όλη η ζωή μικροί ταξιδεμοί
κάθε βήμα.. κάθε βλέμμα
το βιβλίο που θα διαβάσεις
η μουσική που θα ακούσεις·

και η μνήμη
μνήμη μου.. ο μεγαλύτερος..
Ιω

"Και πώς ξέρετε αν, καθώς ταξιδεύω έτσι, δεν έχω πάρει από πίσω, στα σκοτεινά, τον ίδιο μου τον εαυτό;"
(Φερνάντο Πεσσόα -
« Το Βιβλίο της Ανησυχίας»)

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2019

Έξω - Ζακ Πρεβέρ








ΕΞΩ



Ένα παιδί βαδίζει ονειροπολώντας το όνειρό του τον ακολουθεί χαμο-

γελώντας

όχι σαν όνειρο κατοπινό όταν θα μεγαλώσω

όχι

ένα όνειρο τωρινό αστείο κοντινό και ζωντανό

Και το παιδί γλιστράει και πέφτει και τ’ όνειρό του σπάει και το παιδί

απομακρύνεται κουτσαίνοντας κι αφήνει στο πεζοδρόμιο μια

μικρή κηλίδα αίμα

Φτάνει τότε ο γερο-άποικος που όλοι ακόμα αποκαλούν ο Διοικητής

Παγερός μπρος στην κηλίδα ψέγει επιδεικτικά

Ω αίμα

αίμα παιδιού

αίμα χαμένο

και άδικα σκορπισμένο

δεν έπρεπε να χυθείς παρά στην ώρα σου

και για της Αυτοκρατορίας τη σωτηρία

Όμως το αίμα το δικό του τώρα οργίζεται

το ξινισμένο του αίμα

το ξεθωριασμένο το ξεραμένο το γερασμένο στην υπηρεσία του στρατού

Και

περνώντας σύμφωνα με τους κανονισμούς την αρτηριοσκληρωτική και

τρίχρωμη ιεραρχία

του δίνει άσχημη γεύση προτού χαλάσει

οριστικά

Η γη γυρίζει βίαια κι η άκρη του κράσπεδου όπου υπάρχει ακόμα η

κηλιδούλα απ’ το αίμα υψώνεται ως την κεφαλή

του Διοικητή

Τότε ένας κύριος που σίγουρα είναι κάποιος έρχεται αμέσως με κάτι

πλάκες γυάλινες και σκύβει κι αυτός στο πεζοδρόμιο αλλά με πολλή

ευαισθησία



Λίγο μετά στο αμφιθέατρο μπρος σ’ ένα κοινό εκλεκτό αποδεικνύει στον

κόσμο την αιώνια ομορφιά του ανθρώπινου γένους που επιτρέπει σ’

έναν παλιό στρατιωτικό εξήντα εννιά χρονών να επιστρέψει τη ψυχή του στο Θεό χύνοντας τελικά μόνο λίγο αίμα όμοιο και τούτο αποδεικνύεται

επιστημονικά με ενός μικρού παιδιού

Τότε με μια θερμή κι απίστευτη ορμή νόμιμης περηφάνιας ο κόσμος όλος

κλαίει από συγκίνηση αγκαλιάζεται  χειροκροτεί κι ορθός

Εμπρός παιδιά σαν ένας ψάλλει

Και όλοι μαζί σαν ένας από τη μια κι από την άλλη ένας μόνος έμεινε

καθιστός

ένας παρασκευαστής που ήρθε εδώ από πλήξη

Αυτομάτως και με μιας τον έδειξαν με το δάχτυλο και τον κεραυνοβόλησαν

με το βλέμμα

Συγχωρέστε με νύσταζα

βρίσκω τον πόλεμο θανάσιμα ανιαρό

καταλαβαίνετε λοιπόν

Όμως μην ενοχλείστε

μη σταματάτε το ξεφάντωμά σας

εμπρός εμπρός

εμπρός παιδιά εμπρός εμπρός

αίμα μιαρό ας ποτίζει τα χνάρια σας κι οι σάλπιγγες της Ιεριχούς σε κάθε

τέτοια μεγάλη στιγμή ας γκρεμίζουν τα τείχη

Συγχωρέστε με τέλος που τάραξα αφελώς τις μεγάλες αιματηρές σας

διαχύσεις

Γι αυτό τον πέταξαν έξω ατιμωτικά

Έξω

παρόλο που ο πόλεμος κι ο θάνατος είναι χαραγμένα μέσα στο μυαλό του

έξω σαν κάθε μέρα

τρέχει στο ερωτικό του ραντεβού

Γι αυτόν

το αίμα είναι πάντα

ο πιο θερμός της ζωής εραστής



Όσο υπάρχει ένα βαρέλι κόκκινο κρασί πίσω απ’ το μαγαζί του

φεγγαριού

Όσο υπάρχει μια καράφα δροσερό νερό στη βεράντα

του ήλιου

Όσο υπάρχει ένα σμάρι ψάρια σε κάθε θαλάσσιο κύμα



Όσο υπάρχει

Ένα κορίτσι ανήσυχο μπροστά στον ημεροδείχτη

Που καρτερεί δίχως λέξη να πει το αίμα να φανεί.



Ζακ Πρεβέρ «Βροχή και λιακάδα», 
Μετάφραση: Γιάννης Θηβαίος, Πρόλογος: Μάρω Βαμβουνάκη, εκδ. Καλέντη
(προδημοσίευση)



Όσο..
Ιω




Σημ.: Φωτ. από το διαδίκτυο



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου