(Φωτ.1)
ΤΡΙΟΠΤΡΙΟΝ
1
Τό ἄστρο δέν ἢτανε ξένο
εἶχε προορισμό:
ἐβλέπετο
ὅπως λιθάρι παραλίας
στρόγγυλο ὅσο ποτέ
ἰονόσφαιρο ἲσως
ὀφθαλμοειδές καί ζέον
ὑπάρχον στίς καμπύλες
καί στ' ἀριθμητικά του
ἀλλά μή ὑπάρχον
στά ἀπό χρόνους πολλούς
ἐξαντλημένα ἐπίθετα
και οὐσιαστικά του.
2
Κι ὁ λόγος χτες περί φωνῆς:
δέν εἶμαι σύννεφο
ἀδειάζω ὅλα τά πρόσωπα
καί πρῶτα ἀπ' ὅλα τό δικό μου
γι' αὐτό δέν ψάχνω, οὒτε κανείς
καί μ' ἒχει ψάξει, ἀχανής
ἀκινητῶ στόν ἑαυτό μου.
3
Σπάω πότε-πότε μέ τά μάτια
ἓνα κλαδί
ἢ τό γυρίζω χρυσό ἀπό τ' ἂστρα
καί τό φυτεύω στό μυαλό
νά τραγουδεῖ.
Ρείκια Κυλλήνης 2.8.1983
Δ.Π.Παπαδίτσας - Το Προεόρτιον - εκδ.Στιγμή, Αθήνα 1986
(Φωτ.2)
να αδειάζεις..
να "ακινητείς" στον εαυτό σου..
να σπας..
να γυρίζεις..
να τραγουδάς..
Ιω
Σημ.: Φωτ.1 από το διαδίκτυο
Φωτ.2 από προσωπικό αρχείο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου