόνο παρακολουθούσα..την εικόνα..

το ένα χέρι..γραπωμένο στην μπλούζα.. και το άλλο 

με τεντωμένο..το δείκτη..να πηγαινοέρχεται..με μανία..

το στόμα της πολυβόλο..

λέξη και σφαίρα...

και οι σφαίρες..βροχή..

σίγουρα στα μάτια του παιδιού..

φαινόταν  σαν μάγισσα παραμυθιού..

με μυτερά νύχια..και πηγούνι..

το γουρλωμένο βλέμμα του παιδιού

άρχισε σιγά σιγά.. να σκοτεινιάζει..

να συρρικνώνεται.. να σβήνει..

το κεφάλι του..σαν να μαράθηκε και αυτό..

 έγειρε.. ταπεινωμένο καταγής..

το χαμόγελο.. έγινε.. δυο χείλη σφιγμένα..

τρεμόπαιζαν.. 

τα μάτια του βούρκωσαν..

 κρατιόταν με νύχια..και με δόντια.. να μην κλάψει..

όταν η περιποιημένη "κυρία" 

με την εξωφρενικά...απεριποίητη..ψυχή..

τελείωσε τον "εξάψαλμο"..

το αγόρι..έτρεξε ..πίσω..

στην είσοδο της εκκλησία..πάνω στην αγκαλιά της μαμάς του..

η μαμά..συζητούσε με τη διπλανή της..

δεν είχε οπτική επαφή... με το κλαμένο πρόσωπο του παιδιού ..

δεν έδωσε καμιά σημασία.. 

όπως δεν έδωσε σημασία.. ούτε στο ντύσιμό του..

ούτε.. στο να το κρατήσει γλυκά.. δίπλα της

στην ώρα του εκκλησιασμού..

μάλλον δεν έμαθε ποτέ..τι έγινε..

 το παιδί..φορτωμένο με τύψεις και ντροπή..

βυθίστηκε..στη σιωπή..

έμεινε.. πετρωμένο.. και  πικραμένο

για κάτι που μόνο το ίδιο...δεν ευθύνεται... 

δε θα με εκπλήξει.. αν δε ξαναπατήσει... το πόδι του εκεί..

εύχομαι μόνον να αγαπά το Θεό..

άσχετα με ανθρώπους..

Θεέ μου..ήμουν τόσο θυμωμένη..

υποτίθεται..έπρεπε..να είμαι..ήρεμη..

να προσευχηθώ...

όχι να περνούν απ'το μυαλό μου όλα 

τα "κοσμητικά" επίθετα του λεξικού..

ήμουν τόσο θυμωμένη...

όχι με την "καθωσπρέπει  κυρία"... όχι..

αυτή και οι πράξεις..της είναι "δουλειά" Αλλουνού..

ήμουν θυμωμένη με μένα..

με τον εαυτό μου.. με τη δειλία μου.. 

με αυτήν την καταραμένη..διακριτικότητα..

"τους τύπους".. τα πρέπει...

έπρεπε..να σηκωθώ..

να αγκαλιάσω το αγόρι ..

και να βάλω την "κυρία" στη θέση της..

στο ποτισμένο ναφθαλίνη..ταγεράκι της..

"τη κατάντια  μου..μέσα"..

έπρεπε να προστατεύσω..την αθωότητα.. 

την ελπίδα..

και όχι .. 

το σεβασμό.. στο χώρο..στην ηλικία.. στη σήψη..

η ανάγκη για προσευχή.. πιο επιτακτική..από ποτέ..

"Κύριε.. καταλάγιασε το θυμό μέσα μου..

δώσε μου δύναμη.."

δίνω μια υπόσχεση στον εαυτό μου..

αυτό σημαίνει.. "πόλεμο"..

με οτιδήποτε στερεί..

απ'το παιδικό πρόσωπο..

το χαμόγελο που του πρέπει..

και εφόσον δόθηκε σε χώρο ιερό..

και ο πόλεμος μου.. θα είναι ιερός.. 

Αυτοί παιδί μου δεν -στίχοι  Μ.Γκανάς - μουσική Μ. Καλογεράκης 

ερμηνεία Μ&Π. Καλογεράκης

είχε πει ο Μαχάτμα Γκάντι...

"Μου αρέσει ο Χριστός σας.. δεν μ'αρέσουν οι χριστιανοί σας..

είναι τόσο διαφορετικοί απ΄τον Χριστό.."

να πολεμάς..

να αντιστέκεσαι

να μένεις "πιστός"..

Ιω

Υ.Γ. ευχαριστώ τον φίλο μου ταξιδευτή Γιάννη Π.για τη φωτογραφία..

και για τη μοναδική.."ματιά" του.