"με έναν τρόπο μυστικό"..

  

όταν πέφτουν στην αντίληψή σου...στα χέρια σου..

πολύτιμα μυστικά..

δεν τα κρατάς για τον εαυτό σου..

τα μοιράζεσαι..

να κάμουν το ταξιδεμό τους στο Σύμπαν..

και να 'ρθουν να σε βρουν..

συνομωτικά..

σχεδόν μαγικά..

να φτάσουν και να γεμίσουν τα μάτια.. τα αυτιά..τα χέρια σου..

αγάπη..

έτσι και εγώ με τη σειρά μου...

παρέλαβα "μυστικό" από τον φίλο μας  -καλλιτέχνη - κεραμίστα - μορφή- υπέροχο άνθρωπο...-θα αποτελέσει μόνος του μια ανάρτηση στο μέλλον - 

είμαι ευγνώμων για τη χαρά της γνωριμίας - τύπο και κάτοικο των παραμυθένιων ορεινών

Μανωλάτων  Σάμου.. τον Γιώργο..

και σπεύδω..να μοιραστώ τη χαρά μου..

μια θαυμάσια καλλιτέχνης.. μουσικός .. η Τατιάνα Ζωγράφου

ένας εξαίρετος ζωγράφος... ο Χρήστος Κεχαγιόγλου

μια καινοτόμος ιδέα..

"Μ'έναν τρόπο μυστικό...όπου η Μουσική συναντά την Ποίηση και τη Ζωγραφική.."

ακούς τη μαγευτική μουσική..

και ταυτόχρονα.. απ΄τις καρτέλες που περιλαμβάνονται..

διαβάζεις τους στίχους..την ποίηση...

και θαυμάζεις τα "στολίδια"  - ζωγραφιές...

τι μοναδική ιδέα.. 

"και η συνάντησή τους αυτή, που δίνει εικόνα στη μουσική και ήχο στη ζωγραφική,..

.. συμβαίνει πάνω σε 17 ποιήματα -στίχους ποιητών της εποχής μας,

 που έχουν γευτεί το άρωμα της ζωής, το νοσταλγούν και το τραγουδούν."

μας "ενημερώνει..το "οπισθόφυλλο"...

και για τους μικρούς.. "καλλιτέχνες" της ζωή μας..

μη ξεχάσω να σας πω..

πως η Τατιάνα Ζωγράφου..

γράφει υπέροχες ιστορίες ..

"Τραγούδια δροσερά, σε ένα μουσικό έργο για παιδιά, με ήρωα έναν κόκκινο γάτο που δεν πείραξε ποτέ κανέναν και το μόνο που ήθελε είναι να γίνει φίλος με τους άλλους γάτους. Μια ιστορία για το δικαίωμα να είμαστε διαφορετικοί και για τον πλούτο που μας χαρίζουν οι διαφορές μας.. 

«Μάλλον σαν ήτανε μωρό, τον τάιζαν ντομάτες, 

γι' αυτό λοιπόν και διέφερε από τις άλλες γάτες!»…

Οι στίχοι και η μουσική της Τατιάνας Ζωγράφου συντροφεύουν το παραμύθι των Κώστα Μάγου και Γεωργίας Γκανάτσιου, σε εικονογράφηση Βασίλη Παπατσαρούχα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εν Πλω. 

«Κοκκίνισε απ’τον πυρετό, είν’ άρρωστος βαριά! Γι’ αυτό να τον κρατήσουμε μακριά, μακριά, μακριά»! Η γατοπαρέα τον αποφεύγει (όπως συνήθως συμβαίνει με εκείνους που είναι διαφορετικοί). Τα τραγούδια της Τατιάνας Ζωγράφου σιγοντάρουν τις περιπέτειες του κόκκινου γάτου πότε με ρυθμό χιπ-χοπ, πότε ως μικρή συμφωνική συναυλία εγχόρδων, πότε με ρυθμό βαλς ή ροκ 'ν' ρολ… Με τη συμβολή των Encardia στον ρόλο της «γατοπαρέας» ένα κομμάτι του δίσκου ακούγεται ως χαρούμενη ταραντέλα."

πηγή:http://www.tatianazografou.gr/enas-gatos-mia-fora.html

να μοιράζεσαι..

να ταξιδεύεις..

να βρίσκεις.. τον τρόπο..τον μυστικό..

Ιω

περί έρωτος.. ο λόγος..

έκαμα την καρδιά μου θάλασσα

την σκόρπισα

την έριξα στις φλόγες

στάχτη

την φύτεψα  κατάχαμα

μα σαν με δεις να κολυμπώ 

στα κύματα σου

να σε χαρώ

 μη μου ψιθυρίζεις 

"κινδυνεύεις να πνιγείς"

λένε

  "όποιου του μέλλει να πνιγεί ποτέ του δεν πεθαίνει.."

 απέθαντη σκιά 

 τριγυρνώ

αιώνες λέξεων 

Ιω

Υ.Γ.ο καύσωνας συχνά ενοχλεί..

συχνά εμπνέει..

στα είπα όλα -  Μίλτος  Πασχαλίδης

πρόσωπα..

πρόσωπα..

καμβάδες της ψυχής

μια πινελιά αιωνιότητας..

"ποίηση".. μεγαλόψυχου Δημιουργού

μια ελιά..δίπλα στα χείλη..

μια ρυτίδα.. ένα λακάκι..

και αυτά τα μάτια..

σελίδες ορθάνοιχτες..γραμμένες..

ή το απόλυτο κενό..

ευγένεια..φωτιά.. ή πάγος..

"εξώφυλλο" και "οπισθόφυλλο" μαζί...

μια μικρή περίληψη "βίου"..

σαν μυθιστόρημα στις βιτρίνες της ζωής..

κοιτάς.. σ'αρέσει..; το πλησιάζεις..

έχει κάτι ενδιαφέρον να σου πει..; το "αποκτάς"..

δε σε ελκύει..;

το αφήνεις.. πίσω στη βιτρίνα..

θα το αγαπήσει ο επόμενος..

πως χώρεσαν εκεί όλες οι αισθήσεις..

σ'ακουμπούν..

τα βλέπεις..συχνά τα ακούς..

με κώδικα μαγικό φτιαγμένο για σένα..

τα "μυρίζεσαι" από μακρυά..

και η γεύση των φιλιών τους..

πότε γλυκιά πότε αλμυρή..

έχει κάτι από Θεό..

κι όταν τα κλείνεις.. κλείνει και ο κόσμος όλος..

και παγιδεύει εντός του..

όλες τις λέξεις.. που έχω.. να μιλήσω..

να κοιτάς..

να αντικρίζεις..

να .. "βλέπεις"..

Ιω

ζει, ζει, ζει...

"οι άγγελοι του καλοκαιριού"..

υπάρχει  χαρακτηριστικότερος καλοκαιρινός ήχος..

απ'αυτόν του "φασαριόζου" τζίτζικα..;

ο άτιμος γνωρίζει.. πόσο αγαπώ τη θάλασσα..

και βάζει τα δυνατά του.. να με κάνει να "προσπεράσω"

τον ήχο των κυμάτων..

και να τον στέψω "βασιλιά" του καλοκαιριού μου..

παρεούλα στον πρωινό καφέ.. στη μεσημεριανή σιέστα..στην αιώρα..

"νοικάρηδες" των δέντρων του κήπου.. μια ορχήστρα..συμφωνική..

τελάληδες τρομεροί ..διαλαλούν στα φιλαράκια τους..

ότι εκεί τριγύρω..υπάρχει ένα ελκυστικό θηλυκό..

ένα μήνυμα χρήσιμο γι'αυτά..

όμως στα δικά μου αυτιά..πάντα θα μου υπενθυμίζει

"ότι ο βασιλιάς ο ήλιος.. ζει..ζει..ζει.."

τα τζιτζίκια, Οδυσσέας Ελύτης

και μαζί με αυτόν..

ζει..το όνειρό.. η ελπίδα... η πίστη..

η ζεστασιά...η απέραντη θάλασσα της αγάπης..

ζουν  όλα τα θέλω.. που θέλω να μοιραστώ..

ζει..το καλοκαίρι..

μπορείς να φανταστείς το καλοκαίρι χωρίς.. αυτά..;

Κ.Βήτα  - Το τζιτζίκι - cicada

"ω, άπλετη αγάπη, η σιωπή σου είναι η φωνή μου

λυπάμαι που δε σ’ ήξερα όταν ζούσα τη ζωή μου.

Τώρα, τώρα τα χέρια μου ζητάνε

αγάπη, δουλειά και μέλι.

Τώρα, τώρα για μια βαθιά βουτιά

πέφτω στα νερά."

(στίχοι Κ.Βήτα - Το τζιτζίκι)

να ονειρεύεσαι..

να τραγουδάς..

να "βουτάς"..

Ιω

Υ.Γ. ευχαριστώ τον φίλο μου Γιάννη Π. για τη μοναδική φωτογραφία..

διπλή γιορτή..διπλή χαρά..

σαν τα μάτια σου.. να φροντίζεις την Πίστη σου..άνθρωπε..

διπλή γιορτή σήμερα για μένα..

διπλή χαρά..

η Μεγαλομάρτυς Αγία Παρασκευή

η κοπέλα που πούλησε όλη της την περιουσία, μετά τον θάνατο των γονιών της,

και την διένειμε στους χριστιανούς..

η ατρόμητη κοπέλα που πέρασε σκληρά βασανιστήρια

και η δυνατή πίστη την έβγαλε αλώβητη..

η κοπέλα που θανατώθηκε δια αποκεφαλισμού..

η Αγία Παρασκευή ήταν η προστάτιδα Αγία.. του μικρού χωριού καταγωγής μου..

εκεί που περνούσα πάντα όλες τις γιορτές και διακοπές..

η εικόνα οικία από μωρό παιδί..

η γυναίκα που κρατούσε ένα ζευγάρι μάτια..

πάντα ρωτούσα τη γιαγιά...τη μαμά..

λιγάκι με τρόμαζε...

όμως πάντα οι ιστορίες που μου διηγούνταν..

τα τόσα θαύματα.. και αφιερώματα πάνω στην εικόνα της..

τα βιώματα της ίδιας μου της γιαγιάς...

γαλήνευαν τη ψυχή..

το μεγάλο τριήμερο πανηγύρι στο χωριό..

ήταν σήμα κατατεθέν του Ιούλη..

καινούργια φορέματα, βόλτα, παιχνίδια, κόσμος..

σουβλάκια στην πλατεία.. διασκέδαση ως το πρωί...

η παλιά λευκή εκκλησία χτισμένη για τη Χάρη Της..

της οποίας η ιστορία χάνεται στα βάθη των αιώνων..

εκεί οπού βαφτίστηκαν οι γονείς μου..

εκεί όπου ευλόγησαν την ένωσή τους με το μυστήριο του γάμου..

εκεί οπού άκουσα τις πρώτες ψαλμωδίες της ζωής μου..

η πιο αγαπημένη μου γωνιά στο χωριό..

το αγίασμά της.. όπου πάντα η μαμά..

έψαχνε κάποια κλωστούλα στα ρούχα μας..

να την αφήσει εκεί.. να μας προστατεύει..

και  φεύγοντας να ρωτά..

-"Τα ματάκια σας τα βρέξατε..";

το κοιμητήριο.. ακριβώς παραδίπλα..

ένα γαλήνιο περιβόλι ψυχών...

όπου "κοιμούνται".. αγαπημένα πρόσωπα και συγγενείς..

και ξέρω..πως εκεί θα είναι και η δική μου τελευταία κατοικία...

ανάμεσα σε ανθρώπους λατρεμένους..

τελευταία στάση παραδίπλα..

η καινούργια μεγάλη εκκλησία..

πλέον αυτή μόνο λειτουργεί..

σύγχρονη και "πλούσια"..

αλλά ποτέ δε θα μπορέσει να πάρει τη θέση της παλιάς.. στην καρδιά μου..

μεγάλη η Χάρη Της Αγίας Παρασκευής 

να μας ευλογεί όλους και να μεσιτεύει στον Κύριο και στην Παναγία για εμάς..

επίσης σήμερα είναι τα γενέθλια  ενός μοναδικού ανθρώπου για εμένα..

της λατρεμένης μου αδερφής..

διπλή γιορτή..

διπλή χαρά..

αδελφούλα μου να είσαι πάντα γερή ευτυχισμένη χαμογελαστή

και γεμάτη αγάπη..

να μην ξεχνάς  πόσο σε αγαπώ.. και πόσο μου λείπεις..

http://taxidemoi.blogspot.gr/2014/05/blog-post_428.html

διπλές ευχές σήμερα..

πολλαπλά χαμόγελα.. ευτυχίας..

ευγνωμοσύνη που μπορώ να εκφράσω τη χαρά και την αγάπη μου..

να "μοιράζεστε"

να αισθάνεστε

να εύχεστε..

Ιω

"Όλα είναι ωραία κοντά στο Θεό"

"- Ο άνθρωπος δε μπορεί να δει το Θεό, τυφλώνεται από το Φως. Μόνο οι άγιοι τον βλέπουν αθάμπωτοι. Αγγέλους, όμως είδα. Αυτοί φανερώνονται άμα η ψυχή σου είναι καθαρή. 

Εκεί που καθόμουν, τον όρθρο, στην εκκλησία, βλέπω να περπατούν στο ιερό 

δυο διάφανοι ίσκιοι, σαν πούσι, φωτεινοί - φωτεινοί, 

με κάτασπρα,

 σαν μετάξι δαντελλωτά φτερά που φτάναν ως το πάτωμα.

Θωρώ να γυροφέρνουν την Αγία Τράπεζα και να βοηθάνε τον πάτερ Ηλία, τον γεροντάκο: 

εκείνος ανασήκωνε τα τρεμάμενα χέρια του και προσευχόταν στο Θεό κι αυτοί τον κρατούσαν

 από τις αμασχάλες. Ήταν πολύ γεροντάκος και τυφλός πια, σκόνταφτε παντού. 

Σε λίγο, ύστερ 'απ'αυτό, τον λυπήθηκε ο Θεός και τον πήρε κοντά Του. 

Τότε, σαν τους είδα, πάγωσα κι απόμεινα από τη χαρά, άρχισε να μου σφίγγεται η καρδιά, 

να τρέχουν τα δάκρυά μου - ωχ, τι ωραία που ήταν!

Αχ, Λένκα, ψυχούλα μου καλή, όλα είναι ωραία κοντά στο Θεό, και κει στον ουρανό, 

και δω κάτω στη γη, τόσο ωραία!

-Κι εμείς είμαστε καλά εδώ;

Η γιαγιά μου έκανε το σημείο του σταυρού κι είπε:

-Δόξα στην Υπεραγία Θεοτόκο, και μεις καλά είμαστε!

(απόσπασμα από "Τα παιδικά χρόνια" - Μαξίμ Γκόρκι)

κάποια πράγματα θαρρείς.. και περνούν από γενιά σε γενιά.. ως μνήμη.. μέσα στα κύτταρα ..

ζεστά φυλαγμένα.. και ξυπνούν.. με τα κατάλληλα ερεθίσματα..

και σε τυλίγουν.. σε πλημμυρίζουν.. νιώθοντας τόσο οικεία..

έτσι ξυπνούν και οι δικές μου μνήμες..

"κάθε πρωί η γιαγιά με το ολόλευκο μαλλί της ξέπλεκο.. να  φτάνει μέχρι τη μέση..

σαν φιγούρα από όνειρο.. ήρεμη.. φωτεινή...

να βγαίνει στην μικρή αυλή στο σπίτι στο χωριό.. να γυρίζει στο σημείο της Ανατολής και 

να ευχαριστεί το Θεό που και κείνη την ημέρα την ευλόγησε να αντικρίσει το φως του ήλιου..

έπειτα.. πλενόταν..μάζευε το "μαλλί αγγέλου" κρύβοντάς το στο γνώριμο μαύρο μαντήλι της.. 

άναβε το καντήλι ... έκανε την προσευχή της 

και ριχνόταν στη μάχη..της κουζίνας.. του σπιτιού.. της καθημερινότητας..

σήμερα.. πλησιάζοντας τα 90.. 

κάθε που μιλάμε στο τηλέφωνο και τη ρωτώ..

-Γιαγιάκα μου τι κάνεις πως είσαι.. πως περνάς..;

αυτή.. πάντα πρόσχαρη και χαμογελαστή (το νιώθω στη φωνή της..) ..να απαντά..

-Κορίτσι μου, για τα χρόνια μου καλά είμαι Δόξα το Θεό.. μακάρι και εσείς 

να φτάσετε  τα χρόνια μου και να είστε καλά..

και έπειτα μου περιγράφει..

"Σηκώνομαι.. το πρωί.. (όπως ακριβώς τα θυμόμουν)...

μόνο οι πολλές δουλειές ..ελαττώθηκαν... κάνω ένα πράγμα.. κάθομαι..

ένα ακόμη κάθομαι... Δόξα το Θεό.. μπορώ και προσφέρω ακόμη.."

χωρίς γκρίνιες ...χωρίς παράπονα... ταλαιπωρημένοι άνθρωποι.. βοσκοί.. 

μαθημένοι με τα λίγα...

αλλά πάντα με τον ίδιο λόγο στο στόμα.. με το ίδιο πλατύ χαμόγελο..

και αυτή και ο συγχωρεμένος λατρεμένος παππούς..

" Δόξα το θεό"..

να εύχεσαι..

να χαμογελάς..

να ελπίζεις..

Ιω

ευτυχία..απλά..

ευτυχία..

"Η ευτυχία μοιάζει μικρή όταν την κρατάς στα χέρια σου. 

Άφησέ την να φύγει και θα δεις πόσο μεγάλη και πολύτιμη είναι."

Μαξίμ Γκόρκι

να αισθάνεσαι.. ευτυχία..

χωρίς ιδιαίτερο λόγο...

για όλους τους λόγους..

για τα πιο απλά..

τα ταπεινά..

για ένα γλαστράκι..

φορτωμένο κατακόκκινες καυτερές πιπεριές..

που φύτεψες.. εσύ..

η ευτυχία βρίσκεται στα χέρια σου..

είναι εκεί.. κρυμμένη..

πολύτιμη..

μην περιμένεις.. να χαθεί για να την εκτιμήσεις..

Ρίτσος - Το νόημα της απλότητας

να εύχεσαι..

να νιώθεις..

να ευγνωμονείς..

Ιω

Υ.Γ. ευχαριστώ τον φίλο μου και ταξιδευτή Γιάννη Π. για την "εμπνευσμένη" φωτογραφία.

τελικά.. άξιζε..;

Δράττομαι της ευκαιρίας.. να μιλήσω για μια ταινία,

 ενώ ξεκίνησα να τη βλέπω μη περιμένοντας κάτι αξιόλογο..

όταν τελείωσε .. όλος παραδόξως, άφησε πολλά ερωτήματα στο μυαλό...

και ένα τραγούδι υπέροχο ..ξεχασμένο...

 για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι..

η ταινία έχει τίτλο "Seeking a friend for the End of the World" 

(ο ελληνικός τίτλος "Χάρηκα που σε γνώρισα") 

οι ηθοποιοί αγαπημένοι..

η υπόθεση "επιστημονικής φαντασίας"..:

ένας αστεροειδής κατευθύνεται στη γη και οι προσπάθειες των επιστημόνων να το αποτρέψουν αποτυγχάνουν..

τώρα μένουν 3 εβδομάδες για το τέλος του κόσμου..

και η πλοκή.. ξεκινά..

άνθρωποι.. οικογένειες.. μονάδες...αντιδράσεις.. συναισθήματα.. ξεσπάσματα.. ακρότητες.. αγάπη..

πολλές ερωτήσεις..

αν ήξερες ότι είναι οι τελευταίες σου στιγμές στη γη.. 

έκανες τελικά όλα αυτά που ποθούσες και ονειρευόσουν..;

έζησες πραγματικά.. ή "στο περίπου"...;

θα είσαι ποτέ έτοιμος να αντιμετωπίσεις .. το τέλος..; 

πως θα ήθελες να τις ζήσεις.. με ποιον-ποιους..;

ποια θα ήταν η τελευταία λέξη που θα έλεγες.. 

η τελευταία εικόνα που θα ήθελες να έχεις..

η τελευταία γεύση στα χείλη..

 που θα επέλεγες να βρεθείς..;

τα μάτια σου θα ήταν γεμάτα ..φόβο.. ;

ή μια ήρεμη δύναμη θα τα έκανε να χαμογελούν..;

άπειρες ερωτήσεις..

τροφή για σκέψη και .. 

γιατί όχι..για δράση..

το τρέιλερ της ταινίας - "Seeking a friend for the End of the World"

το ξεχασμένο τραγούδι.. "The air that i breath- The Hollies - 

αν.. τελικά δεν το δείτε.. 

δείτε μόνο την τελευταία σκηνή της ταινίας..

δυστυχώς χωρίς ελληνικούς υπότιτλους..

μη ξεχνάς να ζεις την κάθε στιγμή..

Ιω

Υ.Γ. ευχαριστώ τον φίλο μου Γιάννη Π. για την "ταριαστή" φωτογραφία..

να περάσεις υπέροχα Γιάννη στο νέο σου μακρινό ταξιδεμό..να εξερευνήσεις.. να φωτογραφήσεις..

να συλλέξεις.. και με το καλό.. να επιστρέψεις.. να μας τα διηγηθείς..

εις το επανιδείν.-

"όταν το έχεις αποφασίσει"..

ν'αγωνίζομαι..

όπως το θυμάρι..αγωνίζεται.. να ζήσει..

πάνω στο ξερόβραχο..

και όχι μόνο επιζεί...

αλλά ανθίζει..

στολίζοντας την πέτρα..

και μοσχοβολάει ο τόπος ολάκερος..

θυμάρι..ελπίδα.. ζωή..

αγώνα..
σε πείσμα
των δύσκολων καιρών..

When your mind's made up - Glen Hansard

"λοιπόν..αν θελήσεις ποτέ κάτι..

και με φωνάξεις..

 θα'ρθω τρέχοντας..

να πολεμήσω..

και θα βρεθώ στην πόρτα σου..

όταν δεν υπάρχει κάτι άλλο 

άξιο για το οποίο να τρέξεις..." 

"So, if you want something

And you call, call

Then I'll come running

To fight and I'll be at your door

When there's nothing worth running for

When your mind's made up

When your mind's made up

There's no point trying to change it

When your mind's made up

When your mind's made up

There's no point trying to stop it, you see

You're just like everyone

When the shit falls

All you wanna do is run away

And hide all by yourself

When there's far from, there's nothing else

When your mind's made up

When your mind's made up

There's no point trying to change it

When your mind's made up

When your mind's made up

There's no point even talking

When your mind's made up

When your mind's made up

There's no point trying to fight it

When your mind's, your mind

Love, love

There's no point trying to change it

When your love

So if you ever want something

And you call, call

Then I'll come running

Songwriters

HANSARD, GLEN / MACCONIOMAIRE, COLM / DOYLE,, JOSEPH / BOCHNIK, ROBERT

να αγωνίζεσαι
να μοιράζεσαι
να αναρωτιέσαι..

καλημέρα
Ιω

"Ιδανικά.."ανάξια".. γαλάζια"..

"Θεέ μου,

πόσο μπλε.. 

ξοδεύεις..

για να μη σε βλέπουμε"..

(Οδυσσέας Ελύτης, από τη "Μαρία Νεφέλη")

 "Θα μείνω πάντα ιδανικός και ανάξιος εραστής..

των μακρυσμένων ταξιδιών..

και των γαλάζιων πόντων"..

Νίκος Καββαδίας, Mal du depart

να ονειρεύεσαι..

να αναρωτιέσαι..

ιδανικά

"ανάξια"

γαλάζια..

να ταξιδεύεις..

Ιω

υπόσχεση συνάντησης..

η υπόσχεση για συνάντηση είχε δοθεί .. εδώ και μέρες..

τα χέρια σφράγισαν τη συμφωνία..

"πανσέληνος & νυχτερινό μπάνιο"..

 έτσι χαλαρά..

κάποιος έβαλε τον χώρο..

κάποιος έβαλε το μαγκάλι με τα κάρβουνα..

άλλος.. τα χτένια..

άλλος τα χταπόδια..

κάποιος τις σαλάτες..

εμείς το τσίπουρο..για αρχή..

το παγωμένο λιμοντσέλο.. για το τέλος..

άλλος τις μουσικές...

... το πιο σημαντικό ...

 η νύχτα έβαλε την πανσέληνο..

"ζωγραφίζοντας"..

κάνοντας τους πίνακες του Van Gogh..

να μοιάζουν παιδικές ζωγραφιές μπροστά της..

και όλοι μαζί.. το κέφι ..το χαμόγελο.. την τρέλα..

μικροί, μεγάλοι και κατοικίδια..

 γουλιά και "γεια μας" ...

μπουκιά και "όπα"...

οι ατάκες πήγαιναν και ερχόταν..

όπως τα κύματα στην άκρη του γιαλού..

απαραίτητη προϋπόθεση..

το νυχτερινό μπάνιο...

στο φως του φεγγαριού..

κοιταχτήκαμε όλοι συνωμοτικά..

και αρχίσαμε να τραγουδάμε..

"πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι"..;

https://www.youtube.com/watch?v=nApmryw80-0#

κάπως έτσι..

ανανεώσαμε την υπόσχεση συνάντησης..

στο επόμενο.. κάλεσμα του φεγγαριού..

και μια φωνή.. που φαίνεται 

πέρασε καλύτερα απ'ότι περίμενε..

φώναξε στον αποχαιρετισμό...

"και γιατί να περιμένουμε

την πανσέληνο...

υπάρχει και η νέα σελήνη..!"

κάνοντας μας όλους

να σκάσουμε στα γέλια..:)

να "υπόσχεσαι"..

να μοιράζεσαι..

να γελάς..

καληνύχτα

Ιω

ακόμη και αν λογίζεσαι τρελός..

ΖΩΗ ΜΙΚΡΗ

"η ζωή μικρή..

ακόμα μικρότερη χωρίς συνείδηση...

και τυφλή... χωρίς ΦΩΣ..

ζήσε .. 

μη ¨ξοδεύεις¨" στιγμές... χρόνο.. εαυτό...

ζήσε.. ακόμα και αν λογίζεσαι "τρελός"..

μη σταματάς να χαμογελάς..."

σαν σήμερα.. 20 χρόνια πριν.. 

άφησε τα εγκόσμια.. 

για να μπορεί.. 

να μας "υπηρετεί".. να "προσεύχεται".. για εμάς..

χωρίς τον πόνο της αρρώστιας.. 

σε ένα περιβάλλον.. που του ταιριάζει.. δίπλα στο Φως..

ο γέροντας Παϊσιος 

ακόμη "ζωντανός"..στη συνείδηση και στην καρδιά 

κάθε χριστιανού..κάθε πονεμένου..

συνεχίζει να βοηθά..να αγκαλιάζει.. 

να καθοδηγεί.. 

με απλοχεριά.. με "πνευματική λεβεντιά και αρχοντιά"..

με την χαρακτηριστική απλότητα του..

όποιον του το ζητήσει..

τα λόγια σου.. βάλσαμο..στη  διψασμένη ψυχή..

πυρωμένο κάρβουνο..  στη φλόγα.. της ελπίδας..

 και "βέλος"..

στο "τεντωμένο τόξο" της πίστης ..

" Για να κάνει κανείς προκοπή, πρέπει να έχει παλαβή φλέβα, 

με την καλή έννοια.

Ανάλογα πως θα αξιοποιήσει την φλέβα

 θα γίνει ή άγιος ή ήρωας."

την ευλογία σου γέροντα..

την αγάπη σου..

τη δύναμή σου..

να χαμογελάς πλατιά..

Ιω

Υ.Γ. στο ησυχαστήριό του  στη Σουρωτή.. ένα πολύχρωμο μωσαϊκό από κόσμο..

σήμερα.. θα ανάψει ένα κερί.. θα προσκυνήσει..  θα προσευχηθεί..

υπομονετικά με ευλάβεια.. θα περιμένει ώρες στην ουρά..

για να πλησιάσει τον τάφο του..

αντικρίζοντας τα λόγια..

της ψυχής του..

όποιος μπορέσει να πάει.. ας ανάψει και ένα κεράκι για εμάς..

http://www.agiosarsenios.com/images/Agioi&Gerontes/G.Paisios/16.JPG

"Πως θα γεννούνε τα σκοτάδια Φως;"..

Η φλογερή καρδιά του Ντανκό

Τον πιο παλιό καιρό ζούσε εδώ μία κοινότητα Ανθρώπων. 

Γύρω απ’ τις τρεις μεριές του οικισμού, ήταν το Μαύρο Δάσος. Και από την τέταρτη,

 η απέραντη στέπα. Για πολύ καιρό ο ήλιος έλαμπε και ο ουρανός ήταν γαλάζιος, 

και έτσι οι Άνθρωποι ήταν γενναίοι και ευτυχισμένοι. 

Μα κάποια μέρα, ήρθανε απ’ την στέπα άλλοι Άνθρωποι, πιο νέοι, 

πιο βάρβαροι, πιο δυνατοί και έδιωξαν τους πρώτους, βαθιά μέσα στο Μαύρο Δάσος.

 Έλη τους περικύκλωσαν και βάλτοι και το σκοτάδι ήτανε πυκνό. 

Άρχισαν να πεθαίνουν, ο ένας μετά τον άλλο, απ’ τα κουνούπια και τον μολυσμένο αέρα.

 
Τότε, γυναίκες και παιδιά, αρχίσανε τους θρήνους και όλοι μαζί καθίσαν να σκεφτούν

 σαν τι θα κάνουν. -Δυο δρόμοι ανοίγονται για μας. Ο ένας, προς τα πίσω. 

Μα εκεί, βρίσκονται οι δυνατοί εχθροί μας. Ο άλλος μπροστά, πέρα απ’ τα Μαύρα Δάση,

 εκεί που τα μεγάλα δέντρα, με τα πανίσχυρα κλωνιά τους αγκαλιάζονται κι οι κόμποι απ’ τις γυμνές τους ρίζες βυθίζονται βαθιά, στη λιπαρή τη λάσπη. Και το σκοτάδι ήταν πυκνό και τα μεγάλα δέντρα –δέντρα πέτρινα- στεκόντουσαν βουβά και ακίνητα, μέσα στο μαύρο θάμπος και πιο σφιχτά πλησίαζαν το να το άλλο, τριγύρω στους Ανθρώπους. Μα εκείνοι είχαν συνηθίσει την απλωσιά της στέπας και πιο πολύ τους στένευε το Δάσος, παρά θηλιά κρεμάλας στο λαιμό τους. 

Και η Ώρα χτύπησε Έντεκα. Και όμως, κάποτε ήταν δυνατοί και θα μπορούσαν να νικήσουν.

 Μα τώρα, κάτω απ’ τα πυκνά κλαδιά, χάθηκε η ψυχή και –ίσως- το σώμα. 

Και οι θρήνοι γέννησαν την Φρίκη. 
Και οι Μάνες κλαίγανε τους πεθαμένους. Και οι ζωντανοί αλυσοδέθηκαν από τον Φόβο. Λόγια δειλίας άρχισαν να ακούγονται μέσα στο Δάσος. Και ήθελαν στους εχθρούς να παν και γονατίζοντας να τους προσφέρουνε τη λευτεριά τους.

 Και είπε ο Ντανκό: -Σύντροφοι, δεν κυλάει η πέτρα με την σκέψη μόνο.

 Όποιος δεν κάνει τίποτε, δεν του συμβαίνει τίποτε. Γιατί να σπαταλιέται η δύναμή μας στον καημό; Πάμε στο Δάσος και ας το περάσουμε ως πέρα. Σίγουρα θα ‘χει κάποιο τέλος.

 Όλα στον Κόσμο έχουν ένα τέλος. Εμπρός λοιπόν!

 -Οδήγησέ μας, με μια φωνή είπανε όλοι. Και ξεκινήσαν. 

Και σε κάθε βήμα, ο Βάλτος –άπληστο σάπιο στόμα- καταβρόχθιζε Ανθρώπους. Σαν φίδια απλωθήκανε παντού οι ρίζες και κάθε βήμα το πληρώνανε με αίμα. 

Περπάτησαν πολύ καιρό και όλο πυκνώναν τα σκοτάδια. 

Κουράστηκαν και άρχισαν να γκρινιάζουν για τον Ντανκό και έλεγαν πως, άδικα, νέος και άπειρος τους έσυρε εδώ κάτω –κι ας είχαν όλοι τους συμφωνήσει. Και κάποτε, στο Δάσος μπόρα ξέσπασε. Και έγινε το σκοτάδι πιο μαύρο και απ’ της Κόλασης τις νύχτες. Μα ο Ντανκό περπατούσε πάντα εμπρός. Και τα κλαδιά των δέντρων τους κυκλώσανε. Και κεραυνοί σκίζανε τον αιθέρα.

 Όλο δυνάμεις και πιο λίγες τους απόμεναν. Μα εκείνος περπατάει πάντα μπρος –«ένας αυτός, και ζει για χίλιους». 
Τσάκισαν και έχασαν το θάρρος τους και ρίξανε το φταίξιμο στον Ντανκό.

 -«Σας οδηγώ εγώ», μας είπες! -Σας οδήγησα. Μα εσείς; Σέρνεστε όλο πιο πολύ στη λάσπη, μπουσουλώντας με τα τέσσερα, σαν ζώα. Σκοτείνιασαν τα μάτια τους και φάνηκε μέσα σ’ αυτά η λάμψη του θανάτου. «Κοίτα τους», μονολόγησε, «πριν όλοι φίλοι, τώρα όλοι τους θηρία» 

και λάμψανε τα μάτια του σαν φάροι. Και βλέποντάς το αυτό, σκέφτηκαν πως τρελάθηκε και πως, γιαυτό -έτσι ζωηρά- φλογίστηκε η ματιά του και φυλάχτηκαν. Και σαν κοπάδι λύκων –που θήραμα μυρίστηκε- μαζεύτηκαν, γιατί περίμεναν πως θα ριχτεί πάνω τους πρώτος.

 Και άρχισε να στενεύει γύρω του ο κλοιός. Και αυτός κατάλαβε τη σκέψη τους 

και η σκέψη γέννησε στην φλογερή καρδιά του το παράπονο. 

Και όλο το Δάσος άρχισε να ψέλνει το μαύρο, πένθιμο τραγούδι του.

 Και ο κεραυνός βροντάει και η βροχή πέφτει ασταμάτητα. 

-«Αν δεν καώ εγώ –αν δεν καείς εσύ- πως θα γεννούνε τα σκοτάδια φως;» φώναξε,

 κι απ’ τη Βροντή πιο δυνατά. Και έσκισε με τα χέρια του το στήθος του και έβγαλε από μέσα την καρδιά του και την κρατάει ψηλά, απ’ τα κεφάλια πάνω των Ανθρώπων. 

Αναλαμπάδιασε η Καρδιά –σαν ήλιος- 

και το σκοτάδι διαλύθηκε μέσα στο φως. 

Και οι Άνθρωποι –κατάπληκτοι- μαρμάρωσαν. -Εμπρός, φωνάζει ο Ντανκό και ρίχνεται μπροστά, στην πρωτινή του θέση, ψηλά κρατώντας την Φλεγόμενη Καρδιά του -που φώτιζε την Μοίρα των Ανθρώπων. Τον ακολούθησαν σαν μαγεμένοι. Το Δάσος αντιβούησε έκπληκτο, μα η βοή του πνίγηκε στον Ήχο των Χρωμάτων. Και τώρα πέθαιναν, μα πέθαιναν δίχως παράπονα και παρακάλια.

 Έτρεχαν γρήγορα μπροστά, με γενναιότητα, το Φως του Φάρου ακολουθώντας –την Καρδιά του.

 Και ο Ντανκό πάντα προχωρούσε προς τα εμπρός και η Φλόγα της Καρδιάς του όλο φούντωνε και φούντωνε. Και τέλειωσε το Δάσος. Και έμεινε πίσω τους, βουβό. Και στα λιβάδια πέρα, στη μεγάλη στέπα σαν ξεμύτισαν, λούστηκαν ξαφνικά από ηλιόφως και καθαρό αέρα ξεπλυμένο απ’ την βροχή. Και έλαμψε ο ήλιος και πέρα, το ποτάμι, σαν φιδίσιο σώμα αντιφέγγισε. 

Σουρούπωνε. Κατά το λιόγερμα, άρχισε να φαντάζει κόκκινο –σαν αίμα- το ποτάμι.

 Και εκείνος, χαμογέλασε περήφανα. Και έγινε η Ώρα, Δώδεκα. Στο χώμα πέφτει και η Μάνα Γη προστάζει, και λουλούδια τον αγκάλιασαν. Και δεν τον πρόσεξε κανείς που ‘πεσε κάτω. Και μόνο η γενναία του Καρδιά ακόμα άναβε. Και ένας, την πρόσεξε. Και –φοβισμένος- με το πόδι του την πάτησε. 

Και η Φλογερή Καρδιά του Ντανκό, χάθηκε για πάντα.

Μαξίμ Γκόρκι - "Η φλογερή καρδιά του Ντανκό και άλλα διηγήματα"

καληνύχτα..

Ιω

Υ.Γ. ευχαριστώ τον αγαπητό μου φίλο Γιάννη Π. για τη μαγική φωτογραφία.

Άνωση..

8.50' ακρογιαλιά..
ο ήλιος έδυσε τόσο αργά..αισθησιακά..πετώντας από πάνω του αχτίνα αχτίνα..
 τα τελευταία του ρούχα.. βουτώντας στο νερό..
ο Ουρανός κοκκίνισε από ντροπή..
η θάλασσα  με καλούσε..για μια τελευταία βουτιά..
όπως το προσωπικό των αγγλικών παμπς..
χτυπώντας το κουδούνι
προειδοποιούσαν
..."last call.. last order"...
έτρεξα πειθήνια..να ικανοποιήσω το θέλημά της..
μια βουτιά..
μια ανάσα..
ένα δροσιστικό αντίδοτο στους 33 βαθμούς..που έδειξε νωρίτερα
το θερμόμετρο του αυτοκινήτου..
βυθός..
και μετά άνωση..
επέπλεα στην επιφάνεια του νερού..
το μυαλό μου έπαιζε με τις λέξεις..
άνωση..ανανέωση..άνω..ανάσα..ένωση
και η θάλασσα..
αυτή η γιάτρισσα.. τα πήρε όλα..
κούραση..σκοτούρες..βάρη...
ήμουν ένα πούπουλο..σ'όλον  τον υδάτινο ορίζοντα..
μόνο το μισό πρόσωπο..ήταν έξω απ'το νερό..
η υπόλοιπη βυθισμένη..

τα αυτιά μου μου μαρτυρούσαν..κάθε "συριγμό"..κάθε υπόγεια φλέβα..νερού..
κάθε ανάσα..των μακρινών Ωκεανών..κάθε ποταμιού..
 που ενώθηκε ποτέ μαζί της..
κάθε κρυφής μνήμης..
απ'αρχής του κόσμου τούτου..
το βλέμμα μου περιπλανιόταν στον ουρανό.. στη σελήνη..που έψαχνε το Παν..της..
για να γίνει ολοστρόγγυλη..
 οι σκέψεις..λες και με άφηναν.. πετούσαν ψηλά και αυτές..
στροβιλίζονταν..περνούσαν τη σελήνη..
και χάνονταν στο σύμπαν..




κάθε σκέψη πήγαινε στον αποδέκτη της..να του "φορτωθεί"..
να γαντζωθεί πάνω του...
γι'αυτό έπρεπε να είμαι διπλά προσεκτική..
 είτε..θα του έδινε φτερά.. αν ήταν θετική..
είτε θα γινότανε βαρίδι να τον τραβήξει κάτω..αν ήταν αρνητική..
ώσπου..άδειασα..από σκέψεις..
και γέμισα.. από θάλασσα..



αχ! η θάλασσα..
αυτή..

"η άσπιλη..γαλαζοαίματη..ταξιδεμένη.."*
μου έδωσε ευθύς..την καθαρότητα της..
η σκέψη μου έγινε διαυγής..
μου 'δωσε χρώμα, να ντύσω βλέμμα ..και ψυχή
 το αίμα που έτρεχε στις φλέβες μου θαρρώ πως ήταν μπλε..κι αυτό..
μου χάρισε έναν ταξιδεμό..αλλιώτικο..
"κατάδυση" ..στα μύχια  του πιο βαθιού γαλάζιου..

Blue Blood - Foals **


να "βυθίζεσαι"..
να "αναδύεσαι"..
να "επιπλέεις"..

Ιω


Υ.Γ. * στίχος από ποίημα του Γ.Θέμελη -"Ραψωδία σε θάλασσα του Αιγαίου".
** Foals  -αγαπημένο βρετανικό γκρουπ.. ο τραγουδιστής τους είναι Έλληνας ,ο Γιάννης Φιλιππάκης
από την Όλυμπο της Καρπάθου και γιος πολυαγαπημένου μας φίλου του Μανώλη- ο οποίος Μανώλης..μελλοντικά θα "γεμίσει" μια ανάρτηση από μόνος του..!

"Το δέντρο που φυτέψαμε"..

ένα δέντρο ο άνθρωπος..

σπόρος που φυτεύτηκε.. 

μεγαλώνει.. απλώνει ρίζες..

σε είχα ξαναρωτήσει...

εσύ τι φυτό ή τι δέντρο.. θα επέλεγες να ήσουν..

http://taxidemoi.blogspot.gr/2014/05/blog-post_6366.html

Rooted - Edwin Schaap

γίνε ξανά παιδί.. 

γέμισε.. ξεγνοιασιά

Το δέντρο που φυτέψαμε - Φοίβος Δεληβοριάς ,Αλκίνοος Ιωαννίδης, Γιώργος &Πέτρος Χατζιπιερής, & Χορωδία

να αγαπάς.. τη Φύση..

είσαι μέρος της..

να "νοιάζεσαι"

καλό μεσημέρι

Ιω

Γκαλερί.. "το σπίτι μας"..

η κόρη- δημιουργός

οι αγαπημένοι μου καλλιτέχνες όλων των εποχών..

εκθέτουν τα έργα τους..

προς τέρψιν..  όλον το χρόνο..

δεν έχουν ακριβό εισιτήριο..

και η ουρά.. για να τα απολαύσεις..

ευτυχώς..  απουσιάζει..

φιλοξενούνται.. σε κάθε χώρο.. 

σε κάθε ράφι

σηκώνοντας.. το βλέμμα ψηλά.. 

θα τα δεις..

ανοίγοντας..το ψυγείο..

θα "συνομιλήσεις "μαζί τους..

ανακυκλώνουμε.. πάσης φύσεως..υλικά

αξιοποιώντας τα..

και ιδού.. το έργο τέχνης..

υιός -  δημιουργός

η υποφαινόμενη - δημιουργός

ε.. και μένει..και χώρος.. και για κανέναν.. λιγότερο διάσημο..:pp

έναν MIRO τον γνωρίζετε.. ;

 τι σας λέω τώρα εε.. που να τον γνωρίζετε..

ή κάποιον KLIMT..:p

.. μπροστά στα διάφορα αντίγραφα.. γνωστών..

αγαπημένων έργων τέχνης..

κάθε "πρωτότυπο".."αυθεντικό" δημιούργημα..

είναι πολλαπλώς πολυτιμότερο...

ιδίως αν 

τα άτομα που τα δημιούργησαν

είναι 

τα αγαπημένα σου..

να δημιουργείς..

να θαυμάζεις..

να αγαπάς κάθε μορφή Τέχνης..

Ιω