αποχαιρετισμός...

 ο χρόνος.. λένε.. φέρνει δώρα..

ναι.. απλόχερα..

μα παίρνει.. κιόλας..

παίρνει..

παίρνει ανθρώπους αγαπημένους..

στους στερεί..

τη φυσική τους παρουσία τουλάχιστον..

γιατί..

αν αγαπάς..όπως είπαμε..

τους κουβαλάς..πάντα μέσα σου..

και νικάς τον χρόνο..

έφυγε..η γιαγιά..

πλήρης ημερών..
ήρεμα και ήσυχα στον ύπνο..
όπως "τους πρέπει"..τους καλούς ανθρώπους..

τον σέβομαι τον θάνατο..

δεν δυσανασχετώ..

δεν μ'αρέσουν τα κλάματα.. οι οδυρμοί..

σαν ίσος προς ίσον..

τον κοιτώ στα μάτια..

τον υπολογίζω και τον θαυμάζω εξίσου..

όσο αγαπώ τη ζωή..

χωρίς..αυτόν..η ζωή δεν θα υπήρχε..

δεν θα άξιζε μία..

κοσμικός..νόμος..οι αντιθέσεις..

κι εδώ..

μεγαλύτερη αντίθεση..δε θα βρεις..

χωρίς..θλίψη λοιπόν..

με χαμόγελο μεγάλο..

σε αποχαιρετώ γιαγιά..

είναι δύσκολο να ζεις μακριά..
κυρίως κάτι τέτοιες στιγμές..
τελευταία σε είδα τον Αύγουστο..
σε έναν μήνα..θα ήμουν πάλι εκεί..
δεν πρόλαβα..

σε φέρνω στο μυαλό μου..
περιεργάζομαι..όλες αυτές τις λεπτομέρειες..
που κάνουν..τα μικρά που αγαπάς..
πάνω σε έναν άνθρωπο..μεγάλα...

και γράφω..

όχι από ψώνιο..όχι από συνήθεια..

όχι να μοιραστώ..όχι να δεχθώ..συλλυπητήρια..

μα..από ανάγκη..

να σε καταγράψω..στην αιωνιότητα..

"τα γραπτά..μένουν"..

ίσως..τα δισέγγονα..λησμονήσουν..κάποτε..

και..το μετά..απ' το μετά..ακόμη πιο πολύ..

μα έτσι..

θα μείνεις..εδώ..

με λεξούλες..φωναχτές..

σε σελίδες λευκές...

με γράμματα που θα χοροπηδούν..

πάντα...μόλις..ξαναδιαβαστούν..

και θα θυμούνται..όλοι..

ορφανή από μάνα..από μικρή..

με τη δίδυμή σου αδερφή..νεκρή στη γέννα

με έναν πατέρα σκληρό..σαν πέτρα..

και μικροπαντρεμένη.. με έναν σύζυγο..καλό..

μα λίγο..."τζαναμπέτη"..όπως συχνά..

άκουγα να αποκαλούν τον παππού στο σπίτι..

λίγο..νευρικό..

 με εμάς τα εγγόνια..πάντα μελιστάλαχτος..

και με χαμόγελο..γενναίο..

"έφυγε"..πολύ πιο νωρίς..20 χρόνια πριν..

και σε άφησε..

σε μια ησυχία..δύσκολη στην αρχή..

δεν είχες μάθει..χωρίς.."ζυγό"..

μα καλοδεχούμενη..μετά..

σχεδόν..απολαυστική..

μαθημένη στη σκληρή δουλειά των χωραφιών..

στυλάκι...μινιόν..μια ζωή..κιλά 47..

και μέχρι..ένα χρόνο πριν..

στο πόδι...δουλειές..ψώνια..επισκέψεις..

μέχρι και περμανάντ..στα μαλλάκια σου έκανες..κοκέτα..

να είσαι πάντα περιποιημένη..

-Αχ γιαγιά..πάντα στην τρίχα..έτοιμη να σε ξαναπαντρέψουμε..

σε πειράζαμε..

-Αχάαα ξέρεις..τώρα..εγώ...σιγά...9 δισέγγονα έχω..

και χασκογελούσες..."κάτω απ'τα μουστάκια" σου..

κάθε που ερχόμασταν επίσκεψη..στο χωριό..

πάντα μας περίμενες έξω..στο μπαλκόνι..

να μας προϋπαντήσεις..

με χαμόγελο..πλατύ..

η διαδικασία..που ακολουθούσε

ίδια..και απαράλλαχτη...αιώνες τώρα...

φοντάν..λικέρ..δεύτερο κέρασμα..

και χυμό με κρακεράκια..για τα δισέγγονα..

αυτά τα αλμυρά..με τα ζώδια..επάνω...

μμμ πιο πολύ..νομίζω τα περίμενα εγώ..

απ'ότι τα παιδιά..

μετά..συζητήσεις...τα νέα μας..

γέλια..φωνές... αστεία..

και ο χρόνος έτρεχε..νερό..

πάντα αδικημένη..στο χρόνο

που σου διαθέταμε..

γιορτές..αργίες..καλοκαίρια..

κατοικοεδρεύαμε..

στην πάνω..γιαγιά..της μαμάς..

εκεί..ήταν η βάση μας..

έτσι συνήθως δεν γίνεται..

στην ελληνική "οικογένεια"..;

η μαμά..της μαμάς..λιγάκι..πιο..κοντά..

και η μαμά..του μπαμπά..

η "πεθερά"..λιγάκι πιο κείθε..

σε απόσταση ασφαλείας..

μα τα παιδιά..είναι παιδιά..

αγαπούν..

ξέχωρα..απ'τις λογικές των μεγάλων..

έτσι..σε σένα..κάναμε..

επισκέψεις..

είτε..να φάμε..το υπέροχο γιουβέτσι σου..

τον απίθανο μπακλαβά σου..στις γιορτές..

είτε..να πιούμε απογευματινό καφέ..

και κάθε..που εμφανιζόσουν..

στο οπτικό πεδίο..του μπαμπά..

το βλέμμα του άστραφτε...

άλλαζε...χαμογελούσε ολόκληρος..

αυτός..είναι..ο σημαντικότερος..λόγος..

που σ'αγαπώ..πολύ..

κι ας μην στο έλεγα συχνά..

σ'αγαπώ..γιατί έκανες..τον μπαμπά μου

να λάμπει..όταν σε έβλεπε..

όταν ερχόταν η ώρα να επιστρέψουμε

πίσω στη Θεσσαλονίκη

πάντα..μας ξεπροβοδούσες

μέχρι..την αυλόπορτα..

είτε με χιόνι είτε με κρύο ή με βροχή..

εσύ εκεί..όρθια..

να μας σταυρώνεις..στοργικά

και να φωνάζεις..

"Το χαντάκι..πρόσεχε το χαντάκι.."

(κάνοντας στροφή το αυτοκίνητο

να βγει από την αυλή στο δρόμο

υπήρχε παράλληλα..στην άκρη του δρόμου

ένα χαντάκι, ένα μέτρο βαθύ

για να μαζεύει τα βρόχινα νερά..)

αυτή..η τελευταία σου έννοια..πάντα..

το χαντάκι..

αντίο γιαγιά..!

καλό παράδεισο..

φεύγεις..τώρα..που τα χαντάκια της ζωής..

γινήκαν πιο πολλά..και πιο βαθιά..

μα μη σε μέλλει..

είμαι σίγουρη πως η αγάπη

και η ευχή σου..

θα μας ακολουθεί..

όσα χαντάκια..

κι αν βρεθούν στο διάβα μας..

να χαμογελάς..

να θυμάσαι..

να έχεις πίστη βαθιά..

αντίο!

Ιω

https://www.youtube.com/watch?v=411iOnRcjAU

Ludovico Einaudi - Fly

μικρές φιλοσοφίες.. σε φόντο γαλανό..

καθισμένες αγκαλιά στην παραλία με τη μικρή μου..

αγναντεύοντας ορίζοντες γαλάζιους..

ψάχνοντας το σημείο που ενώνονται..

 η Θάλασσα κι ο Ουρανός..

-Μαμά, ξέρεις ότι κάποια πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται ;

- Τι εννοείς, χαρά μου ;

-Να κοίτα.. η Θάλασσα..το νερό..φαίνεται μπλε μα δεν είναι..

το νερό είναι διαφανές..

Ο Ουρανός φαίνεται γαλάζιος..μα δεν είναι..ο αέρας είναι διαφανής..

όμως εμείς νομίζουμε και λέμε ότι είναι μπλε..

-Πολύ σωστή παρατήρηση αγάπη μου..

(άρθρωσα..μόλις μπόρεσα να κλείσω το στόμα μου από την έκπληξη..

μιλάμε για ένα παιδί.. εννέα ετών..)

και συνέχισα..

- Είναι πολλά μικρό μου αυτά που φαίνονται αλλιώς απ'ότι είναι πραγματικά..

άλλα βλέπουμε..άλλα ακούμε..άλλα καταλαβαίνουμε..

άλλα νιώθουμε..

άλλα λέμε..

 έτσι..υπάρχουν όλες αυτές..οι παρανοήσεις..οι παρεξηγήσεις..

και η έλλειψη συνεννόησης..φέρνει..συχνά..

τη δυστυχία..τη μοναξιά..την απογοήτευση..την απομόνωση..

είναι πολλά αυτά που φαίνονται αλλιώς..από αυτό που είναι αληθινά..

τα μάθαμε έτσι..

και πρέπει να τα ξεμάθουμε

και να τα ξαναμάθουμε 

για να κατανοήσουμε τη ζωή..

-Πες μου ένα άλλο.. μαμά..

ένα άλλο που είναι αλλιώς απ'ότι το ξέρουμε..

-Ας πούμε..η αγάπη μάτια μου..

-Η αγάπη..; Τι εννοείς..;

-Σκέψου μέσα σου τι εννοείς εσύ αγάπη..

-Αγάπη είναι ..τα ζωάκια..η αγκαλιά..

-Για σένα αγάπη είναι αυτό..

για κάποιον άλλον..αγάπη είναι οι άνθρωποι..

για άλλον ο εαυτός του..

η δουλειά του..

για άλλον η αγάπη έρχεται και φεύγει..

για άλλον η αγάπη είναι κάτι που τελειώνει..

Τελειώνει ποτέ η αγάπη ..μικρή μου..;

-Δεν τελειώνει.. μαμά; Όταν κάτι που αγαπάς σταματά..τελειώνει..

-Για σκέψου καλύτερα..

ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι..;

το αγαπάς μόνο..τη στιγμή που το ακούς..;

-Όχι το αγαπάω και μέσα στο μυαλό μου..

-Πολύ σωστά..το αγαπάς..και όταν αυτό παύει να υπάρχει..

είπες..τη μαγική λέξη.."μέσα"..στο μυαλό..

μέσα..λοιπόν..

μέσα στην ψυχή..στην καρδιά..στο μυαλό..

Ό,τι αγαπάμε.. είναι μέσα μας..

το κουβαλάμε μέσα μας..και δεν τελειώνει ποτέ..

κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει..

-Ναι ίσως..αλλά όταν δεν έχουμε αυτό που αγαπάμε

είμαστε δυστυχισμένοι.. 

όπως όταν χάσαμε τη Σνόου (τη γατούλα)..

τώρα είμαι στενοχωρημένη χωρίς τη Σνόου..

Σίγουρα νιώθεις στενοχώρια και πόνο..

αλλά η αγάπη είναι άλλο πράγμα..μην τα μπερδεύεις..

Δεν μπορείς να πεις.. "Δεν σ'αγαπώ γιατί δεν σε έχω"..

η αγάπη δεν είναι κτήμα..

αυτό που νιώθεις..είναι εγωισμός..

είναι η έλλειψη της ικανοποίησης της ανάγκης σου

να είσαι με αυτό που αγαπάς..

Η αγάπη δεν είναι κτήμα..

είτε μιλάμε για άνθρωπο..είτε για έννοια..είτε για αντικείμενο..είτε για ζώο..

αγαπώ..δεν σημαίνει έχω..

κανείς..δεν είναι κανενός..

καθένας είναι κύριος του εαυτού του..

η αγάπη δεν είναι κτήμα..

 αγάπη είναι η γνώση της ύπαρξης αυτού που αγαπάς..

ξέρεις ότι υπάρχει απλά..

και ξεχειλίζεις από αγάπη..

ακόμη κι όταν αυτό παύει να υπάρχει..

η αγάπη σου δεν θα πάψει να υπάρχει ποτέ..

είναι μέσα σου..

φτάνει να είναι αληθινή..

όχι καπρίτσιο...όχι εγωισμός..

αληθινή..ατόφια..πως να στο πω..

η αγάπη ενώνει..τα βάθη μας.. 

με τα σπλάχνα της Γης

και το βλέμμα του Θεού..

και μέσα σε αυτό το τρίγωνο..

σε αυτό το "γήπεδο"..

παλεύουν οι αντιθέσεις μας..

νικητής..υπάρχει μόνον..

όταν νικήσει η αγάπη..

μόνον..

-όταν νιώσεις αγάπη μου αυτό που σου λέω..

τότε θα βρεις τις δόσεις ευτυχίας που χρειάζεσαι

για να ζήσεις τη ζωή σου όπως αξίζει..

γιατί αυτό που αγαπάς..δεν θα τελειώνει ποτέ..

θα αγαπάς..ανθρώπους..μουσικές..ποιήματα..χρώματα..

πίνακες..τόξα Ουράνια..γατούλες..φιλίες..γεύσεις..μυρωδιές..

θα τα κουβαλάς μέσα σου..

προσεκτικά..

πολύτιμα..

με αγάπη..

ακόμη..κι όταν εγώ..δε θα είμαι τριγύρω..

θα ξέρεις..

θα νιώθεις..

ότι δεν θα έχω φύγει ποτέ

γιατί σε αγαπώ και με αγαπάς..

γιατί ποτέ δεν θα σταματήσουμε

η μια..να κουβαλά..μέσα της την άλλη..

όπως η Θάλασσα κι ο Ουρανός..

όπως οι μουσούδες και τα χρώματα που αγαπάς..

όπως τα λόγια του Ελύτη..που αγαπώ..

"Δίνω το χέρι στη δικαιοσύνη

Διάφανη κρήνη κορυφαία πηγή

Ο ουρανός μου είναι βαθύς κι ανάλλαχτος

Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα

Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα"*

- Τι είναι αυτά που λες μαμά, κουνήσου από τη θέση σου

εσύ δε θα φύγεις ποτέ..

(και με αγκαλιάζει σφιχτά)

- Βρε μικρό μου.. τι λέγαμε τόση ώρα.. ; 

το ποτέ..δεν υπάρχει στην αγάπη..

έλα, μη μου ταράζεσαι..

..δεν έχω σκοπό να φύγω σύντομα..

άλλωστε..έχεις ακόμη..

τόσα πολλά να μου μάθεις..!!

να νιώθεις..

να ακούς..

να κοιτάς Ουρανό..

να αγαπάς..αδιάκοπα..

Ιω

*Οδ.Ελύτης - Ηλιος ο πρώτος (1943) - ΙΙ Σώμα του καλοκαιριού