όλη η ζωή μικροί ταξιδεμοί
κάθε βήμα.. κάθε βλέμμα
το βιβλίο που θα διαβάσεις
η μουσική που θα ακούσεις·

και η μνήμη
μνήμη μου.. ο μεγαλύτερος..
Ιω

"Και πώς ξέρετε αν, καθώς ταξιδεύω έτσι, δεν έχω πάρει από πίσω, στα σκοτεινά, τον ίδιο μου τον εαυτό;"
(Φερνάντο Πεσσόα -
« Το Βιβλίο της Ανησυχίας»)

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

Σπίτι..είναι..εκεί που η ιστορία σου..ξεκινά..




τελειώνοντας τη δουλειά..
πριν πάρω το δρόμο της επιστροφής..
περπατούσα στους δρόμους τις Θεσσαλονίκης..
κατέβαινα την Κατούνη
διέσχιζα τα λαδάδικα..
έφτανα παραλία στο λιμάνι..
χάζευα..το υπέροχο ηλιοβασίλεμα..
και ψιθύριζα στον εαυτό μου..

"Αυτήν την πόλη..δεν θα την αφήσω..
για τίποτε στον κόσμο.."

Χα!.. τι μας λες...

λένε πως..όταν εσύ κάνεις σχέδια..
"Το Αφεντικό"...επάνω.. γελάει..

και στην περίπτωσή μου...
ξεκαρδιζόταν..
στέλνοντας..μπόλικες..
ακτίνες φωτός..
να γαργαλήσουν..και εμένα..




έτσι τα έφεραν...η μοίρα..και τα χρόνια..

να γίνω.. και εγώ..
οικονομική μετανάστρια..
εσωτερικού..
πως..λέμε..
"παίρνω το καπελάκι.. μου..
και φεύγω"..;;


έτσι ακριβώς...

παρατηρούσα.. τους ανθρώπους..
χωρίς ησυχία..και ύπνο..
να βυθίζονται..στα προβλήματά τους..
 και..
η κατάθλιψη.. να ελλοχεύει..
να χώνεται στα βάθη..
των ματιών τους..
και από..εκεί..στη ψυχή..

όχι κοπελιά..
όχι εγώ..δε θα σε "παίξω"..
 μαύρα..δεν τα βάφω..
και ας μου πάνε..

άντε τα βάφω μπλε..απ'τις θάλασσες..
και φύγαμε..




λεμόνια..πετούσε ο Θεός.;
εγώ..θα έφτιαχνα.. λεμονάδα..
κρύα..δροσερή..
νησιώτικη..
απ'αυτή που τα λεμόνια..
τα κόβεις απ'τον κήπο σου..
και τα στύβεις..
να μοσχοβολήσει το Σύμπαν..


ήδη μετρούσα 4 μετακομίσεις..στο ενεργητικό μου..
μια ως παιδί.. μια ως έφηβη..
δυο ως ενήλικη..

τραβήξαμε..για τα νησιά..

άλλες δυο.. εκεί..
και βλέπουμε..



το είδα έτσι...το είδα αλλιώς..
τελικά.. μου άρεσε..
κάθε τι που σου δίνεται..είναι ευλογία..
είναι ευκαιρία..
ευκαιρία..για ταξιδεμούς..

δύσκολοι καιροί..ναι

αλλά... νέες ομορφιές..

εξερευνήσεις..σε ήθη..έθιμα...παραδόσεις..μουσικές..
καινούργιοι άνθρωποι..
εικόνες..αρχής..
χρώματα..ανανέωσης..
νέα τοπία..





όνειρο..ζωής να ζήσω σε νησί..
μακρινό ίσως..
αλλά..να ..που τα όνειρα..
αν τα ποθείς αληθινά..
καμιά φορά..βγαίνουν..

-"Πώ, πω..σε λυπάμαι...
πάλι..μετακόμιση..;
λέγανε.."εμψυχωτικά"..οι καλοθελητάδες..

- Ναι ωρέ..γιατί..;;;
εσύ..θα τα κουβαλήσεις.. και κόπτεσαι έτσι..;
..μείνε εσύ.. βιδωμένος..
στον μικρόκοσμό σου..
"στα όρια που σ'έχουν φυλακίσει"
χωρίς..να ξεμυτίζεις..ρούπι..
απ'όσα..έχεις μάθει..
και σε κάνουν να νιώθεις ασφαλής..
και άσε με εμένα..

-Τι..όλα αυτά θα τα πάρεις μαζί σου...;
τι τα θες..δε σου χρειάζονται..
πάρε μόνον τα απαραίτητα..
αφού θα ξαναγυρίσεις...


-Και να ζω..σαν φοιτήτρια..
σε έναν χώρο..που δεν είμαι εγώ...;


μπααα.. όλα θα τα πάρω..
όλα..


όλα όσα αγαπώ..

όλα όσα.. με γεμίζουν..


όλα όσα...μου θυμίζουν...


όλα όσα.. με φυλάνε..


και με προστατεύουν



και ας φύγω..όποτε φύγω..




κάθε σπίτι είναι
ένας ζωντανός οργανισμός..



παίρνει από σένα..
και δίνει σε σένα..


θέλει..αγάπη...
θέλει..μεράκι..

θέλει τη φροντίδα σου..


να το στολίσεις..

να το γεμίσεις..με στιγμές σου..
με σένα..
να το γεμίσεις από σένα..



κι όσο το αγαπάς..


τόσο καλόκαρδο..και ανοιχτόκαρδο..
θα είναι αυτό μαζί σου...



θα σε προσέχει..
στην αγκαλιά του..


θα σου χαρίζει..
όμορφες..εικόνες..


μνήμες..που κάποτε..
θα ξαναζείς..


χαμόγελα..


που θα φωτίζουν το πρόσωπό σου..



να στέκεσαι να το αφουγκράζεσαι..


να νιώθεις..τι χρειάζεται..


αέρα..φως.. ζεστασιά..
θόρυβο..φασαρία..
ζωντάνια..
ηρεμία..


άσε να σου μιλήσει..
το αποπαίρνεις..συνεχώς..


μια το κατηγορείς..ότι είναι μικρό..
και δε χωρά τίποτα..
μια ότι είναι μπελάς..
και σκοτώνεσαι..να το καθαρίσεις...
μια ότι έγινε...φυλακή..
και σε έκλεισε..μέσα..

τι θέλεις.. επιτέλους..;
ξέρεις;;
συνεργάσου μαζί του..

αγάπησέ το...

είτε είναι δώμα..
είτε..ανάκτορο..
είτε..ερείπιο..
είτε..δανεικό..

είναι η φωλιά σου..


το καταφύγιο...
η θαλπωρή..
το κάστρο σου.


το κουκούλι...
που τυλίγει..
με προστασία..
το σώμα...και τη ψυχή σου..

το σπίτι σου.. σου μοιάζει..λένε..




"σπίτι..είναι εκεί..που η ιστορία σου ξεκινά.."

και θα είναι..σπίτι σου...
όσο..έχει..να σου πει..μια ιστορία..

όταν..δε θα'χει πλέον..τίποτε να σου πει..

όταν θα στέκει..βουβό..

θα ξέρεις.. ότι ήρθε ο καιρός..

να ξαναγράψεις...

νέες ιστορίες..

ίσως.. σαν κι αυτές..

για  "τζίντες"..
που δε μένουν σταθερές..
που μετακινούνται συνεχώς..


με φλέβα από τζίντες...
και εγώ..
θα ξαναφτιάχνω..
το σπιτικό μου..
εκεί..
όπου..έχω..μια ιστορία..να πω..


να χαμογελάς..

Ιω


Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

μια..στο εκατομμύριο..

(Δεκαπενταύγουστος στην Όλυμπο Καρπάθου -
 ο κος Αντώνης Ζωγραφίδης στην τσαμπούνα, ο κος Μιχάλης Ζωγραφίδης στη λύρα
και ο κος Μανώλης Φιλιππάκης στις μαντινάδες)


προχωρούσε.. με αυτό τα χαρακτηριστικό του βάδισμα..
το χοροπηδηχτό..σαν να πετούσε..
..αέρας..
αυτό θυμάμαι..πρώτο..
όλα βιαστικά πάνω του..
να μην τα πιάνει ο χρόνος..
να μην μπορεί να αγγίξει τίποτε.. 

τη μοναδικότητα..
το ταλέντο..

απ'τις πρώτες γνωριμίες μας..
στη λατρεμένη Κάρπαθο..
ένας ακόμη λόγος..
να αγαπήσεις σαν δικό σου ..
αυτό το νησί..

τα μάτια του αστράφτανε φωτιές..
σου μιλούσε και μπορούσες να δεις
τις συνάψεις των νευρώνων.. 
να κεραυνοβολούν τις λέξεις..και τις παύσεις..
αρχιτέκτων, αγιογράφος, μουσικός,
κατασκευαστής παραδοσιακών μουσικών οργάνων, 
μαντιναδόρος άφταστος και γλεντζές..περίτρανος..
γνήσιο τέκνον Ολύμπου γέννας..

όταν πρωτογνώριζε κάποιον..
τη χειραψία..ακολουθούσε πάντα η ίδια ερώτηση..
"Από που είσαι..;"
και όταν έπαιρνε την απάντηση..
έκανε τους συνειρμούς στο μυαλό του..
και κατέληγε..στο συμπέρασμά του..
"Μάλιστα.. εκεί έχετε κέδρο..τέλεια..
αν βρεις ένα κομμάτι 1,00 x 1,00
θα μου το στείλεις..;"
άλλοτε αναζητούσε..καρυδιά..μουρνιά..
ασφένδαμο..

σου μιλούσε με στίχους του Καβάφη..
με ρήσεις αρχαίων..
σε συμπόσια..μαγικά..

τα λεπτά..της ώρας..εξαφανιζόταν..
με το που άνοιγε..το στόμα του..
και εσύ..παρακαλούσες..
να' χες..άλλες δυο - τρεις ζωές..
να μάθεις.. κι άλλα..
ιστορίες απ'την Όλυμπο..
περιγραφές.. από εποχές..
που έχουν χαθεί..
πως διένυε καθημερινά δεκάδες χιλιόμετρα
για να πάει σχολειό στο Απέρι..
πως γλεντούσαν παλιά..
ιστορίες από την Οξφόρδη..
που δίδασκε η γυναίκα του..
καθηγήτρια ανθρωπολογίας και ζωγράφος..
λόγια περηφάνιας για τον υιό..
που πέτυχε στην Αγγλία..
(είναι ο Γιάννης Φιλιππάκης 
του δημοφιλούς..ελπιδοφόρου..
 αγγλικού συγκροτήματος..
FOALS..)

παρέα συνήθως..με τον κο Μιχάλη
αχτύπητο δίδυμο..
αντίδοτο σε καιρούς μίζερους..
στις παρέες.. στα πανηγύρια..
έπαιζε μουσική..χόρευε μπροστά στον κάβο..
και αν δε σε παρέσερνε το χιόνι του χρόνου στα μαλλιά του..
θα έβαζες στοίχημα..
πως ήταν συνομήλικος..
πως έκανε συμφωνία μαγική..με τους καιρούς που περνούσαν..

ένας παντοτινός φίλος 
άνθρωπος..αλλιώτικος..
γεμάτος..

και κάθε που θα έρχεται στο μυαλό μου
θα μου θυμίζει..

πως μια.. στο εκατομμύριο..

βγαίνουν κάτι πλάσματα .. στον κόσμο τούτο..
μοναδικά..
με όλα τα ταλέντα και τα κάλλη που θα μπορούσε
να στολίσει ο Θεός..
όχι..γιατί τον πέτυχαν σε τρελά κέφια..
αλλά γιατί είχαν τη δύναμη τη γενναιότητα και την τόλμη
να διεκδικήσουν..
τα πάντα τους..
μέχρι τελευταίας... ρανίδας... ύπαρξης..


καλή σου ώρα εκεί στο νησί της Καρπάθου..κύριε Μανώλη..
έχεις πάντα την αγάπη και την εκτίμησή μας..

Χαίρε,

Ιω



Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

Νοέμβρης μήνας..








με τοπάζι και χρυσάνθεμα..
βγαίνω να σε πάρω απ΄το χέρι..
ευεπίφορα..με οδηγείς..

"30 μέρες".. - μου ψιθυρίζεις.. - 
"έχεις να μου δώσεις..30 από τις μέρες σου..";
"δεν είμαι μόνον βροχή..
έχω μερικά διάκενα Φωτός.. για σένα.."

και με τραβάς.. να με ταξιδέψεις..
να μου τα δείξεις.. όλα..
όλα όσα αγαπάς..

έχει νυχτώσει..
μου δείχνεις πάνω στον ουρανό..
"Κοίτα -  μου λες.. σαν παιδί.. -  οι Πλειάδες..
κοίτα.. πως λάμπει..η Πούλια..
κοίτα..
μπορείς να δεις φτερούγες..και σπαθιά
να αστράφτουν στο σκοτάδι..
Έλα οι Ταξιάρχες μας καλούν..
πάμε Μυτιλήνη..
 εκεί που άφησες..τα πρώτα σου χρυσά σκουλαρικάκια..
εκεί..στο προσκεφάλι του..
στην μορφή..από χώμα και αίμα..

αντέχεις.;"

Mε πας.. κοντά στο Διαφάνι..στην Κάρπαθο..
ο Άγιος Μηνάς.. το πανηγύρι του..
σκαρώνουμε μαντινάδες..με τσαμπούνες και λύρες..κουδουνάτες..
με λαούτα..και γλεντζέδες..ξακουστούς..

με το κεφάλι να γυρίζει...
ξανά..πάλι.. με τραβάς..
όπα... μια στάση Αθήνα..
"Εδώ Πολυτεχνείο" ..μου λες..
και μου δίνεις..το πιο κόκκινο γαρύφαλλο που έχω δει ποτέ..

στον ουρανό.. μια καταιγίδα Λεοντιδών
ντύνει με φως την πορεία μας..

με ανεβάζεις βόρεια..στην πατρίδα μου..
εκεί..που βροχή σημαίνει..ανάσα..
εκεί..που μυρίζει ..  σπιτικό..
εκεί που τα Εισόδια της Παναγίας..
σου φέρνουν μνήμες..και προσευχές..

"δώσε ένα φιλί..στους ανθρώπους σου..
πες τους θα ξανάρθεις..
κάποια μέρα.."

"Κλείσε τα μάτια ..
 - εξωανθρώπινη η αίσθηση.. -
και τώρα..
κάπου που δεν έχεις πάει ποτέ..
το άφησα για το τέλος.."
Ανοίγω τα μάτια στην Πάτρα..
-Μα..πως.. ;
-Nαι, είναι του Αγίου Ανδρέα..
φτάσαμε 30η ..μέρα..
αύριο φεύγω..

-Ένα αστέρι.. έπεσε..το είδες..;
- Ναι.. το πρόλαβα..- σου απαντώ-
- Έκανες ευχή..;
- Έκανα..και ευχή..
- Θα μου την πεις.. ή δεν κάνει..;
-Θα στην πω.. δε με νοιάζει..
-Κι αν δεν βγει..;
-Είμαι σίγουρη ότι θα βγει..
εσύ δεν μετράς.. είσαι αέρας..
- Λοιπόν..;
- Να ευχήθηκα..τα λόγια του Ελύτη..

"Ό,τι αγαπώ...να γεννιέται αδιάκοπα..
ό,τι αγαπώ..να βρίσκεται..
στην αρχή του πάντα.."

για όσο..

-Τι σκέφτεσαι.;
- Μια σκέψη ανόητη...
αναρωτιέμαι..
αν ο Ελύτης επέλεξε..ο ίδιος..
να βγει απ'τα σπλάχνα της μάνας του..
 στην αγκαλιά σου..
να σε γιορτάζει..
κάθε χρόνο...

-Πρέπει να φύγω.. ραντεβού του χρόνου..;
- Ναι..θα είμαι εδώ..τριγύρω..
-Να σε αφήσω κάπου..φεύγοντας..;
- Σε όποια θάλασσα του Αιγαίου βρεις πρώτη..
..φτάνει να βλέπω θάλασσα..

Καλό μήνα!

να χαμογελάς..

Ιω


Υ.Γ. Αυτόν τον μήνα για να είμαστε εντός εποχής προτιμάμε
Αχλάδια, μήλα, ρόδια, λεμόνια, μανταρίνια, πορτοκάλια