όλη η ζωή μικροί ταξιδεμοί
κάθε βήμα.. κάθε βλέμμα
το βιβλίο που θα διαβάσεις
η μουσική που θα ακούσεις·

και η μνήμη
μνήμη μου.. ο μεγαλύτερος..
Ιω

"Και πώς ξέρετε αν, καθώς ταξιδεύω έτσι, δεν έχω πάρει από πίσω, στα σκοτεινά, τον ίδιο μου τον εαυτό;"
(Φερνάντο Πεσσόα -
« Το Βιβλίο της Ανησυχίας»)

Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

" η πάλη και ο ελλανόδικος"





Η πάλη και ο ελλανόδικος

Πάλεψα με τη μοίρα σώμα με σώμα.
Προσπαθούσε να μου αφαιρέσει το πρόσωπο.
Και τόσο πολύ χτυπήθηκα, που,
όπως βάδιζα ακούγονταν
σαν σπασμένα γυαλιά τα κόκαλα μέσα μου.
Αυτή τη στιγμή δεν ξέρω σε ποιο σημείο
βρισκόμαστε σε νίκη ή σε ήττα.
Άλλωστε ο ελλανόδικος ήλιος
μας κρίνει ακόμη. 
Γιατί, ως την ώρα, κανείς από τους δυο μας 
δεν παραδόθηκε.


Νικηφόρος Βρεττάκος - Εκκρεμής Δωρεά -  


να ακούς..
να παλεύεις..

Ιω

Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

ο καιρός των βροχών..



σε κάποια νησιά..
το καλοκαίρι..δεν βρέχει ποτέ..
πιάνεις Ιούνη..
και ξεκινά η "δίψα"..
ούτε σταγόνα.. ούτε χάδι..ούτε μυρωδιά..
ούτε ουράνια τόξα..
και οι μέρες περνούν..στεγνές..
λιάζοντας ψυχή και κορμί..
σε σχοινιά..κρεμασμένα..
στου Αιγαίου τις μπουγάδες..

και φτάνεις.. Οκτώβρη..
ευλογημένος μήνας..
ανοίγεις..τα μάτια ένα πρωί..
και η μυρωδιά βρεγμένου χώματος
σου χαϊδεύει τα ρουθούνια..

επιτέλους ψιθυρίζεις..
επιτέλους θα πιω..
θα ξεδιψάσω..
αισθήσεις μηνών κρυμμένες..

και κλείνεις τις μουσικές..
να ακούσεις άλλες.. μελωδικότερες..
και κρατάς ορθάνοιχτα τα μάτια..
μη τυχόν και χάσεις κάποια απόχρωση του Ουρανού..
σαν χύνεται στη θάλασσα..
φοράς γαλότσες..
και βγαίνεις έξω..
να νιώσεις τις σταγόνες στο πρόσωπο..
στα χείλη..
να αισθανθείς..

να μυρίσεις..
βρεγμένο ξύλο..
βρεγμένα φύλλα..
βρεγμένες...ψυχές.. χαμένες..

και κουλουριάζεσαι στην πιο ζεστή γωνιά σου..
 ξαναδιαβάζεις..τα πιο αγαπημένα βιβλία...
ξαναγεύεσαι τους πιο γευστικούς αχνιστούς καφέδες...
αποτραβιέσαι...
στην αδήριτη ανάγκη..να κοιτάξεις.. μέσα σου..
σε χώρους κρυπτικούς..
να αφεθείς.. 
σε αφύσικες παραξενιές.. να ξαναβρεθείς..

χωρίς καν την επιθυμία ..
να γράψεις..
να κρυφτείς.. πίσω.. από συντακτικά σχήματα..
και λέξεις..που γλιστρούν..
στα χέρια..

ώσπου...
να βγεις.. στην επιφάνεια.. ξανά..
σύμμετρος.. πλέον..
έχοντας.. μέσα...
στον καιρό των βροχών..
.. ορίσει.. εκ νέου..
εαυτό..


ήρθε.. ο καιρός των βροχών..
για μένα..
θα πάρει.. όσο πάρει...

εις το επανιδείν..

Ιω

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

νύχτα ιερή..







κόσμος παράξενος..
νύχτα ιερή..
έξω ακόμη τραγουδούν τα τριζόνια 
καντάδα μυστική στο παράθυρο..
γεμίζει  μουσική τους Ουρανούς..
και το μυαλό.. με "θέλω"..
"θέλω"..που μάλλον..
ποτέ δε θέλησα αρκετά..
ζεστά φυλαγμένα
στης λήθης τα πέπλα..
και η Ειμαρμένη να γελά..

"σαν στήνει χορό με τη ζωή σου"..




να χαμογελάς..

Ιω



Υ.Γ. ευχαριστώ τον φίλο και ταξιδευτή Γιάννη Π. για την υπέροχη φωτογραφία


Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

"Υπέροχο"..






ΚΑΝΤ

ΥΠΕΡΟΧΟ (ΥΨΗΛΟ)

(απόσπασμα) 

 "το αίσθημα του Υπέροχου (Υψηλού) συνεπάγεται το βίωμα του μη πεπερασμένου. Αυτό που προκαλεί το αίσθημα αυτό είναι η αγριότητα, το χάος, η αταξία και η ερήμωση."

Ονομάζουμε υπέροχο (Υψηλό) αυτό που είναι απόλυτα μεγάλο. Η ικανότητα της φαντασίας να αντιληφθεί ολόκληρη την παράσταση με μία και μόνη εποπτεία έχει ένα ανώτερο όριο. Το αντικείμενο του οποίου το αισθητό ή το νοητό μέγεθος ωθεί την ικανότητα της φαντασίας ως τα όριά της είναι απόλυτα μεγάλο( υποκειμενικά): φτάνει στα όρια που νιώσαμε και εμφανίζεται σαν να ήταν άπειρο.
 Η "φύση" λέει ο Καντ" είναι υπέροχη σε εκείνα τα φαινόμενα της, των οποίων η εποπτεία παρέχει 
την Ιδέα της απειρότητάς τους". Όταν γεννιέται αυτή η Ιδέα, ο Λόγος απαιτεί να αποδοθεί ως ολοκληρωμένη ολότητα, να παρασταθεί ως δυνατή εμπειρία. Προσπαθώντας να το ικανοποιήσει, η φαντασία φτάνει στα όρια των δυνατοτήτων της, αποκαλύπτει την αποτυχία και την ακαταλληλότητά της, όταν συγκρίνεται με τις απαιτήσεις του Λόγου, και μας κάνει αντιστικτικά να αντιληφθούμε τη μεγαλοπρέπεια του ίδιου του Λόγου. Έτσι γεννιέται το αίσθημα του Υπέροχου (Υψηλού).

Η χαρά και η ανάταση που νιώθουμε στην παρουσία του Υπέροχου (Υψηλού) είναι η φυσική ανθρώπινη ηδονή που νιώθουμε όταν μας υπενθυμίζουν ότι διαθέτουμε "μια νοητική ικανότητα που υπερβαίνει κάθε μέτρο της αίσθησης". Το συναίσθημα του Υπέροχου (Υψηλού) εμπεριέχει μια οδύνη, τη συναίσθηση της διαφοράς ανάμεσα στη φαντασία και το Λόγο, αλλά μετασχηματίζεται σε ηδονή, επειδή αντανακλά τη μεγαλοσύνη του Λόγου. Έτσι το Υπέροχο (Υψηλό) μας συγκινεί, δεν μας φέρνει σε κατάσταση "ήρεμης θέασης" όπως το ωραίο. Το συναίσθημά μας έχει κάποια ομοιότητα με το σεβασμό μας για τον ηθικό νόμο. Το "υπέροχο αντικείμενο, μολονότι το ίδιο δεν έχει καμία τελικότητα  μας γνωστοποιεί μια υποκειμενική τελικότητα στη χρήση της γνωστικής λειτουργίας μας". Ο Λόγος δεν μας παρέχει υπεραισθητές γνώσεις, αλλά παίζει το ρόλο του ρυθμιστή των πράξεων της διανοίας πάνω στην αίσθηση, απαιτώντας να υπάρξει στο σύστημα των γνώσεων μας μια πληρότητα που θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνον αν ξεπερνούσαμε τα όρια του φαίνεσθαι και φτάναμε ως τα πράγματα καθ' εαυτά. Η μεγαλοσύνη μας, ως έλλογων όντων, είναι ότι εκτιμάμε και χαιρόμαστε το Υπέροχο (Υψηλό).

(Παρατηρήσεις πάνω στο αίσθημα του ωραίου και του υπέροχου. Μετάφρ. Χάρης Τασάκος.
 "Printa", Αθ. 1999)




Το ωραίο γοητεύει...
απλά..

το ΥΠΕΡΟΧΟ.. ταράσσει.

επέμενε..ο Ιμμάνουελ Καντ

κάνοντας εμάς.. τους "αδαείς."

να αναφωνούμε..

"υπέροχο"..;



να βρίσκεις το χρόνο..
να ανακαλύπτεις.. το "υπέροχο"..
όχι απλά το ωραίο..

Ιω

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

"μέχρι η Γης ν'αλλάξει.."




δυο τρία εκατοστά.. μέσα μου..
 έξω..
ψάχνω να σταθώ..
πουθενά δε χωράω..
η μορφή μου έκλεισε..
σκληρή σαν πέτρα..
μα η ψυχή
απ'τις θύμησες
λείανε..
και έγινε σαν βότσαλο
στρογγυλό..
αιώνες τώρα περιμένει να βραχεί..
στην αμμουδιά του χρόνου
μα μόνον πέλματα γυμνά τη συντροφεύουν..
 ευχή ψελλίζει ..στα κρυφά..
"ένα χεράκι παιδικό να 'ρθει..
να με αρπάξει..
 να με πετάξει στη θάλασσα..με ορμή
να κάνω γκελ στην επιφάνειά της..
στα σπλάχνα της να βυθιστώ..
πιάνοντας.. πάτο..
και εκεί να μείνω..
μέχρι η Γης να αλλάξει.."


να "επιπλέεις".. συχνά..
να "πατώνεις".. όταν χρειαστεί..

https://www.youtube.com/watch?v=bTqTbSD8JNo

Ιω

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

μέσα απ'τις λέξεις..







εμένα τα χέρια μου είναι λερωμένα.. με λέξεις..
αυτές έχω..μόνο..


αυτές τις ανυπόφορες κουκκίδες στο χαρτί..
αυτό το μελάνι τυράνιας..
αυτές.. που χωρίς ησυχία και αναπαμό..
τρυπώνουν στα βάθη του μυαλού..
και ρέουν.. άτακτα..
οδηγώντας .. σε έκσταση.. εγκεφαλική..

Σέβομαι τις λέξεις..
εκείνες τις ευγενικές..
τη διακριτικότητά τους..
τη μελωδία της ανατροπή τους..
τις λέξεις.. που αγγίζουν..που νιώθουν..
αυτές που οριοθετούν.. και ταυτόχρονα απελευθερώνουν..

Χρειάζομαι τις λέξεις..
τις αποζητώ.. τις ψάχνω..
πίσω..μπρος.. ανάμεσα..
γδυτές.. η ντυμένες..
τα κόμματα.. τις διακοπές.. τις ανάσες τους..
τον αντικατοπτρισμό τους..

Ξελογιάζομαι από τις λέξεις..
από τον λόγο..
πότε ολβιόδωρος..
πότε αδυσώπητος.. πότε εναργής... πότε οικείος..
πάντα..μα πάντα...
να "γαλβανίζει".. 
κάθε κρυμμένο μέταλλο της ψυχής μου..

Ντύνομαι με τις λέξεις..
με εκείνες.. που έχουν μάθει..
να αγαπούν τη γύμνια τους..
τη πείνα .. τη δίψα..
τη μοναξιά και την απόγνωσή τους..

Τρέφομαι με τις λέξεις..
ψωμί.. μαζί και αλάτι.. στις πληγές..
Αναπνέω.. το οξυγόνο τους..

Σιωπώ.. μέσα από τις λέξεις..
λυγίζω.. 
κραυγάζω.. μέσα από τις σιωπές μου..
ξανασηκώνομαι..

ζω.. μέσα από τις λέξεις..


Ιω



Υ.Γ. ευχαριστώ τον φίλο και ταξιδευτή Γιάννη Π. που με αφήνει να "ταξιδεύω"..τις φωτογραφίες του.. όποτε.. το νιώθω..

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

"Όλος ο κόσμος, ένας κόσμος, γύφτος"..






απόσπασμα από
Ο Δωδεκάλογος Του Γύφτου

ΛΟΓΟΣ   Ζ'
ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΗΣ ΚΑΚΑΒΑΣ


...

Κι αν µας έλεγες:«Γύφτοι, θα γυρίσετε
στην πρώτη σας κοιτίδα την ξεχειλιστή
απ' τη ζωή που δίχως µετρηµό διαβαίνει
και σύνορα δεν έχει, ανάκατα όλα της,
απ' τα βουνά ώς τα χόρτα, όλα γιγάντικα,
κι όλα ένα ξαφνισµα σα να τα δένει,

η πρώτη σας πατρίδα σάς προσµένει εκεί
να σας δώσει τη δόξα την απάντεχη
πόδωκε σε σοφούς και ηρώους, ω σκηνίτες,
θρονιά µαxαραγιάδων να σας στήσει,
και να σας προσκυνήσει λωτοστέφανους
µε τους πανάγιους ασκητές και τους προφήτες.»

Και τότε θα σου κράζαµε:«Δε θέλουµε,
το πανηγύρι µη χαλάς· γιορτάζουµε
το συντριµµό των αλυσίδων,
ό,τι κι αν είναι, από διαµάντια ή από σίδερα·
οι τρανοί λυτρωµένοι είµαστ' εµείς.
Γιούχα και πάντα γιούχα των πατρίδων!»

Κι αν πέσαµε σε πέσιµο πρωτάκουστο
και σε γκρεµό κατρακυλίσαµε
που πιο βαθύ καµιά φυλή δεν είδε ώς τώρα,
είναι γιατί µε των καιρών το πλήρωµα
όµοια βαθύ έν' ανέβασµα µας µέλλεται
προς ύψη ουρανοφόρα.

Το γένος το µοιρόγραφτο είµαστε
που θα σκοτώσει τις πατρίδες·
του κόσµου η Μάγια, η ακριβή του Βράµα,
θα υφάνει µε τα χέρια της, χαρά
κι ανθρώπων και θεών, το έργο της,
το πιο ξαφνιστικό της θάµα.

Όλος ο κόσµος, ένας κόσµος, γύφτος,
σε δόξας θρόνο απάνω, πλάστης,
µε το σφυρί του και µε το βιολί,
της αψεγάδιαστης Ιδέας· η πλάση
σε περιβόλι του Μαγιού ένα πανηγύρι,
και µια πατρίδα η Γη.

Κι ο κόσµος θα διαλέξει κάποιον Άτλαντα
ή κάποιον Άθω να σκαλίσει απάνω του,
µεγαλοφάνταστος τεχνίτης, το άγαλµά µας·
και θ' ανατείλει στ' ουρανού τα τρίσβαθα
πρωτόφαντο άστρο ξενοχάραγο,
κι ο κόσµος θα το πει µε τ' όνοµά µας!»


Κωστής Παλαμάς




η πατρίδα δεν είναι λέξη..
είναι σφυγμός στο αίμα..
χωρίς.. σφυγμό.. μπορείς να ζήσεις..;

τότε γιατί την λησμονείς.. κάθε μέρα..


να αγωνίζεσαι..
να νοιάζεσαι..
να θυμάσαι..


να χαμογελάς..

Ιώ

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

στιγμές και ευχές..



στιγμές.. γέμισε η μέρα μου
ήρθαν απ'το χθες..
και άρχισαν να στροβιλίζονται
εμπρός μου..
ντυμένες..με γέλια..
πνιγμένες στο συναίσθημα.. 
σαν ροκ πάρτι..
σαν συναυλία..αναμνήσεων..
και σε όλες 
ήσουν εσύ.. φιλενάδα μου..
τόσο δυνατή.. τόσο κυκλωτική η παρουσία σου..
να μου δίνεις.. τη σιγουριά..
να αφήνω στα χέρια σου πάνω..
και παρελθόν..και παρόν.. και μέλλον..
χωρίς γιατί... χωρίς.. αν..χωρίς τίποτε..
αν θα μπορούσα..τον κόσμο..να άλλαζα..
θα έκανα τον χρόνο..Πατέρα..
να σου κάνει τη μεγαλύτερη αγκαλιά που υπάρχει..
να σε κλείσει εκεί ασφαλή..
να σε νανουρίσει..να σε κανακέψει..
να γιάνει .. όλες τι πληγές..
όλα όσα αδυνατώ να κάνω .. εγώ.. από εδώ.. που βρίσκομαι..
και όταν σε γεμίσει.. με ό,τι χρειάζεσαι..
να σε αφήσει στο κατώφλι τούτης της μέρας..
και να σου δώσει την ευχή του..

και γω τη δική μου ευχή..
θα τη φωνάξω... δυνατά..
να ακουστεί στα Σύμπαντα..

Χρόνια Πολλά φιλενάδα μου..

Χρόνια Πολλά
κομμάτι της ψυχής μου..
ο Θεός να σου δώσει απλόχερα..
όσα σου στέρησαν οι στιγμές..

και μη ξεχνάς ποτέ..
σου χρωστά.. ο χρόνος..

σήμερα είναι η μέρα σου..
βγες εκεί.. έξω..
και άλλαξέ της τα φώτα!!



να χαμογελάς..

Ιω

Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

"Τείχη"..



Τείχη

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω. 


Κ.Π.Καβάφης

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984) 





έχουμε πολλά σκοτάδια.. να φωτίσουμε..
πολλές σκιές.. να πολεμήσουμε..
πολλούς ανεμόμυλους να διαλύσουμε..
για να βρούμε εαυτό..


να αγωνίζεσαι..
να χαμογελάς..

Ιω

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

ταλαντώσεις.. και όρια..



έλυσα τα κορδόνια και έβγαλα τα παπούτσια μου
αφήνοντας τα δίπλα στη σκάλα..
προχωρούσα αργά στο μονοπάτι του κήπου
απολαμβάνοντας το κάθε τι..
τα χρώματα.. τις μυρωδιές..
τον διάλογο.. με τη γη..
η αίσθηση του χώματος στα πέλματά μου
 απολαυστική..
δροσερό.. οικείο.. ιαματικό..
γλιστρώ με μια κίνηση πάνω στην κούνια
τεντώνω τα πόδια μου..
τα λυγίζω..
επαναλαμβάνοντας τη χαρακτηριστική κίνηση
παίρνω φόρα..
ξανά..πάλι..
πιο δυνατά..
οι νόμοι της φυσικής σε όλο τους το μεγαλείο..
ο αέρας έπαιζε με τα μαλλιά μου..
μπροστά.. στο άγνωστο...
πίσω.. στα αναχώματα..
είχα γίνει ένα εκκρεμές.. 
στα χέρια.. του χρόνου..
το γέλιο..έβγαινε αβίαστο.. στο πρόσωπό μου..
η έξαψη.. έκανε τη καρδιά να καλπάζει..
έφτασα.. ψηλά.. ψηλότερα δεν γίνεται..
ή όχι..
που είναι τα όρια.. αναρωτιέμαι..
οι σκέψεις ακροβατούσαν..
στις κορυφογραμμές  των δικών μου ορίων..
μπορούσα να δω.. πέρα απ'τον φράχτη..
θα μπορούσα να δω πέρα..απ'το Αιγαίο..
πέρα..απ΄τη γη..
πέρα απ΄τη σελήνη..
πέρα απ'το Σύμπαν...

"στο άπειρο..και ακόμα παραπέρα.."*
σκέφτηκα δυνατά..

η γάτα με κοιτούσε απορημένη..
"πάει το αφεντικό τρελάθηκε".. θα σκέφτηκε..

τι ξέρεις.. εσύ.."χαζούλα".. τα όρια σου.. είναι 
τα όρια του κήπου.. τίποτα περισσότερο..

άραγε.. το να γνωρίζεις και να αποδέχεσαι τα όριά σου..
είναι πραγματική ευτυχία..;

ή μήπως τα όρια.. περιορίζουν τις δυνατότητές μας..;

οι σκέψεις..πηγαινοέρχονταν.. μαζί μου..
κάνοντας φασαρία...

αυτό είναι το δικό σου οπτικό πεδίο κυρία μου ορίστε..
να.. τα όριά σου.. 
είναι..όμως..και τα όρια του κόσμου..;

τα ξεπέρασες..ποτέ..; 
έκανες καμιά υπέρβαση..;
τα προέκτεινες ποτέ..;
έφτασες στο αδύνατο..;

ο θόρυβος.. από την τριβή των σχοινιών..πάνω στο δέντρο..
έντονος..
το θρόισμα των φύλλων της μουσμουλιάς..
εντονότερο..
τα κλαδιά της..είχαν γίνει..δυο τεράστια χέρια..
και κουνιόταν πέρα δώθε..
σαν φίλος που έρχεται να σε προειδοποιήσει..

"εεε... που πας.. δεν ακούς..
πρέπει να σταματήσεις... έφτασες στα όρια.."

η ψυχή είχε βγει.. και πετούσε και αυτή..
ήθελα.. κι άλλο ..
σαν τα μωρά παιδιά.. 
πιο ψηλά.. να δω που θα φτάσω..

η καρδιά..και αυτή ταξιδιάρα..
ο χτύπος..είχε γίνει..
ενέργεια...
μια επανάληψη στο μοτίβο του Ουρανού.. 

το μυαλό έδωσε εντολή στα πόδια..
να σταματήσουν..
διακοπή κίνησης.. λέμε.. κίνδυνος..
αλλαγή φύλλου πορείας..
στοπ..

το μυαλό ήταν το μόνο..
σε εκείνη τη μαγική στιγμή..
που μπορούσε να με κρατήσει ασφαλή..

η εντολή εδόθη..
την έλαβε..και η ψυχή και η καρδιά..

η κίνηση πιο αρμονική...
ξεκίνησε την αντίστροφη μέτρηση..
για να ενωθούν..τα πόδια με τη γη..

άραγε.. αυτή η πλήρης συμμόρφωση..
η υπακοή..
είναι μειονέκτημα..;


 όταν ένα ανήσυχο.. και ανυπόμονο πνεύμα
 αναγνωρίζει.. τα όρια.. 
και τα αποδέχεται...
πασπαλίζοντάς τα με γενναίες δόσεις υπομονής..
είναι δειλία..;

ή το ένστικτο.. επιβίωσης..
ασφάλειας..
αυτοσυντήρησης...
είναι πιο ισχυρό..;

τις σκέψεις μου διέκοψε..μια φωνή..

-Έλα μαμά.. κατέβα..τόση ώρα περιμένω
να κάνω και εγώ..
άντε ..η κούνια είναι για τα παιδιά.. όχι για μεγάλους..

το "σκασμένο".. είχε ήδη βάλει.. τα "όρια"...
στην έννοια μεγάλος.. και στην κούνια μας..

-Ο.κ. κοπελιά.. έλα να κάνεις...
αλλά το βράδυ.. που θα θελήσεις.. να κάτσεις..
πιο αργά.. γιατί "είσαι μεγάλη"..
να το θυμηθείς.. εντάξει..;

μιας.. και μιλάμε.. για όρια.. 




να χαμογελάς..
να "προεκτείνεσαι"..


Ιω



Υ.Γ. *από την ταινία Toy story (η ιστορία των παιχνιδιών)

Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

το τέλειο έγκλημα..



πάντα σε σένα θα γυρνώ..
 ασήμαντη.. να στέκομαι στα ακροδάχτυλά σου..
να ξαποσταίνω τις σκέψεις μου..
να ρουφώ τον ήλιο που πέφτει πάνω σου..
θυσία..
να σπάει σε χιλιάδες καθρεφτάκια..
και συ να ανατριχιάζεις..

πάντα σε σένα θα γυρνώ..
σαν  δολοφόνος που επιστρέφει
 στου εγκλήματος τον τόπο..
εσύ.. το τέλειο έγκλημά μου..
μόνο μέσα σου..
μπορώ να πνίξω..
κάθε τι που πονάει..
μόνο μέσα σου..
δεν μπορεί κανείς να με δει να κλαίω..
γιατί
γίνομαι ολόκληρη μια σταγόνα...
χωρίς αποτυπώματα..

πάντα σε σένα θα γυρνώ..
κάνω συλλέκτη την ψυχή..
της εικόνας σου.. της μυρωδιάς..των ήχων..
της φωτιάς σου..
γεμίζω..από σένα..
και σαν πυρωμένο σίδερο
σβήνω τη ψυχή μου στο νερό..
να γίνει ατσάλι..
να πάρει πάλι τη μορφή..
που της πρέπει..


https://www.youtube.com/watch?v=srZafJbeBRM
Πες μου θάλασσα - στίχοι Ελένη Ζιώγα, μουσική Αντώνης Μιτζέλος
ερμηνεία Άλκηστις Πρωτοψάλτη


να γεμίζεις..
καλημέρες..

να χαμογελάς..

Ιω

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014

απλά.. και αγαπημένα..








Το νόημα της απλότητας 

Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε

αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα,
θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου,
θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας.
H κάθε λέξη είναι μια έξοδος
Για μια συνάντηση πολλές φορές ματαιωμένη
Πάντα η σιωπή μένει γονατισμένη
Και τότε μια λέξη αληθινή,
Σαν επιμένει στη συνάντηση.


Γιάννης Ρίτσος





Όλα σε θυμίζουν - στίχοι Μανώλης Ρασούλης, μουσική Μάνος Λοίζος



να σιγοτραγουδάς..

καλημέρα

Ιω

Πέμπτη 2 Οκτωβρίου 2014

μιαν οσμή..






  τ'αρώματα ακριβά..

μα ανυπόφορη η οσμή της ύπαρξής μας..

 του χρόνου τα ρουθούνια ξεγελά..

στα πλαίσια μιας ανύπαρκτης συζήτησης..





Σωπαίνω δε μιλώ - στίχοι, μουσική Δημήτρης Βαβλίαρης,
ερμηνεία  Γιώργος Μιχαήλ


να βαστάς..
ακόμη
κι αν αυτό μοιάζει..
ανυπόφορο..

https://www.youtube.com/watch?v=E0erraa-2FY

Ιω

Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

Οκτώβρης ο παραπονιάρης..


τρεις δυνατοί χτύποι στην πόρτα μου
έκαναν τα μάτια μου να απασφαλίσουν βιαστικά..
μάζεψα πάνω τα ανακατωμένα μαλλιά μου
και κατέβηκα δυο δυο τα σκαλοπάτια..
άνοιξα... με μια τεράστια περιέργεια..
απίστευτο.. ο Οκτώβρης.. ήταν εκεί μπροστά μου..

- Χαίρεται! μου λέει..
-Καλημέρα..καλό μήνα!
-Μμμ ...που τον είδες..;
..εμένα κανείς.. δε με θέλει.. 
όλοι παραπονιούνται...
τα παιδιά για το σχολείο..
οι μεγάλοι... που αρρωσταίνουν..και κρεβατώνονται..
οι μεσαίοι.. που νυχτώνει νωρίς.. και δεν προλαβαίνουν..
Ούτε "μ" δε μου έδωσαν εμένα..
ο Σεπτέμβρης έχει.. ο  Νοέμβρης.. επίσης...
ο Δεκέμβρης ..κι αυτός..
εγώ.. τίποτα..
το μυαλό.. αγουροξυπνημένο..πάλευε να πάρει στροφές..
έπρεπε να βρω να του πω κάτι.. να τον ενθαρρύνω..
-Ναι... αλλά εσένα σου δώσαν για αρχή..
ένα υπέροχο..ολοστρόγγυλο.. Ο..
που συμβολίζει..τον κύκλο της ζωής..
κανείς άλλος.. δε ξεκινά.. με Ο.. 

είχε κατεβάσει το κεφάλι και κοιτούσε τις γαλότσες του..
τον λυπήθηκε η ψυχή μου έτσι απροκάλυπτα..εκτεθειμένο..
μπροστά στα μάτια μου..

-Έλα πάνω κερνάω καφέ.. ή τσάι του βουνού ότι προτιμάς..

μια λάμψη φώτισε τη σκιά...
αναθάρρησαν οι μέρες..μες στο βλέμμα του..
-Αλήθεια.. θέλεις..να έρθω..; ρώτησε διστακτικά..
-Και το ρωτάς.; έλα ανέβα..

καθίσαμε στο τραπέζι της κουζίνας..
φτερνίζεται δυνατά.. και ψάχνει τις τσέπες του..
βγάζει κάτι πολυβιταμίνες.. 
συνεχίζει να ψάχνει..
βγάζει.. ένα σακουλάκι σπόρους.. ένα κουδουνάκι..
-Μα που'ναι ..να τα πάρει η ευχή..μουρμουρίζει
ψάχνει την άλλη τσέπη...
ψαρεύει.. έναν ταξιδιωτικό οδηγό της Θεσσαλονίκης..
μια επιμελώς διπλωμένη γαλανόλευκη σημαία..
ένα άδειο καραφάκι ούζο.. και χαρτομάντιλα..
-να'τα.. τα χαμένα.. 
σκουπίζει τη μύτη και τα μάτια που τρέχουν..

-Τί είναι αυτά..; ρωτώ απορημένα..
-Όλα όσα χρειάζομαι.. 
άλλωστε ταξιδεύω ελαφρά..
οι πολυβιταμίνες και τα χαρτομάντιλα.. είναι για το συνάχι και τα κρυολογήματα..
οι σπόροι.. για τους αγρότες..
το κουδουνάκι.. έπεσε από κάποιο.. πρόβατο..που πήγαινε στα χειμαδιά..
ο ταξιδιωτικός οδηγός.. είναι για τη Θεσσαλονίκη.. 
πάντα στη γιορτή του Αγίου Δημητρίου..
βρίσκομαι..εκεί..
η σημαία.. είναι για το μπαλκόνι μου.. την 28η μέρα..
-Και το άδειο καραφάκι..; 
(πάει..κατέληξε αλκοολικός απ΄τη στενοχώρια.. σκέφτηκα..)
- Α!.. αυτό είναι.. για τις "καζανιές"..που με καλούν..
-Τις ποιες..;
-Τις καζανιές.. τις γιορτές που κάνουν.. αυτοί που βγάζουν ούζο..και τσίπουρο..
και φωνάζουν καλούς φίλους.. και τρώνε..και πίνουν και γελούν..
Φέτος.. με καλέσανε στον Τύρναβο..

Στριφογύριζε συνέχεια.. την κούπα με το τσάι του.. προβληματισμένος...

-Να σου πω κάτι..; τον ρωτώ
-Ό,τι θέλεις..
-Εμένα πάντως είσαι ο αγαπημένος μου μήνας..
Θεωρώ ότι είσαι ο πιο χρήσιμος.. ο πιο πολύτιμος..
-Λες..;
-Λέω... (και συνεχίζω..)
Είσαι ο "καλός σπορέας"... είσαι ο Φυτευτής της ζωής..
έχεις μια.. αποστολή..
αν εσύ δεν έδινες τα σπόρια.. να τα παραχώσουν στη γη οι αγρότες..
αν δεν έδινες απλόχερα..τις πολύτιμες.. βροχές σου.. να δέσει ο σπόρος..
να φυτρώσει..να μεγαλώσει..
αν δεν έδινες το σήμα στους κτηνοτρόφους..
ν'αφήσουν τα καλοκαιρινά λημέρια.. να πάνε τα κοπάδια τους στα χειμαδιά ..
να ξεχειμωνιάσουν..
..τι θα κάναν οι επόμενοι μήνες..χωρίς εσένα.;
τίποτε.. θα καθόταν άπραγοι.. να μετρούν τις μέρες...
τι θα κάναν οι άνθρωποι.. χωρίς εσένα..
 διψασμένοι και νηστικοί.. με στομάχια να γουργουρίζουν..
θα γκρινιάζανε ακόμη πιο πολύ....

Σηκώνεται απότομα.. ξαναβάζει όλα τα πράγματα στις τσέπες του..

-Φεύγω!.. έχω τόσες πολλές δουλειές να κάνω...
μην αργήσω..θα με περιμένουν..
..την ευχή μου να'χεις κόρη μου.. σε χαιρετώ..

-Καλό μήνα παραπονιάρη...
να περνάς.. κάθε χρόνο..
θα σε περιμένω..




Ο Οκτώβρης σημαία στα μπαλκόνια -στίχοι Ηλίας Κατσούλης,
 μουσική -ερμηνεία Παντελής Θαλασσινός


καλό μήνα να έχουμε!

να χαμογελάς..
Ιω


Υ.Γ. αυτόν τον μήνα για να είμαστε εντός εποχής τρώμε
Σταφύλια, ρόδια, μήλα, μαρούλια, καρότα, σπανάκι, σταφίδες, αμύγδαλα, καρύδια